Renault Mégane 2.0 16V Privilège (2007)

De koets ziet er nog altijd zeer modern uit, zeker nadat de Fransman begin 2006 een kleine facelift heeft gehad. Vooral de neus werd een beetje opgepoetst, met iets andere koplampen, een sterker geaccentueerde V-vorm van de grille en een vergrote luchtinlaat in de voorbumper. Aan de markante achterkant, hét visitekaartje
van 't model, bleven de wijzigingen beperkt tot iets anders ingedeelde lichtunits en een gewijzigde stootrand op de bumper. In de vorm van de Privilège-trim hebben we van Renaults succesnummer een tandje meer dan normaal. Sterker nog, dat is het duurste pakket dat je in de folder kunt vinden. Overigens is het 17-inch lichtmetaal op onze Renault Mégane Phase II optioneel, normaal is ook de Privilège met 'n maatje kleiner geschoeid.

Goedkoop
Reuze handig is dat je de Renault Mégane met de sleutel(kaart) op zak kunt openen. Helaas verdwijnt dat goede gevoel als je achter het stuurwiel kruipt, want 'kwaliteit' is niet het eerste woord dat in je opkomt. De gebruikte kunststof oogt en voelt hier en daar wat goedkoop. Hetzelfde geldt voor de bekleding van het meubilair. Ook de afwerking is voor verbetering vatbaar. Neem bijvoorbeeld de zitting van de achterbank. De twee delen sluiten niet goed op elkaar aan en naast het scharnier gaapt een flink gat. Ziet er erg slordig uit.
Schipperen op het gebied van ruimte is er in een moderne hatchback overigens niet echt meer bij. In de Mégane vinden vier volwassenen een plek, maar gezegd moet worden dat de ruimte achterin voor de onderste ledematen niet overhoudt. Bovendien komt iemand van zo'n 1,90 meter in de Fransman al snel met de kruin tegen de hemelbekleding. Verder zijn de zetels érg zacht en bij langere ritten
wreekt dat zich door pijn in de onderrug van de bestuurder. Ook hiermee scoort de Mégane geen punten.

Gevoelloos
In het vooronder van de Mégane gaat een tweeliter benzinemotor schuil. Renault houdt vooralsnog vast aan traditionele, indirecte multipoint-inspuiting, waardoor de Mégane het moet doen met een motorvermogen van 135 pk en een koppel van 191 Nm. Maar je hebt geenszins het gevoel dat je iets tekortkomt, je beweegt je er soepel en vlot mee door het verkeer. De Renault trekt vanuit stilstand in 9,5 tellen naar de 100 km/h.
Zoals het een Franse auto betaamt, biedt het onderstel veel comfort. Wel valt op dat de zestienklepper behoudend reageert op het gaspedaal en ook tamelijk snel inzakt bij hogere toerentallen en snelheden. Bij 6.000 tpm houdt de Renault 't zelfs voor gezien. De zesbak schakelt licht en gevoelloos en de pook moet met relatief lange slagen door het H-patroon worden bewogen.
Hoewel de besturing van de Mégane van de tweede generatie is aangepast ten opzichte van de eerste versie, blijven we ook de stuurinstallatie té licht en gevoelloos
vinden. Jammer, want dat gaat ten koste van de communicatie met de voorwielen, en dus van het rijplezier. Keerzijde van het hoge comfortniveau is bovendien dat de Mégane minder grip en scherpte biedt zodra er bochten op-doemen. De Fransman valt daarentegen in positieve zin op doordat hij zich op de geluidsmeter niet uitdrukkelijk manifesteert.