BMW M5 (2005)

Aan deze auto klopt iets niet. Er staat een M op de kofferbak, het spoilerwerk is niet gering, de koets heeft het postuur van een zware jongen. Maar het is een sedan, met vier portieren, vier leren zetels en een kofferbak die groot genoeg is voor kamperende gezinnen.

De sportstoelen zijn elektrisch verstelbaar.  We zien bekerhouders, leeslicht en een schuifdak. Dit is rijden op stand. Contactsleutel omdraaien, sequentiële bak in de automatische stand. Koel blijven, gas en wegwezen. Wat er dan gebeurt, brengt zelfs de ruwste bolster van de kaart. Kort samengevat: het klinkt als Zandvoort en het gaat als een kogel. Dit is niet van deze wereld. Dit gaat niet over opbergvakjes, de hoofdruimte voor of de werking van het navigatiesysteem. Dit is een meesterwerk op wielen.

De achteloosheid waarmee de BMW M5 je hooggespannen verwachtingen overtreft, is bovennatuurlijk. Die vier vuistdikke uitlaten, die ventilatieroosters achter de voorspatborden en die 19-inchwielen zitten er niet voor niets. En toch valt alles in

het niet bij de snelheidssensatie. Dat is het wonder. Het geheim? Het raffinement van BMW's motorenbouwers. De afstemming van het onderstel, alsof je er ook 500 mee zou kunnen rijden. Het totale ontbreken van onrust of trillingen in het stuur. Maar wat vooral bijzonder is: deze machine spant de spieren zonder turbo. Dit is een toerenmotor. De BMW M5 maakt heel veel toeren. Het levert eengeluid dat zich met niets laat vergelijken, plus het overweldigende gevoel dat onder de motorkap met ziekelijke gretigheid voor je gewerkt wordt, en de techniek speciaal  voor jou tot desnoods 8.200 toeren gaat. Of je nu vijftig of tweehonderd rijdt, of het traject nu knooppunt Rijswijk is of de A10, de M5 blijft als een supersonische tram in  het spoor, een ongenaakbaar symbool van perfectie.

Kwikzilverig

Hoewel de M5 507 pk levert, moet je eerst de Power-knop indrukken om het volle pond te krijgen. Laat je dat na, dan  blijf je steken bij 400. Wie een M5 koopt, heeft aan de nuchtere moraal van de milieubewuste azijndrinker geen boodschap. De M5 staat voor – letterlijk – life in the fast lane, dansen op de vulkaan.

Maar het mooie is dat hij je nooit laat zweten, tenzij je echt je grenzen opzoekt.  Hij laat zich rijden als een doodgewone auto. In de 400-pk stand produceert de motor weliswaar iets meer geluid dan kleinere familieleden, hij laat zich desgewenst met vorstelijke rust besturen. Maar op een vreemde manier houdt de combinatie van geluid en stuurgedrag je permanent op spanning. Een verklaring zou kunnen zijn dat hij veel kleiner, lichter aanvoelt dan hij is. Direct, hanteerbaar, kwikzilverig. Het punt is, zo'n Vijf weegt niet niks.

Binnen is het net een normale 5-serie, op de SMG-bak, de schakelflippers en wat knopjes na. De clou zit 'm in de details. Rond de gedrongen SMG-pook – in de Mtraditie met verlichte symbolen – bevinden  zich druktoetsen die het verschil maken tussen opwindend en verbijsterend. De Power-toets, waarmee de vermogensbeperking kan worden uitgeschakeld; de knop voor de Dynamic Stability Control. En last but not least, de knop drivelogic voor de in totaal zes rijprogramma's, variërend van 'gelijkmatig dynamisch 1' tot 'puur sportief 6'. Schakelen met de hand kan natuurlijk ook, met flippers aan het stuur. De vraag is, wil je dat ook? De M5 accelereert zo gruwelijk snel dat je je suf moet flipperen om het explosief stijgende toerental in het gareel te houden. Alleen echte coureurs zijn in staat het volledige potentieel van deze auto te benutten. Al zal dat het gros van zijn fortuinlijke klanten geen barst kunnen schelen. Ze zullen hem nemen zoals hij is; een monument van perfectie, dat zijn berijder de ultieme rij-ervaring schenkt.