Menu
Dit artikel is verschenen in AutoWeek Classics 2019-3
Een Mercedes-Benz 450 SLC 5.0 vergelijken met een Dodge Challenger lijkt een confrontatie tussen appels en peren. Past een degelijke granturismo wel naast een brute muscle-car? Jazeker, misschien zelfs beter dan je zou denken, als je veel cilinders, nog meer slagvolume en een massa paardekrachten als uitgangspunten neemt.
De carrosseriekleuren zijn puur toeval, maar toch veel- zeggend: de heerlijk ongemanierde Dodge is uitgevoerd in het schreeuwerige Top Banana, de ingetogen gestileerde Mercedes in het elegante Zypressengrün. De Nieuwe en de Oude Wereld botsen hier frontaal op elkaar. De Challenger staat symbool voor het Amerika dat muscle-car-fan Bruce Springsteen reeds veelvuldig heeft bezongen: daadkrachtig, met een ongeremde voorwaartse drang, maar niet perfect. Dat de Dodge Challenger tegelijkertijd de zwanenzang was van auto’s met monstermotoren, behoort tot de ironie van de autohistorie. Chrysler, dat dit genre met de Plymouth Barracuda halverwege de jaren 60 uitvond, liet in 1970 de Dodge Challenger nogal laat arriveren. Desondanks werd het een populaire cultauto, niet in de laatste plaats doordat filmheld Kowalski, gedreven door een mix van speed en benzine, in Vanishing Point met een Challenger R/T door de VS joeg. Afkortingen zoals R/T (Road and Track) en T/A (Trans Am) spreken tot de dag van vandaag tot de verbeelding. Toch hoef je niet precies die topuitvoeringen te hebben om in een opwindende auto te rijden; de 330 SAE-pk sterke 6,3-liter V8 van de Challenger 383 Magnum vormt een legitieme entree in de muscle-car-scene. De eigenaar moedigt ons aan vol gas te geven, maar waarschuwt ook voor het nogal drastisch gesperde differentieel, waarmee de Dodge, die ooit is geprepareerd voor dragraces, zich met voelbare tegenzin door bochten perst. Hij is echter op compromisloze wijze gerestau- reerd en toen verrijkt met de oorspronkelijk optionele, zwarte striping. De verbrede, stalen wielen en de ingetogen ‘Dog-Dish’ wieldoppen maken het plaatje compleet. Nadat we de bocht zonder kleerscheuren zijn doorgekomen, kunnen we eindelijk los op het rechte stuk waarnaar we zo hebben uitgekeken: pedal to the metal! De V8 aarzelt heel even, maar sleurt de Dodge en zijn bemanning daarna woest brullend naar de horizon. De besturing is traag en vaag, maar de remmen verrassen met directe reacties en een goed uithoudingsvermogen.
