Praktijkervaring Toyota Corolla E11 (1997-2003): ‘Karakterloos, maar onverwoestbaar’

Saai kun je de neus van deze auto in elk geval niet noemen, en de wilde styling zorgde ervoor dat helemaal niet opviel dat onder deze koets veel techniek van het vorige model huisde. Om de frisse looks extra te benadrukken, nam Toyota met dit model mee aan het WRC-kampioenschap, wat in 1999 zelfs leidde tot winst. Het mocht allemaal niet baten: in 2000 werd de feestneus ingewisseld voor een wel heel generieke snoet. 

De praktische gezinswagen 

In de praktijk zouden die looks eigenaren worst wezen, want ze kozen de auto met een heel andere reden. “Is de auto gebruikt: ja.”, aldus de eigenaar van een Corolla 2.0D Liftback uit 1998. En hoe! “Niet alleen voor het woon-werkverkeer, maar ook als bestelbus. En dan is een Liftback-model praktisch als je geen stationwagon hebt. In verband met verbouwingen zijn er nogal wat zakken puin vervoerd en materialen gehaald. Achterklep open, achterbank neer, volstouwen, klep dicht en rijden maar. Bij het halen van materialen hetzelfde verhaal.” Met het gevaar dat het eentonig wordt, halen we nog een Liftback-rijder aan, daarna schakelen we over op andere carrosserievormen. “We zijn nog altijd supertevreden met deze wagen”, zegt een Corolla Liftback Linea Luna-rijder. “Voornamelijk door zijn betrouwbaarheid en veelzijdigheid. Er is bijna geen aanschaf (denk aan Marktplaats, Ikea, bouwmarkt, tuincentrum et cetera) die niet mee kan.” 

Dat je voor ruimte niet per se een Liftback nodig hebt, bewijst de eigenaar van een driedeurs hatchback. “Enorm praktisch en fijn autootje”, vindt hij. “Een deur gekocht voor in huis? Past erin. Een fiets? Ja hoor, gaat ook.” Ondanks dit en de flexibiliteit van de Liftback achtte Toyota de komst van een Wagon nodig. En dan krijg je… eigenlijk precies hetzelfde. “Een relatief voordelige, betrouwbare en ruime (tweede) auto”, schrijft de eigenaar van zo’n 1.6 Wagon. “In verband met twee kleine kinderen (en bijbehorende spullen) was er namelijk ook ruimte gewenst in de ‘tweede auto’.” 

Een andere Wagon-rijder had een heel andere beweegreden om voor deze carrosserie te kiezen. “Ik wilde in ieder geval mijn mountainbike in de achterbak kwijt, zodat ik niet steeds mijn fietsendrager op de trekhaak hoefde te zetten”, meldde hij.  Wat hij daarbij ervaart: “De bak is groot genoeg en de laadvloer redelijk vlak.” Kritiek is er ook. “Achterin valt de ruimte tegen. Hoofdruimte is er in overvloed door de hogere daklijn van de Wagon, maar de beenruimte is net toereikend. Voorin zit je comfortabel.”  

Dat van de beenruimte valt ook de eigenaar van een Liftback op: “Het comfort voorin was prima; achterin redelijk tot goed. Mijn zoon van twaalf kon op een gegeven moment zijn benen niet meer goed kwijt tussen achterbank en voorstoel.” 

Zitcomfort 

Op het gebied van zitten scoort de Corolla behoorlijk. “Er zitten heerlijke stoelen in. Het lijken wel sportstoelen met zeer goede zijdelingse steun”, vindt de eigenaar van een Corolla 1.6 Linea Terra uit 1998. Dat is niet iedereen met hem eens, zoals een andere Linea Terra-rijder. “De stoelen zijn niet super,” schrijft hij, “maar een kussentje maakt veel goed.” 

De eigenaar van een gefacelifte Corolla 1.4 VVT-i uit 2001 is wel weer tevreden. “De stoelen voelen ook stevig aan, ze bieden genoeg steun voor de rug”, luidt zijn verdict. Een andere facelift-rijder is kritischer, maar onder de streep tevreden. “De stoelen passen voor mij (1,80 meter) bijna perfect,” laat hij weten, “alleen is de zitting iets te kort. Verder zit het prima, maar ze bieden absoluut geen zijdelingse steun. De wat wollige bekleding blijft tegen alle verwachtingen in redelijk koel; ik was bang dat het wat broeierig zou worden." Al met al scoren het zit- en veercomfort in de Corolla dus punten: heel comfortabel.” 

Weggedrag Corolla E11 

De 1.6 Linea Terra-rijder die eerder al aangaf tevreden te zijn met zijn sportieve stoelen lijkt er ook een sportieve rijstijl op na te houden. “De wegligging is zoals eerder gezegd prima”, analyseert hij. “Je kunt er hard een bocht mee nemen. Eerst wil hij rechtdoor in de bocht, maar als je meer instuurt en meer gas geeft, gaat de auto in overstuur. Dit is allemaal gemakkelijk op te vangen.” Nog een paar bevindingen: “De rechtuitstabiliteit is zeer goed. Alleen bij hevige zijdelingse wind merk je het juist wel weer. Op lange afstanden kan het motorlawaai wat storend zijn, maar het geluid van de banden en de wind is niet storend aanwezig.” Een andere 1.6-rijder onderschrijft het eerste: “Hoge toerentallen bij 120 en sneller, dus vrij veel herrie op snelwegtempo.” 

Buiten deze benzinerijders zijn het vooral Corolla 2.0 diesel-rijders die van zich laten horen. Over het motorgeluid zijn zij positiever, behalve als het om de koude start gaat. “Behalve de eerste kilometers na de koude start maakt deze indirect ingespoten diesel weinig lawaai”, aldus de eigenaar van zo’n auto. “Geen genagel, maar een prettig solide geluid. Ook bij 130 km/u valt er nog normaal te praten met de passagiers. Tot 100 km/h is de motor zelfs stil te noemen.” Dat verandert als de vaart eruit gaat. “Alleen bij stationair toerental is het afzien. Alles trilt en het is net alsof je in een tractor zit. Geen stadsauto dus.” 

Dat vindt ook een andere dieselrijder. “Als het op het rijden aankomt, merk je dat deze wagen zich meer leent voor de snelweg zonder file dan voor de stad of op de snelweg met file. In de stad blijft het opletten met afgaan van drempels. Bij te hoge snelheid een drempel af (op) en je merkt meteen dat de schokdempers niet oneindig dempen. Wordt er met beleid een drempel op- of afgegaan, dan is er niets aan de hand. 130 km/h op de snelweg, geen probleem.” Wel ervaart ook deze bestuurder de auto als zijwindgevoelig. Een derde review maakt definitief duidelijk hoe we de Corolla met dieselmotor moeten zien: “Het onderstel weet grotere oneffenheden goed te verwerken, maar heeft wat moeite met die kleinere hobbels en bobbels. Het is meer een snelwegcruiser dan een bochtenridder.” 

Onderhoud en reparaties 

Enkele van bovenstaande rijders lieten al doorschemeren waarom ze voor deze Toyota kozen: de vermeende betrouwbaarheid. Gelukkig voor hen stelt de auto op dit gebied niet teleur. Desondanks kun je niet verwachten dat een al wat oudere auto totaal geen gebreken vertoont. Op die regel is zelfs dit model geen uitzondering. De eigenaar van een 1.6 Linea Terra had bovengemiddeld veel pech en moest onder meer een versnellingsbak laten vervangen. Bij een dieselrijder gaf de waterpomp er onverwacht de brui aan. Daarnaast wordt er zo links en rechts een uitlaat vervangen, maar dat scharen we bij dergelijke oudere auto’s onder regulier onderhoud. 

Afgezien daarvan is de tendens positief. Los van regulier onderhoud mankeert er bijna nooit wat aan deze uitgerijpte Japanner. “Deze auto heb ik gekocht na zestien jaren Duits te hebben gereden”, meldt een 1.6 Linea Terra-rijder in 2019. “Wat een verschil! Waar een Duitse auto (Opel) bij de keuring altijd geld kostte, kwam deze kleine rakker er altijd zonder een cent onkosten van af.” Een 1.6 Linea Luna-rijder start zijn review met de kop ‘Karakterloos, onverwoestbaar’, terwijl enkele anderen hun E11 liefkozend ‘Elfje’ noemen. Zo zie je maar weer. Waar de een een gebrek aan karakter ziet, kan een ander als een blok vallen voor de betrouwbaarheid. 

We waarderen het als je wilt bijdragen door het bijhouden van de AutoWeek Verbruiksmonitor of door een gebruikersreview te schrijven waarin je jouw ervaringen met de auto deelt. Daarmee help je potentiële kopers echt vooruit!