Reportage: gewone stervelingen hebben op ‘The Quail’ niets te zoeken

'The Quail, a Motorsports Gathering', zoals het evenement voluit heet, bestaat sinds 2003 en is zo mogelijk nog exclusiever dan het fameuze concours van Pebble Beach. Beide zijn onderdeel van de Monterey Car Week, een serie evenementen aan de Californische kust die voor autoliefhebbers met tijd en middelen zonder meer hoog op de prioriteitenlijst moet staan. Wat je hier ziet is simpelweg ongeëvenaard, zelfs zonder toegangskaartjes tot één van de vele shows. The Quail is net als het concours van Pebble Beach een ééndaags evenement, maar vindt plaats op vrijdag in plaats van zondag. De naam ‘Quail’ dankt het aan de locatie, de Quail Lodge & Golf Club in Carmel. Overeenkomsten met Pebble Beach zijn er zat. Beide evenementen vinden plaats in de buitenlucht in een typische concours-setting, met strak gemaaid (golf-)gras als basis, tenten als ‘stands’ en de meest exclusieve auto’s ter wereld in de hoofdrol. Toch zijn er ook veel verschillen. Pebble Beach is een traditioneel concours met het bijbehorende publiek inclusief witte hoedjes en rode broeken. Hier gaat het louter om de mooiste en uniekste historische auto’s, terwijl er bij The Quail veel meer aandacht is voor het nieuwe spul. Dat verklaart ongetwijfeld waarom autofabrikanten een groeiende voorkeur hebben voor het presenteren van nieuwe modellen op The Quail, waar die nieuwkomer gewoon op het evenement zelf kan staan. De Lamborghini Temerario werd hier bijvoorbeeld onthuld, net als de Lincoln Navigator en de Porsche 993 Speedster waaraan wij onze uitnodiging te danken hebben. Autopresentaties op het Pebble Beach-concours zijn er ook, maar vinden strikt genomen buiten de deur van het eigenlijke evenement plaats.

'Restroom', 'bathroom' of 'toilet'? Nee, dat is The Quail echt te min!

Nog een unieke eigenschap van The Quail: eenmaal binnen is eten en drinken gratis. De organisatie vindt het vragen van een paar miezerige tientjes voor een bordje eten kennelijk maar pauperig, dus loop je hier simpelweg één van de vele culinaire tenten in voor een stevige lunch of een vloeibare versnapering. Om dat genoegen te kunnen smaken, is evenveel geld als geluk nodig. Om drukte te voorkomen, zijn tickets beperkt beschikbaar. Zo’n ticket koop je niet zomaar, maar krijg je al dan niet toegewezen na getoonde interesse. Een ticket voor The Quail is wat dat betreft net een nieuwe Ferrari, en die analogie komt niet uit de lucht vallen. Die exclusiviteit is geen show, maar een manier om ‘het gewone volk’ zoveel mogelijk buiten de deur te houden. Wie duizenden euro’s neertelt om naar wat auto’s te mogen kijken, behoort waarschijnlijk tot een doelgroep die de alhier aanwezige autobouwers maar wat graag te spreken krijgen.

Toch nog een wit hoedje! Voor eten en drinken hoeven Quail-bezoekers niets (extra) te betalen.

Wie zijn die autobouwers dan? We noemden Porsche en Lamborghini al en uiteraard zijn ook McLaren, Rolls-Royce en Bentley aanwezig. Dit zijn echter nog de meest alledaagse voorbeelden. The Quail is zo ongeveer de enige plek waar merken als Czinger, Rimac, Koenigsegg, Bugatti, Pagani, Hennessey, Pininfarina en Gordon Murray in een beurs-achtige setting verenigd zijn. Dit zijn stuk voor stuk merken waar wij van de reguliere autopers, en daarmee jullie als publiek, maar hoogst zelden horen. De meesten sturen weliswaar een persbericht uit als er een nieuw model wordt gepresenteerd, maar van persdemo’s is doorgaans geen spraken en we horen zelden wanneer de productie begint of eindigt en of er misschien aan een opvolger wordt gewerkt. De reden is simpel: deze autobouwers zijn niet geïnteresseerd in onze aandacht. Ze vissen louter naar de interesse van een zeer selecte groep potentiële kopers en houden hun via afgesloten, exclusieve kanalen op de hoogte.

Een rondje over The Quail bevestigt het vermoeden dat we hier te maken hebben met een soort parallel universum.  Neem Koenigsegg, dat hier zijn dertigste verjaardag viert en met niet minder dan twaalf auto’s (!) aanwezig is, buiten de poort aangevuld met nog eens minstens vijf exemplaren. Mensen met een goed geheugen en een voorliefde voor exoten herinneren zich misschien de Koenigsegg Cemera nog, een extreme vierzitter met vleugeldeuren en 2.300 pk. Onder het genot van een Koenigsegg-espresso in een bijpassend bekertje leren we dat de productie van die auto in volle gang is, de eerste klanten hun Gemera al lang en breed hebben en je voor bestellingen eigenlijk al te laat bent. Ook de Jesko wordt momenteel geproduceerd, maar Koenigssegg beperkt zich doorgaans wel tot de gelijktijdige productie van maximaal twee modellen. De CC850 is aanwezig, maar de 'grootschalige' productie volgt hierna.

Wat is er beter dan espresso? Juist: Koenigsegg-espresso.

Czinger is zo mogelijk nog exclusiever. De gestoorde (accuraat, geen overdrijving) 21C zul je waarschijnlijk nooit in het echt tegenkomen, maar wordt op The Quail doodleuk in drie verschillende varianten getoond. Eén van die auto’s, een gitzwarte ‘Blackbird Edition’, is de eerste 21C die daadwerkelijk aan een klant wordt geleverd. Van die Blackbird komen er vier, uit een productie van in totaal maximaal 80 auto’s van dit type. 40 daarvan zijn de ‘reguliere’ 21C, 40 de V Max-versie zonder achtervleugel en met een top van maar liefst 407 km/h. Liever iets met een knipoog naar het verleden? Dan is de Tuthill GT One misschien meer jouw ding. Wel snel zijn, want in de Californische zon fluistert een medewerker van het merk ons toe dat het niet gek zou zijn als meer dan de helft van de 22 te bouwen GT1-hommages op deze ene dag en plaats wordt verkocht.

Indrukwekkende afwerking en bouwkwaliteit, hier bij de Tuthill GT One.

‘Wie koopt zo’n auto?’, horen we je denken. Met die vraag liepen wij ook rond, maar het antwoord is simpel: mensen die al het andere al hebben. De vergelijking met een wellicht meer voor de hand liggende Bugatti is daarmee ineens niet meer relevant, omdat de Czinger-koper die Bugatti simpelweg óók heeft als daar behoefte aan is. Er is daardoor bijna altijd nog wel een gaatje voor nóg een nieuwkomer, een nóg exotischer of nóg sneller apparaat, want de aantallen zijn laag en de marges ongetwijfeld gigantisch. Bij nadere bestudering van een aantal van deze exoten, onder meer die Czinger, de Koenigseggs, de Tuthill GT One en de Marsien van Marc Philipp Gemballa, valt op dat de lat op kwaliteitsniveau enorm hoog ligt. Als het gaat om afwerking en materiaalgebruik overtreffen deze auto’s de hoogste standaarden van gevestigde autofabrikanten, en dat is weleens anders geweest. Alleen de Hispano Suiza Carmen valt in negatieve zin op, en dan hebben we het niet over zijn nogal smaakgevoelige design. Onze miljoenen zouden dus naar een andere hypercar gaan, maar die theorie laat Hispano Suiza vermoedelijk steenkoud.