Test: Fiat Panda Hybrid

Gemiddeld staat een autogeneratie zo’n zeven jaar in de showrooms en maakt dan plaats voor een opvolger. Dat geldt niet altijd en van sommige nieuwe generaties kun je je afvragen of het niet gewoon een voortzetting van het vorige model betreft, maar als stelregel klopt het redelijk. De Fiat Panda is de uitzondering die de regel bevestigt: negen jaar op de markt en een opvolger is vooralsnog niet in zicht. Sterker nog, Fiat besluit gewoon om de bestaande motoren grotendeels te vervangen door een nieuwe generatie aandrijflijnen. ‘Hybrid’ staat er trots op de Panda, waarmee uitgerekend één van de oudgedienden één van de eerste is in dit segment met duale aandrijving. Daarmee lijken de Italianen wel een troefkaart te hebben in dit segment.

Mild hybrid

Overigens doet Fiat het met de naam Hybrid wel iets mooier voorkomen dan het in werkelijkheid is. Technisch gezien gaat het namelijk om een zogenaamde mild hybrid en daarbij ligt de nadruk vooral heel erg op het woordje ‘mild’. Niet zo gek, aangezien een volledige hybride kosten met zich mee zou brengen die een auto, zeker in het A-segment, snel uit de markt zou prijzen. Vandaar dat Fiat het lekker simpel houdt. Sterker: een eerste blik op de specificaties van de Panda roept welhaast nostalgische gevoelens op. Een 1,0-liter driecilinder met een enkele bovenliggende nokkenas, twee kleppen per cilinder en indirecte benzine-injectie klinkt nu niet bepaald als de voorhoede van nieuwe technologie. In tegen­stelling tot sommige andere mild hybrids doet de Panda het ook zonder 48 volt-boordnet; 12 volt volstaat voor een auto van dit formaat en gewicht, zo meent Fiat. Wel heeft de auto een extra batterij onder de bestuurdersstoel om remenergie op te slaan en die weer te kunnen gebruiken bij het accelereren. Dat gebeurt door middel van de startmotor, die met een riem aan de driecilinder vastzit. Officieel zijn de specificaties van die startmotor niet bekend, veel meer dan een handjevol pk’s en 15 Nm zal het echter niet zijn. Op zichzelf weinig indrukwekkend, maar dat extra duwtje is wel bijna vanaf stationair toerental in te zetten en op een totaal van 70 pk en 92 Nm scheelt het procentueel gezien toch aardig wat.

Schijnreserve

In de praktijk merk je weinig van het systeem en dat bedoelen we positief. De Panda vertraagt hooguit wat nadrukkelijker bij gas loslaten dan je zou verwachten, verder verraadt alleen het batterijmetertje in het dashboard hem als hybride. Hoewel het van de Panda echt geen sprinter maakt, geeft de elektromotor de Fiat een prettige schijnreserve. Ook als het niet voluit gaat, komt de kleine Italiaan namelijk makkelijk mee met het verkeer. Onderin pakt de driecilinder dankzij de elektro-ondersteuning makkelijk op, waardoor er over het hele toerenbereik mooi lineair kracht wordt opgebouwd. Daarbij helpt de standaard zesbak ook een handje bij het levendig houden van de aandrijflijn. Wel zou de pook iets makkelijker mogen bewegen en iets meer gevoel in de koppeling zou de souplesse bij het wegrijden verbeteren.

Geen navigatie

Helaas laat de Panda het op het gebied van moderne veiligheidssystemen een beetje afweten. Op de optielijst staat een actief remsysteem, maar daarmee houdt het op actieve-veiligheidsgebied wel zo’n beetje op en op de standaardversie zijn zij-airbags slechts optioneel verkrijgbaar. Een ingebouwd navigatiesysteem ontbreekt helemaal, hoewel een op het dashboard geplaatste smartphone-houder dat gemis grotendeels compenseert. Vervelender is de boordcomputer, die niet uitblinkt in gebruiksvriendelijkheid. Het is bijvoorbeeld even geleden dat we het boekje erbij hebben moeten pakken om erachter te komen hoe je de dashboardverlichting moet dimmen of een telefoon via Bluetooth moet verbinden. De zitpositie laat zich daarbij wat minder goed instellen en de Panda biedt voor zowel bagage als passagiers minder ruimte. Daarbij helpt het niet dat de onder de bestuurdersstoel geplaatste accu voor het hybridesysteem waardevolle voetruimte opslokt.

City Cross

Het zal de oplettende lezer niet zijn ontgaan dat de Panda op deze foto’s wat hoger op de poten staat. Dat heeft te maken met het feit dat de Launch Edition alleen als City Cross in de prijslijst staat. Wie voor een Easy-uitvoering gaat, kan wel een lage hatchback kiezen en dat zouden wij in elk geval altijd doen. Niet alleen scheelt het in prijs, waarschijnlijk zijn verbruik en wegligging er ook bij gebaat. De opgehoogde versie heeft weliswaar veel van de wendbaarheid van de normale Panda, maar omdat de hogere massa wel adequaat op de weg moet worden gehouden, rijdt de City Cross wat stuiteriger dan we ons van de hatchback kunnen herinneren. Dat komt het comfort niet ten goede en uiteraard is de wegligging evenmin gebaat bij de ophoogbehandeling. Wel stuurt de Panda, zeker met de City-modus ingeschakeld, ontzettend licht, wat in de stad prettig werkt.

Met zijn nieuwe motor beweegt de Panda weliswaar met zijn tijd mee, maar het brengt hem niet voorbij de veel jongere concurrentie uit bijvoorbeeld Azië.