BMW 530d (1999)

De Beiers hebben sinds eind '98 een 3,0-liter zescilinder common rail-diesel in het programma. Die nieuwe inspuiting is niet het enige 'snufje' van deze zelfontbrander, want hij krijgt ook vier kleppen per cilinder mee, een tussenkoeler, een turbo met verstelbare schoepen, en een verstelbare nokkenas voor de inlaatkleppen. Zoveel hi-tech moet natuurlijk wel interessante resultaten opleveren en dat gebeurt ook. De 3,0-liter is met 135 kW/184 pk 30 kilowatt ofwel 41 pk sterker dan de bekende (indirect ingespoten) 2.5 die een trapje lager in het programma staat. Het koppel ligt met 390 Nm zelfs niet minder dan 110 newtonmeter hoger.
De BMW 530d in deze test was een exemplaar met automatische transmissie. Zo'n wagen is wat minder snel dan een handgeschakeld exemplaar, maar het scheelt weinig. Dat blijkt uit de technische gegevens. 'Onze' automatische sedan zou met 8,4 tellen 0,4 s toe moeten geven op de handbakversie. Wij klokten hem op 8,6 s. Hoe snel hij wel is wordt duidelijk als we zijn prestaties vergelijken met die van de benzinegestookte 528i. Als 'automaat' moet die volgens de folder in 8,8 s van 0-100 optrekken. De 530d automaat kon het in de praktijk dus 0,2 s rapper. Bij de inhaaloefening scoorde hij een flitsende 6,6 tellen. Daarmee toonde hij zich bijna een seconde vlotter dan een 528i touring automaat die eerder bij ons logeerde.
Lawaaiig? Nee, ook dat is een moderne diesel niet. In tegendeel zelfs. Bij 100 en 120 kilometer constant registreerden we aan boord van de 530d de werkelijk uiterst beschaafde waarden van 62 en 64 decibel. Toch, een diesel blijft een diesel. Je hoort het bij de koude start en ook als het gaspedaal stevig wordt ingetrapt.

Fool proof

Achter het stuur krijg je meteen het gevoel dat je de wagen prima onder controle hebt. De bekrachtiging neemt de chauffeur zeker niet te veel werk uit handen en zorgt voor een goed contact met de weg. Zo draagt de besturing bij aan de uitermate degelijke indruk die de BMW toch al maakt. Met z'n stevige vering en demping ligt hij zeer solide op de weg en zeker even solide doen de remmen hun werk.
Met snellere bochten heeft de 5-serie geen enkel probleem. Hij laat zich er scherp doorheen sturen. En al is de BMW een achterwielaandrijver, hij blijft keurig neutraal. Daarnaast is er altijd nog het standaard Stabiliteits- en Tractie Controle systeem dat het uitbreken van de achtersteven tegengaat. De tractieregeling remt een aangedreven wiel dat dreigt door te slippen af; de stabiliteitscontrole reduceert het vermogen dat naar de achterwielen gaat. Met ASC+T ingeschakeld - het systeem kan ook uit - gedraagt de 530d zich zo goed als 'fool proof'. Het uitermate solide karakter van de 5-serie met z'n stevige vering en demping heeft toch ook een minder positief kantje; als er echt slecht wegdek moet worden genomen, valt het comfort wat tegen.
Achter het stuur van de 5-serie zit de bestuurder in de bekende cockpit, gevormd door de combinatie van instrumentenpaneel en middenconsole. 'Onze' 530d was uitgerust met als optie verkrijgbare sportstoelen; eigenlijk helemaal niet gek voor deze diesel met z'n uitgesproken pittige karakter. De zetels zijn uitgebreid verstelbaar en de in hoogte en lengte verstelbare stuurkolom maakt het de chauffeur mogelijk een optimale zit achter het rad te kiezen. Twee airbags zijn bij de prijs inbegrepen, evenals zij-airbags en hoofdairbags. Spullen opbergen? De 5-serie heeft grote, in twee secties verdeelde, portiervakken, ruimte in de middenarmsteun en rechts onder het stuur.
Mensen die op de achterbank meereizen kunnen hun benen prima kwijt en blijft er tussen kruin en autohemel voldoende centimeters over. Voor de veiligheid van de achterpassagiers zorgen drie driepunts gordels en drie in hoogte verstelbare hoofdsteunen. Het gemak wordt gediend met portiervakken, een middenarmsteun en ventilatieroosters.
De nieuwe zelfontbrander maakt de 530d thans tot een van de beste aanbiedingen in deze klasse: snel, stil, degelijk. De hoge prijs en het stevige verbruik neem je dan graag op de koop toe.