Opel Corsa 1.2i-16V Eco (1999)

Auto's ontwerpen en bouwen is één ding, automotoren bedenken, uitwerken en fabriceren is een andere discipline. Heerlijk sturende vierwielers met een rauwe krachtbron die afbreuk doet aan het geheel: we komen ze geregeld tegen. Andersom komt ook voor: wat een heerlijke motor. Jammer dat hij in die auto zit, is 't dan. Nee, het valt om de drommel niet mee op elk gebied met een uitgebalanceerd geheel te komen dat ook nog eens samen iets moois begint.
Dat weet Opel ook als geen ander. Want wij associeren het merk nu niet meteen met juweeltjes van vooruitstrevende en garaffineerde motortechniek. Zowel op benzine- als op dieselgebied heeft het Duitse merk gerust z'n 'zwakke' broeders ertussen zitten.
Opel biedt in al zijn modellen een motorenreeks aan die zonder meer 'bij de tijd' mag heten. Ze kopen wel eens wat in bij gerenommeerde motorenfabrikanten (van BMW komt de zescilinder turbodieselmotor voor Omega, van de Japanse GM-dochter komt de kleine turbodiesel voor de Corsa) maar dat zijn dan tenminste wel goede aankopen. Onder de naam ECOTEC lanceerde Opel jaren geleden al een nieuwe familie moderne benzinemotoren. Die zijn niet aan Opels kleinste, de Corsa, voorbij gegaan. De bekende 1.4 16V van 90 pk en de potente 1.6 16V van 106 pk zijn de krachtpatsers van de ECOTEC-familie. Ook kwam Opel met een opmerkelijk zuinige variant: een driecilinder multiklepper van slechts een liter inhoud. En vanaf modeljaar 1999 is er dan ook een 1.2 16V.

ECOTEC

Laten we de Corsa 1.2 eens wat nader bekijken. Zoals alle motoren in Opels benjamin ligt de viercilinder dwars en drijft de voorwielen aan. Wat maakt de vierpitter tot een lid van de ECOTEC-familie? Welnu, de cilinderkop telt vier kleppen voor elke cilinder (twee inlaat- en twee uitlaatkleppen) en het motormanagement wordt elektronisch bestuurd. Iets dat bijvoorbeeld een boel Japanse concurrenten al jarenlang hebben... Maar ECOTEC gaat verder: de motorblokken zijn vergeleken met vroeger lichter en compacter, de verbranding verloopt goed door de verbeterde ademhaling, de katalysator zit dicht bij het motorblok voor een goede, snelle werking en de recirculatie van de uitlaatgassen elimineert bij wijze van spreken het laatste vervuilende wolkje dat de Corsa van achteren uitblaast.
Van een onthullend hoogstaand technisch niveau kunnen we al deze wapenfeiten niet noemen. De uitlaatgassen hebben we niet gemeten. Maar we hebben de nieuwe 1.2 wel uitgebreid de sporen gegeven. Hoe is hij in de omgang? Beschaafd. We kunnen niet anders zeggen. Hier is een ronduit tevreden spinnend, bescheiden viercilindertje aan het werk. Stationair is de krachtbron volslagen afwezig. Totdat de zelfdenkende ventilator mee komt helpen koelen, moet je twee keer luisteren voordat je de motor hoort lopen. Ook als je buiten gaat luisteren, blijft de motor bescheiden op de achtergrond. Anders dan dat soms zoevende, lichtjes fluitende geluid van sommige Opel-krachtbronnen. Aan de toerenteller zien we een beetje de gretigheid van het machientje. Een lichte druk op het gaspedaal doet de naald van de teller al haastig klimmen. Een motortje dat er zin in heeft!
Toch is de motor geen sprinter: daarvoor heeft Opel de 1.4 16V en, in de GSi, de 1600 cc-variant van de familie. Nee, deze 1.2 dient als motor voor de populairste Corsa. Dan is pure kracht niet het belangrijkste. Dan gaat het om de mix van goede eigenschappen.
Wat opvalt, is hoe stevig de auto overkomt. Het is een compacte auto maar voelt zeer solide en dus vertrouwenwekkend aan. Zo rijdt de Corsa ook. Het stuur pakt lekker aan maar begint meteen te sturen als je ook maar de geringste uitslag hebt bewerkstelligd. De ongevaarlijk onderstuurde wegliggingskarakteristiek van de Opel Corsa maakt de auto een lekker speelding in bochten, want kinderlijk eenvoudig is een naar buiten schuivende auto met gas los terug te halen. De belangrijkste conclusie na een weekje 1.2 16V in de allernieuwste Corsa: die auto is nog helemaal bij de tijd. Qua rijden, uitrusting, uiterlijk en kwaliteitsgevoel.