Dodge Journey 2.4 SXT (2008)

De Journey is een bonkige verschijning, die ons onverschrokken aanstaart. De vele rechte lijnen en scherpe hoeken zijn naar onze maatstaven niet helemaal meer van deze tijd, maar ze geven de Journey beslist een heel eigen gezicht. Hij is met zijn 4,89 meter erg lang en dat is hem aan te zien. Zeker in dit wit is het dan ook een mastodont. Het achteraanzicht doet door die wat oubollige lichtunits veel denken aan de Opel Vectra stationwagon, maar het is tegelijkertijd ook heel robuust.
Ook de vormen van het interieur hebben iets oubolligs. De overkapping van de klokkenwinkel is bijna retro, het stuur lijkt uit een vrachtwagen te komen. Het geheel maakt een aangename indruk, wat bewerkstelligd is door het goedkope, zwarte plastic af te wisselen met veel lichte kleuren. De stoelen zijn wat vlak en bieden weinig steun, maar op een lange rit blijken ze prima te voldoen.
De achterbank verrast aangenaam. De instap is vrij hoog, maar dankzij grote, hoekige portieren heel gemakkelijk. Het helpt ook dat de achterportieren uitzonder lijk ver open gaan. De beenruimte is goed, de hoofdruimte zelfs uitstekend. Speciale aandacht verdient de interieurverlichting als geheel, want die is uitgevoerd in een soort ijsblauwe leds.
De derde zitrij behoort beslist tot de betere in deze klasse. Uiteraard ontkomen volwassenen er niet aan dat ze hun knieën wat moeten optrekken, maar in de meeste auto's met zeven plekken is het minder goed uit te houden achterin. Als je de zesde en/of zevende stoel niet nodig hebt, verzinken ze met een handomdraai in de bodem, waarna een enorme, vlakke laadvloer overblijft.

Hard werken
Het is hoog tijd om de motor te starten. In Europa kunnen we kiezen uit een tweeliter diesel en de bekende 2,4-liter benzinemotor met 170 pk uit de Chryslerstal. Op de thuismarkt is er ook nog een 3,5-liter V6 en we ontdekken al gauw waarom de Amerikanen die motor willen. Wat we niet begrijpen, is waarom hij niet naar Europa komt, want de vierpitter houdt beslist niet over. Echt sloom is hij nu ook weer niet, maar je voelt en hoort dat hij hard moet werken. De versnellingsbak mist bovendien precisie; schakelen voelt als roeren in een emmer tennisballen.
Een zesde verzet heeft deze auto niet mee gekregen, waardoor hij op de snelweg veel toeren maakt. Dat zou veel herrie moeten betekenen, maar dat doet het gelukkig niet. Zolang je op een constante snelheid rijdt, is de Journey zelfs verrassend stil. Helaas heeft het ontbreken van de zesde gang ook een negatief effect op het brandstofverbruik.

Positiever zijn we over 't weggedrag van de Journey. De auto heeft voor Amerikaanse begrippen veel gevoel in het stuur. Het onderstel is keurig neutraal en comfortabel, zonder door te slaan naar zacht. De auto is gewoon keurig in balans en rijden is dan ook 'n prettige bezigheid, zolang je niet hard wilt optrekken.
Onze SXT is zeker niet karig bedeeld. Zo heeft hij een gescheiden klimaatregeling, gekoeld dashboardkastje, elektrisch verstelbare bestuurdersstoel, radio-cdspeler met wisselaar en een aansluiting voor een externe geluidsbron.