Subaru Impreza 2.0 WRX AWD (2001)

Laten we eerst even nagaan wat er allemaal nieuw is aan de jongste Impreza. Allereerst z'n naam: de GT Turbo is dood, lang leve de WRX, aangenaam. We zijn maar mager gecharmeerd van het nieuwe uiterlijk. De grote luchthapper op de motorkap is gebleven, maar al met al is de Impreza-neus een hele hoop agressie kwijtgeraakt. De met wat scherpere lijnen uitgeklopte wielkasten vinden we wel weer aardig, maar van de achterkant kunnen we ook maar moeilijk vrolijk worden. Een achterspoiler is een (gewenste) optie. Ook aan de binnenkant is het nodige veranderd. We zeggen met opzet 'nodige', want als er érgens iets aan de Impreza móest gebeuren, dan was het in het interieur. Het nieuwe interieur is een verbetering van dik tweehonderd procent. Het keiharde en flinterdunne kunststof heeft plaatsgemaakt voor een dikkere en zachtere kwaliteit, knopjes zitten nu tenminste op de plek waar je ze verwacht en de metaalkleurige accenten rond de middenconsole maken het geheel volwassen en áf. Het heerlijke Nardi-stuurtje is vervangen door een Momo-exemplaar met airbag. Ook het dichtslaan van een deur wekt al heel wat meer vertrouwen: dat extreem blikkerige is er vanaf. Zeker daardoor, en door de aanzienlijk degelijker bouw van de rest van de auto, is het onbegrijpelijk dat het kofferdeksel nog steeds van aluminiumfolie gemaakt lijkt te zijn. En daar is nog meer vergeten, want er zit wel een uitsparing in die als handgreep bedoeld is, maar die is niet met een stukje plastic ofzo afgeschermd, en daardoor ronduit scherp. Een domme, maar eenvoudig te herstellen fout. Instappen levert in ieder geval één feest van herkenning op: die vreselijk krappe, maar o zo heerlijke kuipstoelen, bij uitstek n'et geschikt voor zwaarlijvigen of overenthousiaste sportschool-types, zijn godezijdank gebleven.
Missen we nou iets? Maar goed, voor de oude gold al: als je niet onder de indruk was van alle uiterlijkheden, dan moest je eens een stukje gaan rijden. Knappe jongen die dan z'n ogen droog hield. Na het omdraaien van de contactsleutel van de WRX lijkt er iets te ontbreken - geen gereutel, geen onrustig geplof, nee: een decent zoeven op de achtergrond. Aha. Subaru heeft het fenomeen 'isolatiemateriaal' dus kennelijk ook z'n warme zegen gegeven. Koppeling intrappen. Huh? Dát gaat licht! Na een tijdje warmrijden het gaspedaal gevloerd. En jahoor: daar gaat 'ie! Snel, sneller, nog sneller, waar blijft die turbo, nóg sneller - sjeemig, nou moeten we ophouden, hoor. Goed, stilzetten maar weer. Misten we nou iets of zijn wíj gek? In onze beste herinnering ging dat in die goeie ouwe GT Turbo toch iets anders. Missen we nou iets? Maar eens wat bochten proberen dan... Eerste bocht: mooie lange doordraaier, de snelweg op. Lekker hoog in de toeren. We duiken erin en... krijg nou wat! Hij helt over! En nu weten we het zeker: dat deed de oude ab-so-luut niet. Grip te over, daar niet van. Kijken wat er gebeurt als we het gas wat onbehouwen loslaten... De neus komt weer ietsje naar binnen, maar feitelijk gebeurt er niets. En ook dat is anders, want van de oude weten we ons goed te herinneren dat die op zo'n actie nog wel eens venijnig kon reageren, met een uitbrekende achterkant. Goed, die reactie hebben ze er dus uit weten te krijgen, wat de ware sportievelingen waarschijnlijk zal verdrieten, maar een voor een groter publiek veel veiliger auto oplevert. En die twee woorden, 'groter publiek', vormen de rode draad in het Impreza WRX-verhaal. Maar daarover later meer. Sturen doet de WRX messcherp, of liever: pistoolscherp. 't Is een kwestie van richten, jezelf afschieten, en als je goed gemikt hebt, is het altijd raak. Al hebben we ook hier weer het gevoel dat het lichter gaat dan voorheen, wat ten koste is gegaan van de communicatie. Na een week rijden resteert het gevoel dat de Impreza WRX in een hoop opzichten toch beter is dan zijn voorganger. Hij is stukken beter afgewerkt, ziet er van binnen vele malen beter uit en is, goed nieuws voor nieuwe Impreza-rijders, veel minder link in z'n reacties op typische stuur- en gaslosindebocht-fouten. Hij is geen spat langzamer dan de oude GT Turbo, al is hij een stuk comfortabeler geworden: het onderstel is niet meer zo knalhard, hij is een heel stuk stiller, en de bediening van stuur en koppelingspedaal vergen aanzienlijk minder kracht.