Rover 111 L (1994)

Als het kleinste Rover-model ter sprake komt, zijn verwijzingen naar het roemruchte Engelse Mini-verleden natuurlijk niet onterecht. Per slot van rekening heeft het hydragas-veersysteem zich al twintig jaar geleden uitvoerig bewezen. Ook op andere technische punten liggen de overeenkomsten voor het grijpen. En dan hebben we het nog niet eens over de typisch-Engelse uitstraling die zo kenmerkend is voor de kleine Rover: een enkel notehouten accentje in het interieur, nogal wat karakteristieke elementen onder de motorkap en ook een silhouet dat wat afwijkt van wat het Europese continent en het Verre Oosten in dit formaat hebben te bieden.
Dat maakt de verschillende modellen van Rovers 100-serie met name aantrekkelijk voor een groep kopers die graag een beetje anders dan anderen door het leven gaan. Want al is de mini-Rover net als vrijwel alle andere overlevenden uit de rijke autohistorie een massaprodukt van deze tijd, toch bezit hij een aantrekkelijk stukje individualisme dat hem van de massa onderscheidt. Dat is overigens niet altijd onverdeeld gunstig, want eigenzinnigheid kan gemakkelijk in eigenwijsheid ontaarden en in dat geval wordt het geroemde eigen karakter gemakkelijk door een paar hinderlijke trekjes ontsierd.
Bij de geteste 111 L komt dat ook op enkele punten tot uiting, zoals de plaatsing en functie van sommige bedieningsorganen, waar de meeste concurrenten vaak betere oplossingen voor hebben gevonden. Het meest in het oog lopende gebrek van de kleine Rover 111 is echter de zeer krap bemeten ruimte voor de achterpassagiers. Met de voorstoel in de achterste stand past er nét een niet te dik attachékofferje achter de rugleuning; dat is een somber vooruitzicht voor een gezellig ritje met z'n vieren...
Vanzelfsprekend heeft Rover dat niet zonder reden zo gedaan, maar je kunt er over twisten of het een gelukkige beslissing is geweest. Immers, de rijpositie voorin is echt heel goed voor zo'n kleine auto, maar als je voor het meevoeren van een paar mensen op de achterbank de stoelen meer dan 10 centimeter naar voren moet schuiven, is het voorin ook geen pretje meer. Er is dus duidelijk een keus gemaakt: de Rover 111 is een prima zittende tweepersoons-auto, die achterin ook plaats biedt aan een paar kinderen en alleen over korte afstanden bruikbaar is voor het vervoer van vier volwassenen.
De bagageruimte is eveneens nogal krap is bemeten. Dat geldt trouwens voor vrijwel alle auto's in deze klasse, zodat de auto hier beslist niet ongunstiger scoort dan zijn concurrenten. De in delen neerklapbare achterbank biedt echter voldoende mogelijkheden om de bagageruimte te vergroten.

Plezierige vriend
Afgezien van deze nogal breed uitgesponnen kritiek is de Rover 111 L een plezierig autootje met een levendige viercilinder motor, die weliswaar niet uitzonderlijk veel vermogen levert, maar wel mooi rustig rondloopt, redelijk soepel is en een slechts een matige dorst vertoont. Ook het rijcomfort en het weggedrag zijn goed met elkaar in evenwicht: de hydragas veerelementen doen hun werk prima en bij het snelle bochtenwerk merk je goed dat er een actieve verbinding tussen voor- en achter- vering bestaat. Mede daardoor hoef je in de 111 L niet te vrezen voor overdreven onder- of overstuur, want dat blijft vrijwel altijd netjes binnen de perken. Ook op de grote weg gedraagt de kleine Brit zich als een grote: de stabiliteit is onder alle omstandigheden prima, al is het even wennen aan de bij hogere snelheid wat ongevoelige besturing.
Samen met de goede rijpositie en een stel prettig doserende remmen bestempelt dit de Rover 111 L tot een goed geslaagde, kleine all-roundauto. In het huidige verkeer prima kan je er prima mee opschieten: de acceleratie levert weliswaar geen wereldtijd op, maar in ruim 14 seconden van stilstand naar de honderd is toch niet traag. En aangezien het brandstof- verbruik, de wegenbelasting en ook de aanschafprijs geen al te grote gaten in de begroting slaan, is deze kleine, ietwat eigenwijze Rover een aantrekkelijke aanbieding voor wie met niet al te veel geld toch een beetje individualistisch wil autorijden.