Test: MINI Coupé Cooper S (2011)

De Mini Coupé ziet er ontegenzeglijk anders uit. Wij moeten nog wennen, laat dat duidelijk zijn. Braaf is het uiterlijk niet, de reacties zijn dan ook tegenstrijdig. Onze voorlopige indruk is dat vrouwen helemaal weg zijn van de auto, terwijl mannen het een beetje een rommeltje vinden. Misschien geeft dat ook al aan in welke hoek we de potentiële koper moeten plaatsen. Nu zijn vrouwen over het algemeen sowieso wild van (het uiterlijk van) Mini's, dus die voorlopige reacties passen helemaal in dat plaatje. Bij de introductie van de auto konden we ons al niet aan de indruk onttrekken dat design zo'n beetje de belangrijkste reden is om de Coupé boven de hatchback te verkiezen.

De Mini Coupé is afgeleid van de Cabrio, niet van de hatchback. Hierdoor zitten verstevigingen van de Cabrio ook op de coupé, wat de stijfheid van de koets – en dus de rijeigenschappen – ten goede komt. Vervolgens heeft Mini de achterbank weggelaten en het bijzondere dakje gemonteerd. Hierdoor is de kofferbakruimte voor Mini-begrippen verrassend groot: 280 liter. Voorin zittend lijkt het in de Mini krapper dan hij daadwerkelijk is. Alles zit behoorlijk dichtbij, maar door uitstulpingen in het dak heb je toch voldoende hoofdruimte.

Grote stationsklok

De cockpit biedt weinig verrassingen voor wie wel eens met een gewone Cooper op pad is geweest. Een kleine toerenteller voor je, in het midden een grote stationsklok als snelheidsmeter, waarin in dit geval ook het navigatiescherm is geïntegreerd. Zoals gewoonlijk is deze dramatisch slecht afleesbaar, maar gelukkig kun je de snelheid ook digitaal vinden op een klein display in de toerenteller. Verder zowel in de middenconsole als in het dak de geinige tuimelschakelaars voor bijvoorbeeld de raambediening en de mistlampen. In de middentunnel vind je een pookje waarmee je het multimediasysteem bedient, net als iDrive bij BMW. Verwacht niet te veel logica; de ergonomie van een Mini heeft nu eenmaal flink te lijden onder het kekke interieurdesign. Het zit wel allemaal verdraaid goed in elkaar. Geen slap plastic of grote kieren, goed spul.

De 1,6-litermotor is een dijk van een krachtbron. De Mini reageert zelfs als hij niet in de sportstand staat heftig op het gas. Dat past goed bij deze auto. De rijeigenschappen van de Mini zullen niemand verbazen. Hij hapt aan de voorkant nog steeds als een dolle. Wel lijkt de besturing iets minder direct dan we in ons hoofd hadden. We hebben het dan puur over het aantal omwentelingen, niet over de uitstekende manier waarop de auto op je commando's reageert. Hij hoeft zich niet eerst te zetten, de auto reageert gelijk. Het bekende kartgevoel. De 184 pk's zijn meer dan genoeg om flink vaart in de auto te krijgen. De gasrepons in de Mini is zoals gemeld dik in orde, maar druk je de (optionele) sportknop, in, dan wordt het apparaatje helemaal wild. Zoals het hoort bij een Cooper S! Ook wordt de besturing wat zwaarder.

Het Mini-onderstel is strak en weinig comfortabel. Verbazingwekkend genoeg is onze demo nog niet eens voorzien van het optionele sportonderstel. We zien in dat het stuurgedrag nóg scherper kan, maar je stuitert nu al bijna van een slecht geasfalteerde dijk af.