De eerste Hyundai Santa Fe was zo bol als de nieuwe strak

Wie aan een Hyundai van rond de eeuwwisseling denkt, ziet waarschijnlijk óf helemaal niets, óf een erg ‘bol’ model voor zich. Van de Atos tot de Lantra en van de Sonata tot de Coupé: afgeronde, organische vormen waren het destijds helemaal bij Hyundai. Dat begon rond 2000 wel te veranderen met de komst van veel strakkere modellen als de Getz, maar de eerste Santa Fe was nog overduidelijk van de bolle generatie.

De Hyundai Santa Fe, vernoemd naar een stad in het Amerikaanse New Mexico, verscheen in 2000 en is in Europa altijd het grootste SUV-model in het aanbod van Hyundai geweest. In Amerika en Azië was en is dat anders. Dat we rond de eeuwwisseling nog wat zoekende waren naar wat een ‘SUV’ precies moest zijn, blijkt wel uit het aanbod van Hyundai en zustermerk Kia. Bij Kia stond rond dezelfde tijd de Sorento klaar, een echte body-on-frame-SUV met terreinauto-eigenschappen en in lengterichting geplaatste motoren die in principe de achterwielen aandreven. De Santa Fe was veel meer een echte personenauto met een zelfdragende carrosserie, dwarsgeplaatste motoren en voorwielaandrijving, al waren de Koreaanse SUV’s wel van een vergelijkbaar formaat.

Zevenzitter

Het wat smaakgevoelige, overdadige design van de eerste Santa Fe werd in elk geval wel consequent doorgevoerd, want ook de binnenkant is vormgegeven alsof Hyundai van zoveel mogelijk materiaal af moest. Bij een facelift in 2004 werd het geheel al iets strakgetrokken en de tweede generatie Santa Fe, vanaf 2005, is rondom veel minder polariserend. De nog altijd afgeronde, maar veel rustiger vormgegeven carrosserie van deze auto omhult een op soortgelijke wijze strakgetrokken binnenste, met meer ruimte en voor het eerst ook een optionele derde zitrij. Eén uiterlijke eigenaardigheid heeft hij wel: de asymmetrisch geplaatste handgreep voor de achterklep zorgt ervoor dat een kentekenplaat van Europees formaat bij deze auto niet in het midden van de daartoe bestemde opening kan zitten. Bij kortere platen van ‘Amerikaans formaat’ lukt dit wel, maar in Europa oogt zo’n tweede Santa Fe daardoor van achteren enigszins vreemd.

Vergeten

Als we één Santa Fe van de in totaal vijf generaties als ‘vergeten’ moeten typeren, dan zou het zonder twijfel de derde editie zijn. Die verscheen in 2012 en bleef tot 2019, maar in die tijd werden er in Nederland jaarlijks maar een handjevol Santa Fe’s verkocht. Hyundai bood de Santa Fe met de komst van deze generatie voor het eerst in een langere en een kortere variant aan, maar in Nederland kregen we alleen de ‘korte’ versie. Die was evengoed nipt langer dan de vorige en bood als vanouds zeven zitplaatsen, maar in de grotere en hier niet verkrijgbare Grand Santa Fe zat je uiteraard wel rianter. In design-opzicht kunnen we deze SUV betitelen als iets zelfverzekerder en scherper dan de voorganger, maar toch ook wat inwisselbaar.

De Grand Santa Fe was groter en had een andere kont dan de reguliere Santa Fe (boven)

Hybride als redding

Met generatie 4, vanaf 2018, kreeg de Santa Fe er nog wat zelfvertrouwen bij. Toch is ook deze auto een vrij onbekende verschijning in Nederland, wat gezien de op CO2-uitstoot gebaseerde bpm en de komst van compactere, betaalbaardere SUV’s natuurlijk geen verrassing mag zijn. Wat wel een klein beetje helpt, is dat de Santa Fe er sinds zijn zeer forse update van 2021 ook als hybride en zelfs als plug-in hybride is. Dat maakt hem voor Nederland ineens wél interessant, al blijft het opvallend dat broertje Kia Sorento alhier duidelijk meer kopers trekt. Wellicht kan Hyundai daar verandering in brengen met de nieuwe Santa Fe, die anders dan de gefacelifte Sorento echt helemaal nieuw is. De nieuwe Santa Fe is net als de allereerste editie weer echt onderscheidend met zijn design, maar dan wel juist met strakke in plaats van bolle vormen. Hij verschijnt al vanouds als zevenzitter en moet voor het eerst een model van soortgelijk formaat naast zich dulden: de elektrische Hyundai Ioniq 7.