Skoda Citigo 1.0 75pk Greentech Ambition (2012)

De Volkswagen Up en de Seat Mii kennen we inmiddels al goed. Kan deze nieuwe witte Skoda Citigo ons dan nog verrassen? Met afstand het belangrijkste verschil tussen de Skoda en zijn concerngenoten met dezelfde techniek is het uiterlijk. En het moet gezegd, de Skoda scoort bij ons heel redelijk op dat vlak. Het grilletje staat hem goed, waardoor de simpele balans net wat meer aanwezig is dan bij de Up, die meer pretendeert te zijn dan hij is, en de Mii, die eigenlijk helemaal niets pretendeert. De Citigo wil guitig zijn en dat lukt hem wonderwel voor zover dat mogelijk is met de simpele vorm van de koets. Al is bij deze test de combinatie van kleur en wieldoppen wellicht gewoon een gelukkige.

De werkplek in de Skoda oogt niet zo spannend; hier is het duidelijk eenvoud troef. Bovendien is overal het witte plaatwerk zichtbaar, wat toch wat goedkoop aandoet. Wel heb je lekker veel ruimte om losse spullen op te bergen en valt er ergonomisch weinig te klagen.

Driecilinder

Van Skoda hebben we een 1,0-liter driecilinder met 75 pk gekregen. De driecilindermotor is met een flinke opmars bezig. En niet alleen in het A-segment. Kijken we een stapje hoger, dan vinden we ook in het B-segment auto's met drie cilinders. Logischerwijs is het in het A-segment allerminst iets om je voor te schamen. In de Skoda moet je hoe dan ook genoegen nemen met een driecilinder 1,0-litermotor, meer heeft het merk niet in de aanbieding. Alleen het vermogen varieert. Met de 75 pk variant hebben wij nu de sterkste in huis.

Over het blok kunnen we kort zijn: prima. Aan de roffel is te horen dat het een driepitter is, maar de loop is vrij netjes en de vermogensopbouw goed lineair. De vijfbak die eraan hangt, laat zich wat gevoelloos bedienen, met iets te lange slagen. Wel zijn alle verzetten licht in te leggen. Prettig voor een stadsauto. Een zesbak is een gemis, al had dat ondervangen kunnen worden door de vijfde versnelling veel langer te maken. Nu maak je op de snelweg simpelweg te veel toeren, waardoor door Nederland cruisen je onnodig veel brandstof kost. Zodra je de 100 km/h passeert, gaat het verbruik ineens zienderogen omhoog, waardoor snelwegritten niet altijd even zuinig zijn. Zeker niet met de nieuwe maximumsnelheid van 130 km/h op veel trajecten.

Oké, dan het rijden zelf. Meteen maar beginnen met het meest negatieve punt: dat is het weggedrag. Of beter: een beperkt onderdeel daarvan. Op de lange afstand is het een prima metgezel, met het typische Volkswagen-comfort. Dat wil zeggen: niet te hard, maar ook geen dweil in de bochten. De vooras is echter zo week dat drempels een zeer vervelend obstakel worden. Rijd je er te hard op af, dan stijgt de neus niet snel genoeg, ga je er te hard overheen, dan knalt de neus op de straat. En te hard is in dit geval alles sneller dan kruipend. Dat is heel vervelend als je bijvoorbeeld van een zijstraat die is gemaakt als uitrit een doorgaande weg op moet draaien. Om in te voegen is kruipen onmogelijk, en een beetje vaart maken betekent onherroepelijk een schurende bodemplaat. Het is een smet op een verder fijn rijdende auto. Wel heeft de Skoda standaard ESP. Waarvoor hulde.