Land Rover Freelander Station Wagon 2.5i V6 ES (2001)

De Freelander met z"n enorme bumpers is "n stoere jongen. Die bumpers eisen, doordat ze zwart zijn, extra veel aandacht op. En op hetzelfde moment zeggen ze: "Kom maar op, ik kan wel tegen een stootje." Aan de andere kant hebben de ronde vormen van zo"n Freelander wel iets aandoenlijks, een beetje als de zachte G van Arnold Vanderlijde. De Freelander ging enige tijd geleden onder het mes voor een facelift, waarbij de bumper en de grille een ietsje pietsje anders werden. Voor de stoerdoenerij lieten we de auto in de meest luxueuze versie komen. Wij kozen dus de vijfdeurs ES-versie, die voor zo"n f 93.490 (e 42.425) van eigenaar verandert. Voor die f 6.500 (e 2.950) die hij meer kost dan zo"n simpelere GS krijg je leren bekleding, cruise control, grotere velgen en stoelverwarming als belangrijkste extra"s. Een dikke versie betekent een dikke krachtbron, en wel een nieuwe V6-motor. Die was vreselijk welkom, want de 1.8-viercilinder liet wel eens wat te wensen over. Dus werd de 2,5-liter zescilinder uit de Rover 75 gevist en onder de kap van de Freelander gelepeld. Paste net niet - vandaar dat de V6 een iets grotere grille heeft dan de viercilinderversies.

Gesmeerd

Het mooie van een V6 is natuurlijk de rustige loop en het krachtige geluid als je het pedaal eens goed intrapt. En als de Freelander eenmaal gaat, dan gaat het ook allemaal gesmeerd. De automatische vijfbak schakelt bijna onmerkbaar en de motor is net niet te stil. De prettige vroahm blijft mooi op de achtergrond aanwezig. Heel geciviliseerd allemaal. De automatische bak van de Freelander is trouwens geleend bij BMW. Zoals gezegd schakelt hij soepel, maar hij is wel wat lui. Hij heeft de onhebbelijke neiging zo snel mogelijk door te schakelen en is wat afwachtend als je hem "vraagt" terug te schakelen door meer gas te geven. Het spreekt vanzelf dat hij daar in de sportstand minder last van heeft. Je kunt deze Steptronic-bak ook nog zelf schakelen. De Land Rover rijdt best goed in de asfaltjungle. Alleen wordt je in snelle bochten wel meteen herinnerd aan het hoge zwaartepunt. Gevolg: de Freelander gaat hangen en de mensen erin worden ook een kant op gegooid.iet echt het toppunt van comfort. Gelukkig compenseren de redelijk goede stoelen dat weer een beetje. Je blijft tenminste op je plek zitten. Het is voor autofabrikanten altijd een hele klus om van een terreinwagen een auto te maken die het ook nog eens heel aardig doet op de gewone geasfalteerde weg. Land Rover heeft dat prima onder de knie. Want hij ligt voor zo"n auto goed, al zul je niet gauw geneigd zijn de grens op te zoeken. Maar sturen gaat precies en met gevoel. De bekrachtiging is zelfs aan de zware kant en zo"n dik stuur zorgt voor goed contact met de voorwielen. Maar helaas voor de Freelander wordt goed comfort ook nog door andere dingen bepaald. Zo zouden we bij de Freelander heel graag hoogteverstelling op de voorstoelen zien en mag die ventilator wel IETS MINDER HERRIE MAKEN, JA. Als je hem heel bescheiden op standje 1 zet, dan ratelt hij er als een bezetene op los. U leest het, we hebben wat puntjes van kritiek. Maar er is heus wel wat goeds te melden. Over het gele knopje achter de versnellingspook van de Freelander bijvoorbeeld. Dat is van het Hill Descent Control-systeem dat je op een steile glibberige helling helpt om onder de 9 km/h te blijven. Dit computerprogrammaatje regelt de remmen, het ABS, en het gaspedaal zodat je zonder noemenswaardige blikschade de moeilijkste dingen kunt doen. Voor de gepokte en gemazelde 4x4-er misschien een paardenmiddel, maar voor wie minder expeditie-ervaring heeft een handig hulpje. Dus zodra het tricky dreigt te worden, gewoon even de knop indrukken en je hoeft alleen maar te sturen. De Freelander is relatief comfortabel en ruim.atuurlijk is het ontbreken van een automatische airco een misser en zouden de stoelen beter verstelbaar moeten zijn, maar deze auto is in zijn soort best geraffineerd. En een stoere verschijning van formaat. En dat telt ook zeker mee.