Volvo V70 2.5 T AWD (1998)

De antraciet stationwagen die in deze test de hoofdrol speelt, straalt prestige uit met zijn lichtmetalen velgen, leren interieur en het AWD-plaatje op de achterklep. Deze Volvo is volgehangen met accessoires en dat maakt de beoordeling van zijn "natuurlijke" kenmerken wel wat lastig.
De V70 AWD is de eerste Volvo personenauto met 4WD. Het systeem verdeelt, al naar gelang de noodzaak, het motorvermogen automatisch over de vier wielen. Het betekent dat onder normale omstandigheden 95 procent van het vermogen naar de voorwielen wordt overgebracht. Bij snel accelereren, op glad wegdek, of in snelle bochten wordt minstens een deel van de aandrijfkracht overgebracht
op alle wielen. Het antislip-differentieel achter en tractiecontrole vóór zorgen ervoor dat de wielen niet gaan spinnen.
AWD wordt alleen geleverd op de stationwagen V70 en je zit daarbij bovendien meteen vast aan de 2,5-liter vijfcilinder met lagedruk-turbo. Daarmee accelereert hij in ruim 8 tellen naar 100 km/h. Belangrijker is de enorme souplesse van deze 193 pk sterke 20-klepper. Zijn maximum trekkracht van
270 Nm is al bij 1800 tpm voorhanden en blijft achter de hand tot 5000 tpm. Ja heus, de koppelkromme is tussen die toerentallen een horizontale lijn! Of je nu rustig rijdt of sportief, de motor reageert altijd gewillig op het gaspedaal. Inhalen in "4" en in "5" gaat veilig vlot.
Het sportieve motorkarakter kan zonder AWD al goed worden benut, maar mét is
"t natuurlijk helemaal genieten. Dan scheur je met de stationwagen in die mooie klaverblad-bochten (ze worden zeldzamer) je medeweggebruikers fluitend en als op rails voorbij. Zo"n sportieve inslag werkt tijdens de testweek altijd uitnodigend; snel rijden is geen kunst. Het resultaat is dat de naald van de een benzinemeter evenredig snel richting "leeg" gaat. Het testverbruik van 1:7,4 is navenant. Wie dagelijks met deze auto op stap gaat, doet "t beslist zuiniger en cruise-control levert daaraan nog een extra bijdrage.

Onverwacht

Uiteraard zijn ABS-remmen ook standaard op deze versie. Ze zijn niet alleen progressief, maar je kunt ze met zachte druk op het rempedaal zeer nauwkeurig doseren. Schakelen en koppelen gaat zoals je van zo"n auto mag verwachten.
De uitrusting is juist niet zoals je zou verwachten. Voor zo"n 89 mille staat deze versie in de Volvo-prijslijst en hoewel zijbags standaard zijn, moet je voor de tweede airbag nog steeds betalen. Een stationwagen zonder dakrails en een rolhoes? Dat is zelfs in de compacte klasse nauwelijks denkbaar, maar dat zal Volvo worst zijn. Samen met koplampwissers en twee afsluitbare deksels op de vloer van de bagageruimte vormen ze het V-Line optiepakket van zo"n f 2.450. Daar hoort automatische niveauregeling ook bij, maar die zit volgens de optielijst wél standaard op de V70. Leren bekleding in combinatie met lichtmetalen velgen kosten je f 6.500, terwijl je voor een elektrisch instelbare bestuurdersstoel met geheugen zo"n f 2.200 moet neertellen. Onze testauto was verder voorzien van het ComfortLine-pakket (ca. f 1.750) met als belangrijkste zaken cruise-control en centrale vergrendeling met afstandsbediening. Daarnaast was nog het Luxury-Linepakket (zo"n f 5.200) gemonteerd, met elektronisch geregelde airco, boordcomputer, stoelverwarming voor en achter en dorpelbeschermers. Saillant detail: vier spatlappen worden zonder bijbetaling op de AWD geleverd.
Veel van die opties dragen natuurlijk bij aan de vergroting van het comfort. Dat is door het lage geluidsniveau in de cockpit (64 en 67,5 dB) en de niet té stugge afstelling van het onderstel al van een grote klasse. Maar het antwoord op hoe je je voelt in de basisuitvoering z-nder al die luxe accessoires, moeten we u schuldig blijven.
Intussen blijft recht overeind staan dat de Volvo V70 2.5 T AWD een hele fijn rij-ijzer is met de praktische kwaliteiten die een stationwagen nu eenmaal te bieden heeft en met een grote veelzijdigheid door zijn vierwielaandrijving. Dat hij met alle opties ook moet worden gerangschikt onder de peperdure prestige-auto"s, staat eveneens buiten kijf.