Fiat Barchetta 1.8 16V (2004)

Het dak van de Barchetta is zó geopend. Aan de A-stijlen hoef je alleen twee hendels om te draaien. Vervolgens stap je uit om de kap voor en achter met de hand omhoog te duwen, met een hendel ontgrendel je de afdekking achter de stoelen. Het opgevouwen dak verdwijnt onder de afdekplaat en het bootje (barchetta is Italiaans voor bootje) ziet er strak uit. Je moet bij het sluiten wel opletten dat de afdekplaat het dak niet beschadigt. De Barchetta beschikt over een groot windscherm om de windcirculatie in de cockpit te beperken. Ga je de snelweg op, dan is het aan te bevelen het scherm te monteren. Dat rijdt stukken comfortabeler en met de zijruiten omhoog blijft dat tot minstens 140 km/h het geval. Doe met de kap dicht op de snelweg maar rustig aan in de Barchetta, want boven de 120 zwellen de geluiden van wind en motor behoorlijk aan, alsof je tijdens een winderige dag op het strand loopt. Met de kap dicht is het erg krap in de Fiat, maar als je het goed met je medepassagier(e) kunt vinden is dat juist lekker knus.

Flitsend

Een vermogen van 130 pk staat bij een gewicht van iets meer dan 1.000 kilo natuurlijk borg voor flitsende prestaties. De Barchetta komt lekker vlot uit de startblokken, zelfs nog iets sneller dan de fabriek belooft. Hij maakt vol accelererend een rauw geluid, maar dat mag best! Laat maar horen dat je er zin in hebt! Boven de 4.000 tpm krijgt de Italiaanse zestienklepper het naar zijn zin, en pas bij 7.000 tpm is het uit met de pret. De overbrengingen van de vijfbak zijn lang, in twee passeer je bijvoorbeeld al de 100 km/h-grens. Dat zie je terug bij de tussenacceleraties, dan is de Fiat minder uitgesproken rap. Maar waar praat je over? Je kunt heel wat GTI-rijdertjes pesten.
In de Barchetta voel je via het kleine versnellingspookje perfect wat er in het tandwielstelsel gebeurt en da's altijd lekker voor het gevoel tussen mens en machine. In de Italiaan komt het echte sportwagengevoel pas later, na een aantal bochtjes, want hij voelt wel erg vriendelijk aan. De besturing is té licht, een kleine stuurbeweging volstaat al om de roadster van koers te laten veranderen. De voorwielaandrijver kleeft echter aan het asfalt, het begrip onderstuur kent 'ie niet. De auto helt slechts licht over en blijft fraai in balans. Het stuur laat zich goed verstellen, waardoor je een prettige zitpositie kunt vinden. De stoelen zijn erg klein en hebben korte zittingen. Gelukkig bieden ze wel veel zijdelingse steun.
Van het Barchetta-dashboard worden we vrolijk! Het heeft dezelfde welvingen als het exterieur en er is bovendien gebruikgemaakt van kunststof met een grof patroon. De vormgeving van de bijzonder kleine tellers had echter wel wat meer aandacht mogen krijgen. De cijfers zouden niet misstaan op een kookwekker. Aan de hendels en knopjes zie je dat de Fiat al langer meeloopt. Maar zijn wulpse rondingen, het knusse interieur en een bijzonder prettige wegligging zijn zaken die de Fiat nog altijd tot een lekkere roadster maken.