Ford Mustang Shelby GT350R

De Ford Mustang is op dit moment de best verkopende sportauto in Europa. Niet slecht voor een model dat tot voor kort alleen via grijze import verkrijgbaar was. In Nederland is de auto nog relatief zeldzaam, al duikt de redelijk betaalbare viercilinder meer en meer op. De V8 is dankzij de Nederlandse CO2-taks letterlijk twee keer zo duur als de vierpitter, wat nieuwe dikke Mustangs met een Nederlands kenteken per direct tot een zeldzaamheid maakt. En dat is zonde. Er is namelijk meer dan de gewone Mustang GT, zoals de dikke Shelby's GT500, die het oproken van banden tot een nieuwe levensstijl maken. De tijden dat de dikke Pony's alleen maar rokend rechtdoor gingen, liggen echter achter ons. Maak kennis met de GT350R, een lichtgewicht, strakgetrokken Mustang met echt een juweel van een motor erin.

Ford mag dan wanhopig proberen Amerikanen aan de V6 met turbo's te krijgen, in 2015 zagen we op de Autoshow van Detroit toch echt dit monster met een 5,2-liter V8 op de stand naast de gloednieuwe Ford GT. Zonder turbo's, maar met een redline van 8.250 tpm. Net als bij de GT moesten we even wachten tot we ermee konden rijden, al komt dat in het geval van de Mustang door het feit dat de auto hier officieel niet wordt verkocht. Dat gold al voor de 'gewone' GT350, die dezelfde motor heeft. Bij de 350R werden vervolgens achterbank, navigatie, airconditioning en andere zaken achterwege gelaten. Bovendien kreeg de auto wielen van koolstofvezel, iets wat we voorheen alleen zagen bij fabrikanten als Koenigsegg. In totaal is de auto hierdoor zo'n 60 kilo lichter dan de GT350. De totale oplage is vervolgens beperkt tot enkele tientallen exemplaren.

Dat we alsnog kort achter het stuur konden kruipen, is daarmee een fijne verrassing. Het feest begint al voordat we een meter hebben gereden: de flatplane-V8 met zijn 180-gradenkrukas slaat met een blaf aan en klinkt onbeschaafd en katerig. Geen diep gedreun, maar een schel, metalig racegeluid. De cockpit is rommelig, met veel knoppen op het stuur en een ouderwets ogende middenconsole. Uit de vrij hoge middentunnel priemt de pook van de handgeschakelde zesbak. We leggen de eerste versnelling in en meteen is duidelijk dat dit geen auto voor mietjes is: een korte, zware slag, waarbij je elk tandje van elk radertje in de versnellingsbak voelt. De racekuipen zijn dik en heftig en houden je goed op je plaats. Gas! De V8 krijst het uit en veel eerder dan nodig schakelen we op. In twee halen we wel door. En gaan, en gaan … Wie rekent op lekker veel koppel onderin komt bedrogen uit, want deze V8 is een toerenblok. Vanaf 4.750 tpm heb je maximale trekkracht en dan kan het grote genieten beginnen tot de toerenbegrenzer. Voor buitenstaanders is het alsof ze langs de baan staan bij een NASCAR-race. Het industriële gehamer doet denken de nieuwe Corvette, die ook niet het diepe gedreun heeft dat andere V8-Mustangs zo kenmerkt.

MAGNETISCHE KRACHT

Onze ruimte om te spelen, is beperkt tot een afgesloten asfaltbaan, wat de mogelijkheden beperkt om het onderstel goed te testen. Duidelijk is wel dat de auto serieus geschikt is voor het betere circuitwerk. Hij heeft magnetisch gestuurde, dynamische dempers en verbeterde antirollbars. De auto ligt superstrak op de weg en de remmen laten weten dat ze wel wat mishandeling aankunnen. Ondanks deze ingrepen blijft het echter een ponycar, geen pure sportauto. Een andere afgetrainde sporter als de Porsche 911 GT3 staat mijlenver weg, maar een echte Amerikaan als de jongste Corvette is merkbaar dynamischer dan deze auto. De turn-in van de Stingray is scherper en de balans is beter. In langzame bochten schuift de neus van de Ford toch snel naar buiten en als je de kont naar buiten forceert, is de Mustang vrij lastig onder controle te houden. Hij is trackready gemaakt met een Amerikaanse mindset. Hardcore, bruut, kabaal en weinig verfijning. Fijn dat het nog bestaat.