Daihatsu Cuore 850 TX (1994)

Hoewel er met de komst van de Fiat Cinquecento en de Subaru Vivio in 1992 een paar geduchte concurrenten op de markt zijn gekomen, houdt de niet meer zo jonge Daihatsu Cuore nog steeds dapper stand. Vooral wanneer we ons realiseren dat de oer-Cuore al aan het eind van de jaren "70 op de Nederlandse wegen verscheen, is dat een hele prestatie.
Natuurlijk is het autootje in de tussentijd ingrijpend veranderd: de 547 cc tweecilinder is inmiddels een driecilinder met een inhoud van 847 cc geworden en ook de carrosserie groeide via een paar stevige moderniseringen stap voor stap naar zijn huidige, licht gestroomlijnde doosvorm.
Het is niet overdreven om te stellen dat de Cuore samen met de onlangs vernieuwde Suzuki Alto het pad heeft geëffend voor de huidige generatie dwerg-auto"s, die zich in ons drukker wordende verkeer steeds meer manifesteren. En nog altijd kan die Cuore heel goed meekomen, want zowel in prijs als in prestaties en rij-eigenschappen doet hij bepaald niet voor zijn soortgenoten onder.
Op één onderdeel scoort de in Polen geproduceerde Fiat Cinquecento beter dan deze Japanner, want hij is ruim 10 centimeter breder dan de Daihatsu. Dat heeft te maken met de Japanse wetgeving, die de breedte van dit soort auto"s tot 1,40 meter begrenst. Zeker bij zulke minimale auto"s is dat een onbetwist voordeel voor de ook nog redelijk geprijsde Fiat. Maar op het gebied van afwerking en motortechniek ligt het Europeaantje weer flink achter bij de oosterse produkten.
Wat die techniek betreft, is Daihatsu de enige die niet uitgaat van de geijkte vier cilinders, maar genoegen neemt met drie van die vuurpotjes op een rij. Bij lage toerentallen maakt hij daardoor een heel karakteristiek, wat roffelend geluid, maar op de gebruikelijke snelheden is het verschil met een 4-cilinder verwaarloosbaar. Daarmee bedoelen we overigens uitsluitend de klank en niet het volume, want het driepittertje is knap rumoerig.
Niet onlogisch, want het machientje moet flink wat toeren draaien om het vereiste vermogen te leveren.
Met een gemeten geluidssterkte van 78,5 dB bij 120 km/h in "5" is de Cuore dan ook een van de luidruchtigste auto"s die we hebben getest. Dat is dus met inbegrip van de Subaru Vivio en de Fiat Cinquecento, die bij dezelfde snelheid respectievelijk 1,5 en 2 dB minder lieten noteren. Toch vinden we het Cuore-geluid minder hinderlijk dan dat van de Vivio, die op snelweg-tempo een dwingend jengel-toontje laat horen. Bij de Cuore is het gebrom wat dieper en daardoor beter te verdragen.

Flinke prestaties

Afgezien van die bijgeluiden presteert de kleine Daihatsu heel fatsoenlijk, zoals accelereren van stilstand tot 100 in krap 18 seconden. De topsnelheid van 138 echte kilometers per uur is uiteraard niet erg indrukwekkend, maar vanaf 80 km/h heeft hij in "4" toch weinig meer dan 20 seconden nodig om de 120 te bereiken. Lang niet kwaad voor zo"n peuter. Die cijfers zijn overigens niet alleen maar van statistisch belang, want de Cuore voelt zich ook in andere opzichten goed thuis op de snelweg. Zo blijft de besturing positief aanvoelen en is er op de koersstabiliteit weinig aan te merken. En het mooiste is natuurlijk, dat het verbruik van de nog geen 850 cc metende driepitter ook bij stevig doorgassen vrijwel niet onder de 1:15 is te krijgen.
Tijdens wat langere ritten zijn de mogelijkheden voor het vervoer van vier personen beperkt, maar het is iedere keer weer een verrassing dat het überhaupt gáát. Een beetje inschikken voor de voorin-gezetenen is onvermijdelijk, maar dan is het voor een gezelschap van vier volwassenen best een uurtje uit te houden.
Onder zulke omstandigheden kunnen er trouwens niet te veel dikke jassen en volle tassen mee, want de bagageruimte is grotendeels opgeofferd aan de ruimte in het passagierscompartiment. Met wat goede wil kunnen er een paar bescheiden koffertjes in.
Op het gebied van luxe en accessoires heeft de Cuore evenmin als de meeste van zijn soortgenoten veel te bieden: als duurste van de driedeurs-modellen heeft de TX als extra"s onder meer een in twee delen neerklapbare achterbank, stoffen bekleding in plaats van kunstleer, een van binnenuit te openen achterklep en een tapijtje op de vloer. Maar daar houdt het wel mee op.
Het zij zo, per slot van rekening kost zo"n Cuore TX net iets meer dan 17 mille en dat is vandaag-de-dag bijna een koopje. Wie uitsluitend om financiële reden tot de aanschaf besluit, moet trouwens eens overwegen of een 2000 gulden goedkopere TG niet even goed zal voldoen.
Het verschil zit "m echt uitsluitend in het uitrustingsniveau en eerlijk gezegd maakt dat niet dramatisch veel uit voor een autootje waarmee vrijwel uitsluitend korte ritjes worden gemaakt.