Test: Dodge Challenger Hellcat - Nijlpaard op schaatsen

De Dodge Challenger, die was toch al lang uit productie?

Dat zou je denken. Toch liep de laatste pas in december 2023 van de band. Na een carrière van bijna 16 jaar, dat wel. De Challenger heeft, inclusief de nodige tussentijdse facelifts, upgrades en bijpuntsessies, dus heel lang volgehouden. En dan te bedenken dat het model bij zijn debuut al niet de modernste was. Als technische basis voor de Challenger en Charger diende namelijk de Mercedes E-klasse van 2001, uit de tijd dat Dodge onderdeel was van het DaimlerChrysler-concern.

De Challenger en de Charger, hoe zit dat ook alweer?  

De Charger werd in 2006 gepresenteerd als vierdeurs-model, terwijl deze naam van oudsher is verbonden aan een potente tweedeurs coupé, beter bekend als muscle car. De eerste generatie Charger stamt uit 1966, maar de tweede (1968-1970) is veel bekender, niet in de laatste plaats omdat die de hoofdrol spelde in de jaren 80 tv-serie The Dukes of Hazzard. In 1970 voegde Dodge met de Challenger een soortgelijk model aan het gamma toe, maar dan compacter en eleganter gelijnd. Beide modellen bleven tot halverwege, eind jaren 80 in productie. Na de presentatie van de nieuwe (vierdeurs) Charger in 2006 volgde twee jaar later de nieuwe Challenger, een moderne interpretatie van het oermodel. 

De auto’s zijn dus uit productie. Waarom dan toch nog een rijtest?

Het eerlijke antwoord: omdat het kan. Eind 2022 maakte Jan Lemkes al een mooie video met de Charger Hellcat, maar de Challenger hadden we nog niet gehad. We zullen niet vaak de kans meer krijgen om met zo’n machtige atmosferische V8 op pad te gaan. Bovendien staan er nog een paar honderd op voorraad in Bremerhaven dus je kunt hem voorlopig nog gewoon nieuw kopen. Als je er eentje op Nederlands kenteken wilt hebben, moet je wel goed in de slappe was zitten. Zo’n Challenger Hellcat stoot namelijk nogal wat CO2 uit en dat betekent een enorme bpm-tik op de vingers. Reken op prijzen tussen de 2,5 en 3,5 ton. Terwijl je ‘m in Duitsland voor ongeveer een derde van dat bedrag voor je deur hebt staan …

Welke uitvoering van de Challenger moet je hebben?

Dat hangt er vanaf of je een brute, een hele brute of een nog brutere wilt hebben. Of iets daar tussenin. Aan subtiliteit doen ze bij Dodge niet, of je moet een 3.6 V6 van 305 pk subtiel vinden. Maar je wilt natuurlijk een Hemi V8, en dan heb je keuze uit een 5.7 met 370 pk, een 6.4 met 485 pk of een 6.2 met supercharger. Die laatste is er met 717 of 807 pk. Door de jaren heen heeft Dodge allerlei speciale uitvoeringen van de Challenger op de markt gebracht om de aandacht voor het model vast te houden. Van Demon tot Hellcat, van Scat Pack tot Jail Break; de ene versie nog extremer dan de andere. De laatste serie gaat toepasselijk door het leven als ‘Last Call’, maar wij gaan vandaag op pad met de ‘good old’ Hellcat met Widebody, dus met extra brede wielkasten.

Had je niet de versie met 807 pk moeten nemen dan?

Het is een regenachtige dag, de landweggetjes rondom het circuit van Assen (waar we de auto oppikken omdat Dodge de sponsor is van het WK Superbike) zijn nat en smal, dus of we nu met 717 of 807 pk op pad gaan, dat verschil gaan we echt niet merken. Het is al tricky genoeg om de Challenger überhaupt tussen de lijntjes te houden. Als je wilt, kun je op elk willekeurig moment de achterwielen laten doorslaan. De automaat hoeft er niet eens voor terug te schakelen.

Is dat een beetje te doen dan, een V8 met 717 pk op nat wegdek?

Eigenlijk niet. Je moet echt met een fluwelen rechtervoet rijden want iets te veel gas betekent gegarandeerd heftig doorslaande achterwielen. Op de snelweg hebben we zelfs wielspin rechtdoor bij 120 km/h. Er is gewoon veel te veel vermogen en veel te weinig grip. Het enige voordeel voor de 20-inch Pirelli P Zero’s van formaat 305/35 is dat ze vandaag weinig profiel kwijt zullen raken. Het maakt rijden met de Hellcat tot een uitdaging want het ESP-systeem komt pas in actie als de achterkant er al vandoor gaat. En dat in de meest ‘brave’ rijmodus. Via het touchscreen kun je nog kiezen voor Sport, Track of Custom, waarbij je de afstemming van zaken als besturing, dempers, schakelgedrag, traction control en het stabiliteitssysteem kunt beïnvloeden. We hebben de ‘red key’ meegekregen, wat betekent dat we toegang hebben tot het volledige vermogen. Bezorgde ouders kunnen kun kroost eventueel de zwarte sleutel meegeven, dan wordt het vermogen beperkt tot een schamele 500 pk … Helemaal in de wildebras-filosofie van Dodge past Line Lock, een functie waarmee de voorremmen de auto op zijn plaats houden terwijl de achterwielen vrij spel hebben om de boel even lekker ‘op te warmen’. 

Wat heeft de Challenger verder nog te bieden behalve een achterlijke hoeveelheid vermogen? 

Om daar toch nog even op terug te komen: de motor is echt de grote attractie van deze auto. Die supercharger die maar blijft huilen, die achtcilinder die maar blijft grommen, dat vermogen dat maar blíjft komen. Het is ronduit verslavend. Jammer dat het uitlaatgeluid er niet helemaal bij aansluit. Onze testauto is volgens Duitse ‘fabrieksspecificaties’ afgeleverd en dat betekent een relatief bescheiden bijdrage van het uitlaatsysteem aan het totale pretpakket.  
Voor de rest: zijn leeftijd in aanmerking nemend, stuurt de Challenger best scherp en is het onderstel behoorlijk communicatief. Ja, materiaalgebruik en afwerking zijn hier en daar wat grofstoffelijk. Bovendien voel je nadrukkelijk dat je met een heleboel auto op weg bent, zowel qua formaat als gewicht. De zitpositie is eigenlijk te hoog, dat draagt niet bij aan een sportieve beleving. ‘Sportief’ is ook niet het juiste woord voor deze auto. Hij gaat wel hard, maar zoals een nijlpaard hard gaat. Het is bepaald geen antilope. Deze auto is vooral ontzettend bruut. 

Is hij zijn bizar hoge prijs waard?

Objectief gezien totaal niet, maar subjectief … Er is geen andere auto die met zoveel ongegeneerde lompheid en extravaganza doet wat de Challenger doet. Het moet je smaak zijn, dat wel. 

De Charger en Challenger zijn uit productie. Wat nu?

Ze worden samengevoegd tot een compleet nieuw model: de Charger Daytona. Wederom met de nodige retro-looks en met een drie- of vijfdeurs koets, want het is een heuse hatchback. In eerste instantie dachten we dat hij er alleen als EV zou komen, maar Dodge zegt de benzinemotor nog niet vaarwel. De V8 wel. Zijn plaats wordt ingenomen door een drieliter zescilinder lijnmotor (!) met dubbele turbo. 550 pk is vooralsnog het hoogste vermogen, maar dat is vast niet de eindhalte. Begin volgend jaar komt de Charger Daytona op de markt via het officiële Stellantis-dealernetwerk, ook in Nederland. Alleen als EV, dat wel …