Peugeot 307 CC (2003) - Test

Een schot in de roos, zo mogen we de kleine 206 CC van Peugeot gerust noemen. De kleine Coupé Cabriolet sloeg zo goed aan dat de productie flink opgeschroefd moest worden. En nu krijgt het CC'tje gezelschap van de grotere 307 CC, gebouwd volgens hetzelfde recept als z'n kleine boertje. Het CC-recept is intussen goed bekend. Mercedes kon er vriend en vijand nog mee verbazen, toen het de SLK als coupé cabriolet uitbracht. Het Duitse merk is ook eigenaar van de merknaam 'CC' en niet Peugeot, zoals je misschien zou denken. Zo komt het dat Renault de grote concurrent van de 307 CC 'Mégane Coupé-Cabriolet' mag noemen. Die naam zegt ook precies om wat voor soort auto het gaat; een coupé en een cabriolet in één. Kenmerkend voor een cabriolet is dat hij open kan, terwijl je een coupé - wat kort door de bocht – als een gesloten cabriolet met een hard dak zou kunnen omschrijven. Een 'CC' heeft dus een hard dak dat open kan. Dat moet wél een beetje makkelijk gaan. En dat gaat het ook. Druk de knop van de kapbediening naar achteren en alles komt – elektrisch – in beweging. Het dakpaneel wordt ontgrendeld en het kofferdeksel kantelt naar achteren om ruimte met maken voor de harde kap. Die vouwt zich netjes op en verdwijnt in het achteronder, waarna het kofferdeksel zich weer sluit. Het hele proces vraagt nog geen halve minuut; vijfentwintig seconden om precies te zijn. In die tijd gaan ook de zijruiten vóór en achter nog omlaag. De kap sluiten, duurt even lang. Tijdens het 'CC open u' of 'CC sluit u' hoeft de 307 CC niet eens stil te staan. Zolang je niet harder gaat dan tien kilometer per uur kan de truc met het dak worden uitgevoerd. Kan toch handig zijn als er een regenbui losbarst terwijl je in de file voortsukkelt.

Langer en lager
Oké, het dak en de achterruit zijn verdwenen onder het licht aflopende kofferdeksel met geïntegreerd spoilertje en we zijn klaar voor de openluchtshow. Voorin worden we behoorlijk uit de wind gehouden door de grote, ver schuin omhoog lopende voorruit. Maar als het wat harder gaat, begint de wind toch hier en daar vat op te krijgen. De veiligheidsgordels beginnen te klapperen en als je zo onverstandig bent geweest om bijvoorbeeld een trui of jas op de achterbank te leggen, moet je niet gek opkijken als die wegwaait. Natuurlijk kun je de zijruitjes omhoog doen. Je rijdt dan voor je gevoel nauwelijks minder open, maar het wordt aan boord meteen een stuk rustiger. En wanneer je voorin echt in de luwte wilt zitten, kun je de als optie leverbare windstop achter de voorstoelen monteren. Achterpassagiers kunnen dan natuurlijk niet meer mee. Wel een beetje zonde eigenlijk, want bij Peugeot hebben ze nu juist zó hun best gedaan om van de 307 CC een echte vierzitter te maken. We vinden in de open versie van de compacte middenklasser dan ook een serieus uitziende achterbank, met twee aparte zitplaatsen. Wil je er een beetje met de beenruimte toekunnen, dan moet je toch niet al te groot van stuk zijn. En de hoofdruimte achter blijft in een coupé en een cabriolet met gesloten kap toch een compromis. Dat heb je ook met de bagageruimte. Als fabrikant wil je een leuke open auto maken, die toch ook nog aardig praktisch in het gebruik is. Dus moet hij een behoorlijke kofferruimte hebben. Tegelijk moet er in de bagageruimte plaats genoeg zijn voor dat mooie wegvouwbare dak. Het resultaat dat de heren constructeurs hebben bereikt, mag er zijn. Met de kap dicht heeft de 307 CC een 350 liter metende bagageruimte, gaat de kap open, dan blijft daar nog iets meer dan 200 liter van over. Het zal niet meteen opvallen, maar om het harde dak op te kunnen bergen moest er nogal aan het achterend van de 307 gesleuteld worden. De CC heeft een 14 centimeter langere overhang, dan de 'gewone' 307. De auto meet daardoor geen 4,20 m, maar 4,34 m. Behalve langer, is de 307 CC ook lager. Om de mensen voorin toch genoeg ruimte over te laten houden, zijn de voorstoelen 4 cm lager gezet.

Valse bescheidenheid
Peugeot stelt dat de 307 CC niet als een sportwagen moet worden beschouwd. Maar dat lijkt toch een beetje op valse bescheidenheid. Want neem nou de topversie, de 2.0 16V 180. Die heeft toch een viercilinder onder de kap met een vermogen van 177 paardenkrachten. Dat moet voldoende zijn om hem een top van 228 km/h te geven. Dat is toch geen gering tempo. Hoe snel de Coupé-Cabriolet met deze motor vanuit stilstand naar honderd optrekt, kon het leeuwenmerk nog niet vertellen, maar dat het sprintje in minder dan tien tellen afgewerkt moet kunnen worden, mogen we toch veilig aannemen. Bij de eerste kennismaking maakte de 2.0 16V 180 in elk geval zonder meer een pittige indruk. Het is het soort auto dat z'n bestuurder laat voelen dat 'ie 'er zin in heeft'. Hij komt vlot uit de startblokken en reageert met graagte op het gas. En als je hem de sporen geeft, beloont hij je niet alleen met een leuke acceleratie maar ook met een heel bescheiden, maar toch enthousiast klinkend uitlaatronkje. Het gevoel van sportiviteit wordt nog eens versterkt doordat de open Peugeot lekker strak stuurt en met z'n behoorlijk straf afgestemde vering en demping stevig op de weg ligt. Om zo'n strak gevoel te geven, moet een auto een stevige koets hebben. En daar hebben ze bij Peugeot voor gezorgd. Aan de stijfheid van de carrosserie merk je niet eens dat de 307 CC open is. Ook als je over wegen met slechte bestrating rijdt, voel je hem nooit torderen. De 307 CC 2.0 16V met 138 pk-motor, waar we ook mee reden, is – begrijpelijk – wat minder pittig dan de sterker gemotoriseerde '180', maar verder heeft hij dezelfde prettige eigenschappen. Die eigenschappen zullen zeker ook te vinden zijn bij de 1.6 16V, waar we nog geen kennis mee konden maken.
Hoe de inzittenden beschermd worden als de 307 CC op z'n kop terecht zou komen? Door dikke buizen in de voorruitstijlen en achter met twee rollbars die in geval van nood in een fractie van een seconde in stelling worden gebracht.
Nieuwsgierig naar dit ook al weer veelbelovende model van Peugeot? Eind oktober wordt het bij de dealers verwacht.