Ferrari 550 Maranello (1999)

Eigenlijk ziet de Ferrari 550 Maranello er minder spectaculair uit dan zijn illustere voorgangers, de Berlinetta Boxers en Testarossa's. Die waren laag en oogden lenig. Ze zouden een optimale wegligging moeten hebben met hun centraal geplaatste vlakke twaalfcilinders. Maar ze reageerden nerveus en soms staartlastig.
Met de tijden veranderden ook de opvattingen over weggedrag en vormgeving. Het lage aanzien verveelde, werd zelfs 'n beetje platvloers en agressief. Terwijl een Ferrari net als het edelste dier ter wereld juist klasse en ras dient uit te stralen. Vandaar de andere koers in de stal aan de voet van de Apennijnen. Dus volgt het topmodel van Ferrari weer klassieke techniek, met voorin een V12-motor en aandrijving op de achterwielen.
Ingetogen kun je de Ferrari 550 Maranello niet bepaald noemen; het is weer een verschijning die respect afdwingt, zonder dat de motor nog loopt. Het zijn gespierde vormen zonder dat je direct aan body building denkt. Want ieder detail heeft een functie: de luchthapper op de iets bollende motorkap, de luchtsleuven zijdelings op de wagenflanken. Een naar binnen lopende bovenbouw ter hoogte van de achterwielen accentueert de heupen. Daaronder zitten forse banden, gereed voor de aanzet tot een katachtige sprint. Niet elk detail aan het Maranello-design is logisch, soms mist iets zelfs 'n beetje harmonie. Maar dat versterkt het verrassingselement. Deze machine heeft namelijk nog veel meer in petto dan zijn uiterlijk doet vermoeden.
Meer dan vijftig jaar geleden verbaasde Ferrari de autowereld met een nieuw motorconcept: een anderhalveliter V12. Ze huilden en gierden, en brachten omstanders in extase met hun bijna angstaanjagende prestaties tijdens de eerste naoorlogse races.

485 pk voldoende..?
In een halve eeuw bouwde Ferrari van alles wat motortechnisch maar mogelijk was. Vier- en zescilinders, V6- en V8-constructies. En vlakke twaalfcilinder boxers. Met de Maranello keert men terug naar de oorsprong, maar dan volgens modern recept, gebrouwen in een welvarend tijdperk. Met een inhoud van 5474 cc heeft de 550 Maranello-V12 Amerikaanse capaciteiten. Met behoud van Italiaans temperament, want de 485 pk lopen met z'n allen gemakkelijk 7000 toeren. Het is dat ze onder de motorkap goed geïsoleerd hun prestaties leveren, anders zou het stof van de 485 maal 4 paardenhoeven een zonsverduistering veroorzaken. Nu beperkt zo'n krachtsexplosie zich tot een paar bescheiden wolkjes van verbrand rubber tijdens een staande start.
Over de prestaties van de 550 Maranello hoeft geen twijfel te bestaan. De cijfers spreken hun eigen taal: 320 km/h topsnelheid, van 0 tot 100 in 4,4 seconden. Moeiteloos. De toerentellernaald vliegt naar de 7000-streep, de motor haalt na elke klik van de schakelpook (zes versnellingen) diep adem, klinkt als een laagtonige tuba en zwelt harmonieus aan tot een uitbundig trompetgeschal. Opvallend is de afwezigheid van mechanisch geruis: dat heeft Ferrari allemaal onderdrukt, zodat alle akoestieke effecten op het aanzuigsysteem van de motor moeten worden teruggevoerd. De sensaties kun je met alles vergelijken. Maar als een Ferrari-V12 bij liefhebbers als muziek in de oren klinkt, denk dan maar eens aan het gezicht van een saxofonist die van geen ophouden weet. Dat is uitbundig genieten, in extase bijna.
Toch is deze 550 Maranello anders dan alle andere, uit verleden en heden. Ferrari is al jaren synoniem voor ras, een paard staat niet voor niets in het vaandel. Maar in plaats van een ongetemde Arabische hengst, lijkt de Maranello op het edelste der edele dieren: een adellijke telg uit de Spaanse rijschool. Met perfecte manieren, ingetogen klasse. Soepel als de prestaties niet nodig zijn, lenig en wendbaar wanneer de weg erom vraagt. Je zit in de Maranello ook niet zomaar op de rug van een paard, maar in het mooiste en kostbaarste zadel, vervaardigd van het beste leer en edelste staal zoals dat in de rijtuigmakerij van Scaglietti in Modena ontstaat. Naar ontwerp van de Turijnse meestercarrossier Pininfarina. En ja, er hangt een prijskaartje aan: meer dan vijf ton. Maar vraag een paardenliefhebber eens wat hij voor zijn viervoeter over heeft: alles!