Volkswagen Polo 1.2 TDI Bluemotion Comfortline (2010)

Al weer een aantal jaren levert Volkswagen Bluemotionuitvoeringen van een aantal van zijn modellen. Uitgangspunt is dat die spaarzamer omgaan met brandstof, waardoor tevens de uitstoot van CO2 naar beneden gaat. Dat wordt onder meer bereikt door aanpassingen aan het motormanagement, het toepassen van langere overbrengingsverhoudingen, de afstand tussen auto en asfalt terug te brengen en door de montage van banden met een lagere rolweerstand. De Polo is in Bluemotion-uitvoering goed voor een theoretisch brandstofverbruik van 1 op 29,4, hetgeen resulteert in een CO2-uitstoot van 89 gram per kilometer. Daarmee is deze Volkswagen vrijgesteld van bpm en motorrijtuigenbelasting.

Kracht te kort
De grote vraag is natuurlijk: hoe goed is die auto en hoeveel comfort lever je in om – even oneerbiedig gesteld – in zo'n spaarzaam gebakje te gaan rijden? Welnu, al na de eerste kilometers is duidelijk dat de Polo best fijn rijdt, maar dat de driecilinder-TDI echt kracht te kort komt om vlot mee te komen met het overige verkeer. Dan moet je echt trappen. Hij heeft veel te weinig trekkracht bij de zuinige toerentallen. Pas bij 2.000 tpm heb je het idee dat de motor zich op z'n gemak voelt. De souplesse van de Bluemotion schurkt dus tegen de ondergrens aan. Bij tachtig kilometer per uur in de vijfde versnelling (zo'n 1.600 toeren) bromt de aandrijflijn bovendien ongemakkelijk, terwijl er constant een lichte trilling door het koetswerk en interieur trekt. Niet echt comfortabel. Bij 100 km/h (ongeveer 1.850 tpm) is het iets beter, maar ook nu voel je de auto trillen. Alsof-ie boven z'n macht tilt. Pas bij 120 km/h voelt de Polo zich als een vis in het water; het geratel en de trillingen van de driepitter verdwijnen subiet naar de achtergrond. Op de snelweg is de Polo erg op z'n plek. Hij is stabiel en heeft nu wel trekkracht genoeg. Wie veel op de snelweg zit, zal dus goed met de Polo kunnen leven. De kleine Volkswagen stuurt en schakelt overigens wel lekker.
Dat je de Polo moet zien als een serieuze auto, kun je al wel aflezen aan de buitenkant. Het uiterlijk is stukken minder speels dan dat van het voorgaande model, dat met z'n afgeronde koplampjes altijd iets aaibaars bleef hebben. Vooral in het wit oogt hij zelfverzekerder dan ooit; scherpe koplampen kijken een beetje boos de wereld in, een dikke lip aan de onderbumper maakt hem lekker vierkant en door de subtiele heupjes bij de achterlichten lijkt de Polo breder dan hij in werkelijkheid is. Aan de achterzijde zorgt een spoiler boven de achterruit ervoor dat de luchtstroom wordt geoptimaliseerd.

Hoogwaardig
Het interieur van de Polo heeft heel wat weg van dat in z'n grotere broer, de Golf. Het oogt bijzonder hoogwaardig en ademt klasse. De afwerking van het geheel staat geheel volgens Volkswagentraditie op een bijzonder hoog peil. Het driespaaks stuurtje lijkt op het eerste gezicht direct uit de Golf te stammen, maar het is wel degelijk een ander ontwerp. Het dashboard is opgetrokken uit zachte materialen, die netjes in elkaar passen.