Subaru Forester 2.0 AWD (1998)

Met de Forester speelt Subaru in op een van de laatste trends: de-terreinauto-die-niet-zo-nodig-het-terrein-in-hoeft. Anders gezegd: combineer het stoere uiterlijk van de echte 4x4's met de rij-eigenschappen van een gewone asfaltgrazer, mix - beperkt - modderhappen met luxe en je hebt een auto die het de laatste tijd goed blijkt te doen. Het blijft natuurlijk een beetje 'nisjes vullen', maar daar heeft Subaru nooit problemen mee gehad. Wat moet je anders met een Justy 4x4?
Stoer moest de Forester zijn en stoer is-ie ook geworden. Van die grote grille met enorme koelopeningen, via die uitgebouwde wielkasten tot aan de robuuste achterkant heeft hij een Amerikaans-hoog 'kom maar op'-gehalte. Oké, we zijn mensen tegengekomen die het maar niks vonden, die niet verder kwamen dan 'ik wil wel een Range Rover, maar ik kan niet'. Moeten zij weten. Van binnen gaat het er minder stoer aan toe. Het dashboard is reuze rechttoe-rechtaan en gemaakt van plastic dat niet direct gemaakt lijkt te zijn om de oorlog mee te winnen. Veel opmerkelijks is er niet over te melden, of het moet de vreemde plaats zijn waar sommige 'bediendingen' zijn ondergebracht. Tien tegen één dat je, als je de handrem wilt aantrekken, de hendel voor de hoge/lage gearing te pakken hebt. Die zit dus aan de verkeerde kant. Zal wel te maken hebben met de 'wij rijden links'-oorsprong van Subaru. En wat doet die ene enorme knop met 'bright' daar midden op dat dashboard? Daarmee blijk je het boven de voorruit gemonteerde digitale klokje iets helderder te kunnen krijgen. Goh.
Met de leefbaarheid van de Subaru is niets mis. De stoelen zitten prettig en ook op langere afstanden hou je het prima op ze uit. Ook achterin heb je de ruimte, en de ruimte dáár weer achter kan naar hartelust gevuld worden - zeker als je het afdekzeiltje demonteert. Twee dingetjes nog over het zitten: de zittingen achter zijn niet overbemeten, en de uitklapbare armsteuntjes vóór zitten alleen maar hopeloos in de weg, vooral bij het schakelen - weg met die dingen.

Slechte bak
Nu we het toch over schakelen hebben: die bak verdient echt geen voldoende. Kijk, dat een versnellingsbak niet met plezier in z'n 1 en z'n achteruit gaat - 't hoort niet, maar dat maken we vaker mee. Maar bij de Forester laat geen enkele versnelling zich met gemak inleggen, en terugschakelen vindt-ie al helemaal vreselijk. Daarbij beweegt de pook als hij in 1 staat bijna evenveel naar links en rechts als in z'n vrij. En hoewel hij - als de verhalen kloppen - waarschijnlijk ouder wordt dan u en wij, maakt 't geen erg degelijke indruk. De motor is het tegenovergestelde: hij maakt net zo vrolijk veel als weinig toeren en is altijd bij de les. U weet: Subaru is met Porsche 't enige merk dat nog boxermotoren maakt, en die hebben in ieder geval één ding mee: hun klank. Zo'n typische snerp in zo'n soort auto, 't is een beetje het Rivella-effect: 'n beetje vreemd, maar wel lekker. Presteren doet-ie naar behoren: van
0-100 in 11,8 seconden is netjes, en als zo'n langzame voorligger dan eindelijk een keer naar rechts gaat, heb je altijd voldoende reserve om vlot en veilig in te halen.
We hadden expres een auto met vierwielaandrijving meegenomen in de verwachting dat we met sneeuw te maken zouden krijgen. Dat viel tegen - die sneeuw dan. En omdat het nog altijd een tikkie lastig is een auto in een skilift te krijgen, kunnen we u geen stoere verhalen vertellen over 'wat een Subaru allemaal in de sneeuw kan'. Dat éne bochtje waar nog wél wat lag, was voor de Forester geen enkel probleem, waar de volg-Alfa al gauw last kreeg van 'zal ik links, zal ik rechts'-tractieproblemen. Kortom, hét grote voordeel van 4X4 hebben we niet echt nodig gehad, maar je moet maar zo denken: het is toch prettig dat je het er voor dat geld gewoon bijkrijgt. En daar gaat het om bij de Forester: veelzijdigheid voor een vriendenprijs. Want voor zo'n 45 mille heb je een comfortabele reisgenoot, die niet bang is voor een beetje bagage en waarvoor ze de showroomdeur niet eens open hoeven te doen: je dendert hem er gewoon doorheen, knalt door een paar voortuinen en gaat dan pas de weg op. Het h-eft niet, maar het kán wel. En dat is de kracht van de Forester.