Toen Eelco de Caprice voor het eerst zag liet de sedan hem niet meer los, dit is zijn tweede

Nu staat ‘de slee’ weer op een voetstuk. Hij wordt weer gekoesterd, want hij is klassiek. Een van die roemruchte ‘sedans’ (spreek uit: sedèns) is kortgeleden in handen gekomen van Eelco van Manen uit het Utrechtse Elst. Op een van de social-mediakanalen werd de bordeauxrode Chevrolet Caprice Classic plots aangeboden: minder dan een ton op de teller, 99.640 om precies te zijn, van de eerste eigenaar – Eelco reed hem de magische grens over – en bijna in mint condition.

“Deze moest en zou ik zien. Als hij mooi genoeg zou zijn, zou zelfs mijn geliefde Mercury Grand Marquis moeten wijken. Waarom? Dat is het lot van de autoliefhebber. Af en toe lonkt er een andere auto die mijn hart sneller doet kloppen. Nou, dat gebeurde toen ik eenmaal oog in oog stond met de Caprice in Hippolytushoef. Deze kon ik niet laten lopen, want zo’n kans krijg je nooit meer. Ik wilde hem bovendien in Nederland houden, zodat hij zijn originele kenteken zou behouden. Zie me als een soort herder van de dinosaurus. Vergeet ook niet dat heel veel auto’s zijn verprutst tot ‘low rider’ of nep-politieauto. Er zijn bar weinig originele exemplaren over en dat drijft op zijn beurt de prijzen op.”

Veelvraat: Eelco heeft minstens veertig auto's gehad

Eelco is een automobiele veelvraat: hij heeft minstens veertig auto’s gehad, uiteenlopende modellen en formaten, waaronder al eerder een Caprice. Een speciaal plekje heeft de Seat Marbella, de Spaanse versie van de Fiat Panda. “Ik ben verzot op de kleine Seat. Iedereen vertroetelt Panda’s, met name de 4x4, ik juist de Spaanse underdog. Ik heb er wel zes versleten. Ik hield ze altijd als tweede auto naast een Amerikaan, meestal een Mercury Grand Marquis. Daarvan ik heb er twee in de garage gehad: eentje uit 1977, gevolgd door een exemplaar uit 1997 en de laatste moest het veld ruimen voor deze Caprice, ook al was hij ‘here to stay’. Een paar jaar na de komst van mijn allereerste Caprice liep ik nog tegen een Buick Riviera aan, een exemplaar uit 1970, een perfecte hobbyauto, zeg maar projectauto.”

Meestal gekocht door begrafenisondernemers en taxibedrijven

Wat is er zo bijzonder aan zo’n ‘dertien in een dozijn’-Chevy Caprice? Eelco: “In Amerika zijn ze in grote aantallen verkocht. Hier zijn ze weliswaar geïmporteerd door Pietersen in Rotterdam en Riva in Amsterdam, maar meestal werden ze zakelijk verkocht aan begrafenisondernemers of taxibedrijven, een enkele keer aan een particulier. Deze is in 1990 aangeschaft door een makelaar boven in Noord-Holland en heeft een origineel Nederlands kenteken. De makelaar heeft de goede smaak gehad om hem te bestellen in Maple Red Metallic, een soort bordeauxrood metallic. De bijzondere kleur weekt de Caprice los van het taxi- en volgauto-imago. De meeste zijn immers geleverd in grijze tinten. Hij was van plan er zijn zakenauto van te maken, maar uit angst voor reacties van klanten en commentaar van dorpsgenoten heeft hij er alleen in het weekend van genoten. Hij had hem ook kunnen inruilen op een gangbaardere auto, maar kennelijk hield hij zo van de Caprice dat hij hem heeft gehouden totdat hij niet meer kon en mocht rijden.”

Dat was dertien jaar geleden. De Caprice is in de verwarmde garage achtergebleven en sindsdien niet meer aangeraakt. “Het voordeel is dat deze Caprice vrijwel ongeschonden 34 jaar oud is geworden. De enige, kleine blessure op de rechterhoek van de voorbumper zij hem vergeven. Honderd keer achteruitrijden uit de garage gaat goed, de 101e keer schampt hij de langs de deuropening. De kras wil ik weg laten halen, omdat ik de auto perfect wil hebben.” Zou je dat wel doen, Eelco? Toch een mooi aandenken, een herinnering aan de eerste eigenaar?

Comfortvirus

Eelco heeft het comfortvirus begin jaren 90 opgelopen tijdens een verblijf in de States toen hij een Toyota Camry V6 huurde, natuurlijk met automaat. “Ik vond het een uitkomst. Waarom lopen wij hier in Europa al jaren te roeren in zo’n handbak, terwijl we dat werk kunnen uitbesteden aan een automaat, dacht ik. Eenmaal terug in Nederland was er een bepalend moment dat mijn interesse voor ‘de Amerikaan’ aanwakkerde: op de brug bij Zaltbommel werd ik ingehaald door een Caprice in taxi-outfit. Die auto met zijn enorme afmetingen en gesloten wielkasten achter maakte een diepe indruk op me. Ik wilde er ook een, maar kon me dat toen nog niet veroorloven. Toch stond er niet veel later een Chevrolet Corsica Liftback te glimmen voor de voortuin. Minder presence dan de Caprice, maar wel een automaat.”

Altijd een Amerikaan in de familie

Sindsdien is er altijd een Amerikaan in huize Van Manen. “De Corsica verbleef drie jaar bij de familie, totdat ik op een advertentie stuitte waarin een ex-volgwagen werd aangeboden: een Chevrolet Caprice Classic uit 1991. 183.000 kilometer op de teller en voorzien van een heus Hollandia-schuifdak. Dat was dus mijn eerste Caprice. Tijdens de proefrit met mijn huidige kwamen alle herinneringen weer boven. Gelukkig deelt mijn vriendin Esther, zelf afkomstig uit een Zutphense taxifamilie, mijn interesse, hoewel ze niet zo nodig zelf hoeft te rijden. Toch een beetje onhandig groot, vindt ze, vandaar dat ze de Europese tegenpool rijdt: een originele Renault Twingo. Wat wil je: 5,43 meter tegen 3,43 meter.”

Nostalgische gevoelens

Dertien jaar stilstaan heeft de carrosserie en het chassis weliswaar gered, maar heeft de auto mechanisch geen goed gedaan: accu leeg, banden plat, airco leeg, het zijn bekende stilstandkwalen. Eelco maalt daar niet om. “Die zaken kun je allemaal vervangen, een slechte carrosserie niet”, zegt hij. De rit van Hippolytushoef naar Elst, zijn woonplaats, verliep niet vlekkeloos. “Al toen ik de straat uitreed, lichtte het laadstroomcontrolelampje op. Een slecht voorteken, vooral als je 150 kilometer voor de boeg hebt. Een kapotte dynamo kan de accu niet meer laden en zelfs met alle stroomverbruikers uit is het dan nog maar de vraag of de auto het haalt. De wegenwacht bracht uitkomst, controleerde het stroomverbruik en concludeerde dat we zonder angst, maar met samengeknepen billen onze rit konden uitzingen. Gelukkig had de verkopende partij er al een nieuwe accu ingezet, dat scheelde ook.”

De Caprice brengt nostalgische gevoelens naar boven bij Eelco. “De herinneringen aan mijn eerste Caprice kwamen direct weer bovendrijven. Aan de andere kant ga ik ten opzichte van de Mercury tien jaar terug in de tijd met een auto uit een andere generatie: harder plastic binnen, klassieke opstelling van instrumenten, geen toerenteller, heerlijke, maar zachte stoelen. Hij heeft ook een klassieke wegligging. De Marquis rijdt moderner, hoewel hij ook een apart chassis heeft. De Caprice heeft een ouderwetse achteras, die op slechte wegen behoorlijk dribbelt. De besturing is zo gevoelloos dat je de neus nauwkeurig moet richten. Ik benader die karaktereigenschappen met een roze bril op, dus is er niets aan de hand. En hij haalt ondanks de monstrueuze vijfliter V8 nog 1 op 11.”

De Caprice is nog maar kort in zijn bezit. Toch heeft hij al de nodige reparaties uitgevoerd. Uiteraard de dynamo, die hij zelf in twintig minuten verving door een nieuwe. De airco was na zo lang stilstaan leeg, dus die is weer gevuld, al moest hij een nieuwe aircopomp bestellen. “Precies voor deze fotoshoot heb ik vier nieuwe banden met ‘white walls’ weten te bemachtigen. Die witte zijvlakken horen toch bij zo’n quasi-klassieke Amerikaan? De oude banden hadden platte kanten die zelfs na anderhalf uur naar Elst niet meer rond werden. Nu kunnen we de Caprice weer zorgeloos gebruiken voor clubritten en een vakantie naar Frankrijk. En ’s winters berg ik hem op in de garage. Zo blijft hij in topconditie. ”