Volvo V70 2.5 T XC (1999)

Volvo heeft voor de V70 naast voorwielaandrijving ook AWD in de aanbieding, All Wheel Drive. Voor de 2.5T, de XC oftewel Cross Country en de sportrakker V70 R; en alléén bij stationcars. In principe kun je twee kanten op met 4x4 aandrijving: voor 'waar geen weg is', of als er wel een weg is om daar veilig met minimaal slipgevaar overheen te gaan. Dat laatste is duidelijk de reden om een geducht snelle V70 R met AWD te bieden, ten koste van zo'n
f 7.000 extra op de aflevernota. Datzelfde genot komt bij een minder gespierde V70 2.5T op dik 8 mille. Bij de XC gaat het blijkbaar meer om de eerste optie: over niet al te geaccidenteerde velden en paden pionieren. Hetgeen komt op zo'n
f 4.000 bovenop de prijs van een technisch gelijke 2.5T AWD. Wat krijg je daarvoor? Meer grondspeling, optische wijzigingen waarbij vooral het front een stuk indrukwekkender wordt, en als speciale grap een soort slabbetje aan de bagageruimte om je vieze laarzen op uit te kloppen.
Maar ook: lichtmetalen wielen, dakrails, mistlampen v--r en bekleding in een combinatie van leer plus stoer canvas. Zit u misschien niet om te springen, maar voor zo'n pakketje is het niet te duur.

Prima landkruiser

Daarmee niet tevreden verwende de importeur ons testexemplaar met haast alle mogelijke extra's, zodat het prijskaartje oploopt naar dik f 118.000. Hebben we ook airco, goed geluid, een navigatiesysteem, een bosje houten sierstukken binnenin en automatische transmissie aan boord.
We hebben het 'Cross Country' maar letterlijk opgevat, en de V70 XC ingezet voor een reisje dwars door ons land op weg naar een perspresentatie op de Nürburgring. Kwam dus geen stukkie zand of modder aan te pas, die kreeg de Volvo pas voor de fotografie onder de wielen. Wielen met sport-schoeisel, bij uitstek ongeschikt om greep te houden op los zand of vette modder. Terreinrijden vraagt iets méér dan 3 centimeter extra grondspeling zoals de XC heeft. Toegegeven, je komt 'ets verder op een hobbelig zandpad dan met een 'gewone' V70 AWD. Maar met comfortabel en vlot doorkruisen van het land over asfalt, overtuigt de Volvo XC toch meer. Op zijn versoepelde en verhoogde vering helt en duikt hij meer tijdens de rit dan andere V70 versies. Verder merk je geen verschil.
Bijna, want in de omvangrijke aandrijflijn zit blijkbaar heel wat dempend rubber zodat het weleens schok-bonk gaat bij bruusk gasgeven of (vaak) bij omschakelen van voor- naar achteruit rijden. De rijder blijft geheel ongewaar wanneer aandrijving op de achterwielen wordt bijgeschakeld, of in de achteras zelfs het sperdifferentieel te hulp schiet. Al merken wij uit ervaring op dat de V70 met AWD superieur stuurt, vrijwel zonder onder- of overstuur in snelle bochten. De bijna 200 pk sterke turbomotor staat al bij 1800 toeren op zijn maximale trekkracht. Dit zal er mede voor zorgen dat de Volvo XC - door volmaakt gelijkmatige acceleratie - niet de indruk geeft erg snel te zijn. Hij is natuurlijk bepaald wel vlot. Maar met dik 1600 kg gewicht gaat het versnellen bij hoog Autobahn-tempo toch niet indrukwekkend rap.

Comfortabel

Maar ach, wat zullen we ons druk maken? De automaat schakelt mooi vloeiend, het gevoel in het stuur is prima, de remmen reageren bij lage pedaaldruk al sterk en toch goed doseerbaar. Zolang de motor gelijkmatig loopt hoor je hem nauwelijks, bij acceleratie roffelt de vijfcilinder hard genoeg om toch naar een zespitter te verlangen (zoals de 80-serie biedt). De soepele vering leidt tot hoog comfort, samen met ruime stoelen en dito cabinematen. Voor een zo enorme lap auto valt de bagageruimte iets tegen, onder het afdekzeil. Is het daarom dat Volvo durft de V70 standaard zonder zo'n rolhoes te leveren? Blijft de vraag of deze XC-versie van Volvo een goeie investering is. Vergeet dat terreinrijden, verder dan het weiland waar je paard graast of een woningbouwlocatie red je het niet. Maar het indrukwekkend front plus de extra aankleding tegenover een 2.5 T AWD is de meerprijs voor een XC dik waard. Kun je tenminste van afstand al zien dat dit niet zomaar een Volvo V70 is.