Uit de Oude Doos: Rijtest Toyota Starlet 1.3 XLi

In 2020 blikten we wekelijks terug op de AutoWeek van precies 30 jaar eerder, ter gelegenheid van ons 30-jarig jubileum. Met het einde van het jaar kwam er ook een einde aan die rubriek. Uit de reacties daarop bleek wel dat velen de terugblikken zouden gaan missen, dus daarom blazen we het in iets andere vorm nieuw leven in met 'Uit de Oude Doos'. Voortaan zoomen we in op één artikel en we trappen af met een rijtest van de Toyota Starlet. Een auto die menigeen in zijn bezit heeft gehad, zij het nieuw of als goedkope en betrouwbare tweedehands. Des te leuk om eens te kijken hoe één van AutoWeeks eerste tests met de Starlet uitpakte.

Dat de derde generatie van de Starlet het in zich had om een succesnummer te worden, blijkt wel uit de conclusies van de testredacteur van dienst. Die was vooral behoorlijk onder de indruk van hoe de de Japanner reed. Hoewel kleine auto's vaak zuinig waren, leverde je vaak in op rijplezier. Dat gold niet voor de Starlet: "Die is niet alleen klein en zuinig, maar ook nog eens verrassend snel." Het geheim: de viercilinder met twaalf kleppen. Voor meer pit staarde je je begin jaren 90 nog blind op zestienkleppers, maar kennelijk kreeg Toyota het voor elkaar om met een tandje minder ook een fijn fel blokje te krijgen.

De Starlet was zodoende ook voor een aantrekkelijke prijs al een plezierige auto om te rijden, aldus de redacteur: "Voor een flink deel komt die complimenteuze beoordeling voor rekening van de met drie kleppen per cilinder uitgeruste viercilinder die uit 1.300 cc een vermogen van 75 pk tevoorschijn brengt. Ook een maximumkoppel van 100 Nm is voor zo'n kleine auto niet verkeerd, zij het dat het bijbehorende toerental van 4.200 wat aan de hoge kant is. Gelukkig is de koppelkromme echter vlak genoeg om ook 'onderin' voor voldoende leven in de brouwerij te zorgen." De 0-100 km/h-acceleratie in 10,7 seconden en topsnelheid van 172 km/h oogsten behoorlijk wat lof.

Een ander belangrijk aspect van een compact model als de Starlet, zuinigheid, zat ook wel goed. Althans, een testverbruik van gemiddeld 1 op 12 werd als 'lang niet kwaad' omschreven en daarbij hoorde de kanttekening dat de Starlet af en toe uitgedaagd had tot 'flink doortrappen'. Een verbruik van 1 op 14 tot 1 op 16 werd ook prima haalbaar geschat. Cijfers waar je tegenwoordig in zo'n kleine auto steil van achterover zou slaan, maar voor die tijd alleszins prima.

Qua weggedrag viel vooral de stabiliteit in rechte lijn in positieve zin op en de directe stuurrespons. In de bochten was de Starlet wat 'neutraler' en niet echt onderscheidend. Wat 'm dan wel weer wat dynamischer deed aanvoelen, was de handgeschakelde vijfbak. Die schakelde 'op z'n Japans' lekker licht en precies. Technisch was het dus allemaal wel goed voor elkaar, dat bleek ook wel uit de betrouwbare reputatie die deze Starlet decennia ten dele viel. Qua vormgeving was het allicht iets minder spetterend. Hoewel het exterieur een frisse verschijning was na de tweede modelreeks, was vooral het dashboard wat kleurloos vormgegeven en was het allemaal wel wat braver dan sommige concurrenten. Ook viel de achterbak in negatieve zin op; die blonk niet uit qua ruimte.

Wie na het lezen van onze rijtest in AutoWeek 5 van 1991 overtuigd was van de Starlet, kon 'm als XLi voor net iets meer dan 20.000 gulden zelf gaan rijden.