BMW M440i Gran Coupé - Eerste rijtest

Glooiende akkers met daarop lange rijen kale palen die nog herinneren aan de laatste wijnoogst maken plaats voor loofbossen in rode en gele herfsttinten. Onder een laagstaande zon cruisen we net buiten München over een netwerk van vrijwel verlaten landwegen. Het tempo zit er stevig in. Af en toe een blik op de snelheidsmeter zorgt ervoor ­dat we niet te ver boven de maximaal ­toegestane 100 km/h komen, gehecht als we zijn aan ons rijbewijs. Het vervoer­middel van dienst is de nieuwe BMW 4-­serie Gran Coupé, de tweede generatie. Om precies te zijn zitten we in de BMW M440i Gran Coupé. Met zijn bij 374 pk ­piekende drieliter zes-in-lijn is dat meteen de topper in de prijslijst. De nieuwe Gran Coupé deelt zijn koetswerk met de elektrische i4 en is na de cabriolet en de tweedeurscoupé de derde carrosserievariant van de 4-serie. De tweede generatie is in alle richtingen groter dan de eerste. Voorin heb je dan ook geen enkele reden tot klagen. Achterin is dat anders, de beenruimte is nog steeds niet grensverleggend. De hoofdruimte onder de aflopende daklijn is dat nog minder, net als het zicht naar achteren trouwens. Voor een drietal ­kinderen is het op de achterbank prima, als volwassen passagier zit je beslist liever op de bijrijdersstoel.Anders dan de koets deelt de nieuwe Gran Coupé zijn dashboard niet met de i4, en dat is in het voordeel van de Gran Coupé. De opzet van de cockpit komt juist overeen met wat je ziet in de jongste generatie van de 3-serie. Dat betekent dat er behalve de nog immer fijn werkende grote iDrive-knop ook nog altijd de nodige fysieke toetsen over zijn. Verder vormen het multimediascherm en het digitale instrumentarium geen (op het oog) geïntegreerd geheel, maar twee onafhankelijke units. De inrichting van het instrumentarium volgt wel dezelfde lijn als bij alle andere nieuwe BMW’s; dat betekent dat het voor een auto in dit segment net een iets te bonte kermis is. Dat komt de overzichtelijkheid niet ten goede.

Genoeg reserve

De Gran Coupé debuteert met conventionele aandrijflijnen in een klassieke opzet: in lengte geplaatste verbrandingsmotoren met een verder verfijnde achttraps automaat. Elektromotoren zijn er nog niet bij. Een tweeliter benzinemotor is er naar keuze met 184 pk of 245 pk en een tweeliter diesel is goed voor 190 pk. In beginsel zijn dit allemaal achterwielaandrijvers, al is de diesel ook met vierwielaandrijving verkrijgbaar. Vierwielaandrijving is standaard bij de bij 374 pk en 500 Nm piekende drieliter zescilinder benzinemotor. Die krachtbron levert zijn prestaties over een heel breed toerengebied en is samen met de automaat altijd direct bij de les. Dit vormt een directe bijdrage aan een groot rijgenot, er is altijd genoeg reserve. Normaliter worden de ­aandrijfkrachten keurig over de vier wielen verdeeld, maar wanneer het dynamischer moet/mag hebben de achterwielen een ­leidende rol. Dat sluit keurig aan op het standaard M Sport-onderstel (een optie bij de viercilinder-versies). Voor wie er prijs op stelt: je kunt met deze keurige hatchback – of liftback zo je wilt – lekker comfortabel van A naar B, zonder dat het ­direct al te ­gezapig wordt. Maar de veren, uitslag­afhankelijke schokdempers, stabilisatoren, rubbers, besturing en wielgeometrie zijn dusdanig afgestemd, gekalibreerd en/of ­geprogrammeerd dat je er ook snaarstrak de ene na de andere bocht mee aan elkaar rijgt. De balans in de M440i Gran Coupé is indrukwekkend, wat geeft deze machine een vertrouwen en wat nodigt hij je uit om hem flink de sporen te geven!

Kleine zelfstandige

Hoewel we in de M440i xDrive Gran Coupé het liefst alles zelf doen hebben we uit ­professionele nieuwsgierigheid ook gedurende de ­nodige kilometers uitgebreid de actieve ­assistentiesystemen aan het werk gezet. Dat de auto keurig afstand tot zijn voorliggers ­bewaart en netjes het midden van de rijbaan aanhoudt is geen nieuws. Het systeem gaat nu verder. Wanneer we op een langzamere voorligger af rijden, schakelt de automaat alvast een stap terug, in de veronderstelling dat we er vlot voorbij willen. Hetzelfde ­gebeurt dankzij informatie van het navigatiesysteem ook voor bochten. In krappere bochten neemt de BMW keurig zelfstandig gas terug en voor voorrangs­kruisingen en ­rotondes remt hij gedoseerd af. Bij het

naderen van de bebouwde kom geeft het systeem aan, zonder dwingend te worden, dat je de snelheid kunt aanpassen. Dat ­gebeurt ook weer bij het verlaten van de ­bebouwde kom. In beide gevallen volgt de daadwerkelijke tempowisseling overigens pas bij het passeren van het plaatsnaambord, dus niet te vroeg en niet te laat. Daar houdt het niet mee op. De auto zet zichzelf ook keurig stil voor een rood verkeerslicht, om je er dan op te attenderen wanneer het licht weer groen is.

Alles wat het systeem doet voelt natuurlijk aan, het geeft een volwassen indruk en niet de beta-beleving die we bij sommige andere merken met een automatische piloot soms ervaren. Je hoeft je niet te generen voor ­onnatuurlijk rijgedrag. Het sluit naadloos aan op de hoogwaardige indruk die we van de rest van de auto hebben. Want ondanks de klassiek opgezette aandrijflijn is de techniek echt helemaal bij de tijd.