Ford Mondeo Wagon 2.0 TDCi 130pk (2002)

Als je van skiën of langlaufen houdt en de Alpen zijn te ver of je hebt 't wel gehad met indoor-sneeuw, dan zou je het eens in Sauerland kunnen proberen. Klinkt weliswaar niet zo opwindend als Gstaad of Chamonix, maar het is wel stukken dichter bij huis en heel betaalbaar. Vanaf Utrecht dik 300 kilometer en je staat op de latten. Een leuk reisje, inclusief veel Duitse autosnelweg, waar een auto als de Ford Mondeo TDci zich uitstekend thuis voelt. De Ford mag mee om de kwaliteiten van zijn nieuwe, 130 pk sterke dieselmotor te bewijzen. We maken lekker veel kilometers, zodat de sterktes en zwaktes van deze automobiel onherroepelijk worden blootgelegd. We rijden eerst richting Oberhausen en daarna richting Dortmund. Hij klimt zonder al te veel moeite door naar 210 km/h op het instrumentarium en met die wetenschap in het achterhoofd vergrendelen we de cruise op 170 km/h. Lekker tempo. Totdat we een gebied met natte sneeuw en zware regenval binnenrijden. Even temperen, want we rijden op zomerbanden. Als even later de weersomstandigheden het toelaten, klimt het tempo snel weer op.

Duratorq
TDci is de kreet die bij Ford een nieuw dieselhoofdstuk aanduidt. De tweeliter Duratorq kennen we uit de TDdi. Sterke motor, maar de ware verfijning mist. Ford voorzag 'm van de jongste generatie common rail-techniek en doopte de zestienklepper om tot TDci. Na het starten laat hij er geen enkele twijfel over bestaan dat niemand anders dan Rudolf Diesel ooit tekende voor het verbrandingsprincipe. Een ware nagelaar. Wegrijden vraagt de eerste paar keer extra aandacht. De koppeling grijpt vrij direct aan en de motor toont zich niet vergevingsgezind. Gevolg: de Duratorq slaat af. Snelheid vermeerderen gaat in hoog tempo, waarbij de geluidsontwikkeling van de motor de illusie wekt dat het nóg sneller gaat. Vooral boven de 3000 toeren laat 'ie goed van zich horen. Niet fluisterstil, hoewel er zeker geen sprake is van herrie. Aan vermogen ontbreekt het de Ford niet. Als we op het natte wegdek van de oprit het gaspedaal
serieus intrappen, weet het binnenste voorwiel de enorme hoeveelheid koppel niet om te zetten in de verlangde acceleratie. Tractiecontrole is er niet en de naald van de toerenteller vliegt meteen het rode gebied in. Misschien komt 't wel door de zogenaamde overboost die deze motor kent; een kortstondige koppelstoot van liefst 350 Nm. De testauto die we rijden staat op joekels van wielen (18 inch!) en derhalve op banden met een erg lage wang. Dat heeft zijn invloed op het weggedrag en op het comfort. Met een setje 16-inch stuurt een Mondeo ook als de beste, dus vanuit die optiek had deze maat niet gehoeven. Toch zijn niet alleen de stugge banden debet aan het rijgedrag, dat we als minder comfortabel willen kwalificeren. Uithollingen overdwars doen een diepe, zware dreun door het onderstel gaan en ook op iets beter wegdek toont de Mondeo zich minder verfijnd. Daarnaast is er vrij veel windgeruis bij de portieren. Alsof de ramen niet helemaal goed dichtzitten. En nu we het toch over zijruiten hebben, die slaan, net als de spiegels, helemaal dicht door straatvuil en pekel. Sturen doet de Ford uitmuntend; lekker direct en zeer gehoorzaam. En om te zien, zeker met deze vette wielen, is het een stoere bak.
We verlaten het geasfalteerde pretpark, met min twee op de thermometer! En steeds meer sneeuw. In de dorpjes liggen naast de weg enorme bulten. Rond elf uur hebben we het gele bordje 'Winterberg' in het vizier. Via een lekker bochtig weggetje, waar de Mondeo in zijn element is, bereiken we ons hotel.
De volgende dag slaat de motor na een nachtje vrieskou gewillig aan, waarbij het geluid wederom de boventoon voert. Na de fotografie is het tijd om de thuisreis te aanvaarden. De rit naar Nederland verloopt vlot. Waar het veilig kan, rijden we erg stevig door. De tankmeter van de Mondeo zakt naar een dieptepunt en een oranje lampje dringt erop aan om zo snel mogelijk bij te vullen. We halen de grens en bij het eerste tankstation is het tijd om af te vullen. We arriveren klokslag zes uur in Hoevelaken, exact drie uur na vertrek uit het ski-oord. Niet slecht. De Ford heeft zich tijdens deze trip ontpopt als een uiterst aangename reispartner. Wat betreft weggedrag en prestaties stelt hij niet teleur en wat brandstofverbruik betreft trouwens ook niet. De gemeten waarden zitten ver onder de fabrieksopgave, terwijl we toch ook een tankje onder Neder-landse omstandigheden leegstookten!