Suzuki Swift 1.3 GS (1986)

autoreview

Gebruikersreview

Uitvoering	Swift 1.3 GS
Versnellingen	5, Handgeschakeld
Bouwjaar	1986
Jaar van aanschaf	1998
KM-stand bij aanschaf	320.000 km
KM-stand laatst	0 km

ERVARINGEN

30 januari 2008

Algemeen:

In 1998 was het dan eindelijk tijd voor een auto. Eigenlijk was deze al snel gevonden. Het betrof een iets opgeleukte Volkswagen Derby voor een aantrekkelijke prijs. Ik vertelde een klasgenoot over de te kopen auto. ’Ik weet nog wel een leuke auto voor je te koop’ was zijn antwoord. Hij had via een bevriende leerling-monteur een auto aangeboden gekregen, maar had zijn rijbewijs nog niet.
Enigzins aarzelend (ik was er tenslotte al uit) vroeg ik: ’wat voor auto dan?’

Het betrof een Suzuki Swift, de allereerste, vaak vergeten Swift. En wèl de GS variant, voor mij toch wel de onbetwiste voorganger van de GTI.

Swift GS (sa413)

Begin 1984 zagen we hier voor het eerst de Suzuki SA310 op de weg, een auto met een (nagenoeg) gelijke koets en een driecilinder 1.0 liter motor. Dit verklaart de benaming SA310. Aan het einde van dat jaar kwam zijn ’grotere broer’ ten toneel de SA413. U begrijpt het al. 4 cilinders 1.3 liter motor. vanaf dat moment zal deze auto Swift genoemd worden.
De swift GS, ofwel SA413 GS, is het sportmodel van deze serie en werd verkocht van 1984 tm 1986 dit model onderscheid zich op een aantal punten van zijn gewone broertjes en zusjes.

* allereerst natuurlijk in het uiterlijk. De fraaie voorspoiler met mistlampen.
* het hippe sportinterieur met sportstoelen, deze geven een klein beetje
zijdelingse steun.
* standaard licht getint glas
* electrische buitenspiegels
* toerenteller
* constant vacuum carburateur, welke hem in tegenstelling tot wat er in de
Carbase staat, 73 pk gaf met een koppel van 104.8nm (de GTI had 108nm)

Niet dat de GS toen zo’n hypermoderne auto was, maar zaken zoals automatische shoke en electronische kofferbakontgrendeling waren toen standaard. Ook iets als een in twee delen neerklapbare achterbank was aanwezig.

De auto maakt gebruik van bladveren achter in combinatie met een starre achteras, wat de auto nogal stug op de veren maakt. Iets dat wèl weer wat bijdraagt aan het sportieve gevoel. Vooraan is er gekozen voor McPherson met schroefveren en stabilisator. Het rij-comfort doet dus wat spartaans aan. (Ah ja, mini liefhebbers roemen hun veercomfort óók...)

Terug naar mijn auto:

Of eigenlijk waren het er twee. Ik heb ook een GS uit ’84 gehad, die is inmiddels weg. De auto uit ’86 staat te wachten op restauratie.

Ik kocht dus de auto van de bevriende vriend van een vage vriend. 700 gulden moest hij kosten en was toen 12 à 13 jaar oud. Mijn vader concludeerde dat dat niet veel kon zijn (hij heeft ongelijk gekregen).
De bewuste auto had al 3/4 jaar niet meer gereden en stond zonder APK op een erf weg te roesten, vandaar de lage prijs werd mij verteld. Er moest nog het een en ander aan gebeuren... de rem zat vast, de bumper hing los en er zat wat roest hier en daar. De leerling-monteur wilde de remmen, APK en de bumper wel regelen voor een klein bedrag. Bij een garage was ik al snel 1500+ gulden kwijtgeweest voor auto en herstelwerkzaamheden.
Inmiddels 900 gulden armer en dus met auto en APK kon ik een halve week later de weg op. Ik had er nog geen meter mee gereden, maar de monteur had al gezegd dat ik voorzichtig met het gas moest zijn, de auto was rapper dan hij verwacht had.
En ja hoor, met piepende banden verliet ik het terrein.
De komende maanden stonden in het teken van roestverwijdering en het iets ’pimpen’ van de carrosserie met natuurlijk lichtmetalen velgen.
We waanden ons de ’dukes of hazzard’ in die dagen, mèt de bijbehorende sprongen(welliswaar niet zo ver).
hier bewees de bladvering zichzelf, de auto hield zich prima en leende zich uitstekend voor smalle landweggetjes. (met ’niet nader te bespreken water incident’).

Over het comfort:

De stoelen zitten prima al hebben ze een wat korte zit, ze geven enigzins zijdelinge steun. Zoals al eerder genoemd was de vering nogal stug, iets wat op slechter wegdek het ’shake it baby’ effect tot gevolg had. Op goed asfalt zou ik het lekker stevig en sportief noemen. De knoppen laten zich gemakkelijk bedienen al zitten ze op bijzondere plaatsen. Èn heel belangrijk, de radiohoogte is prima. Electrische spiegels en van binnenuit te ontgrendelen kofferbak(je) dragen ook bij tot een verhoging van het comfort. Windgeruis draagt bij tot verlaging van het comfortgevoel.

Ruimte:

Voor twee personen is de auto prima geschikt, je kunt ook nog wel een tasje of twee achterin kwijt. Vier personen kan ook prima als je allemaal niet te groot bent. vijf personen word wat krapper. De kofferbak leent zich uitermate voor het vervoeren van goederen, de drempel is laag en de vloer behoorlijk vlak. Je mist ook de hobbels in de vloer van de wijziging in het onderstel zoals de swifts van ’87 tm ’89 hebben. De bladvering doet niet zo moeilijk en vind een hoop goed.

Over de prestaties:

Hier kan ik kort en duidelijk over zijn, maar dat doe ik niet. Vooral de sprint tot +/- 60 á 70 kmh gaat zeer vlot. Dan gaat het tot +/- 130 erg vlot. Daarna word het minder maar nog steeds vlot. De auto heet per slot van rekening niet voor niets swift. Het snelheidsgevoel wordt benadrukt door het chassis dat je een echt sportief gevoel geeft in combinatie met een heerlijk schreeuwend geluid in de hogere toeren regionen. (stil is de auto dus niet echt, maar bij lagere toeren is het geluidsniveau prima te noemen.) Bij sportief rijden wil er wel eens een wieltje glijden. Iets wat ik tot nu toe alleen nog maar als leuk heb ervaren. De auto laat zich gemakkelijk corrigeren en uitdagen.

Over de betrouwbaarheid:

In de jaren dat ik deze auto’s gereden heb, heb ik 1 keer stil gestaan omdat er een vacuumslangetje los was geraakt. 1 keer was de schakelaar voor de radiator-ventilator stuk en er is een keer een wiellager stuk gegaan.

dan moet je er wel even bij bedenken, dat de auto die ik nu review 320.000 op de teller had staan toen ik hem kocht en dat ik er 50.000 bij heb gereden. De ander was bedoeld voor onderdelen en zou naar de sloop gaan. Die kocht ik voor 250 euro en moest ik zelf weer in elkaar schroeven (interieur). De auto met de bovengenoemde problemen was de sloopauto en had ook al 300.000 km op de teller. Ik ben na aankoop van die auto er gewoon mee naar Zuid-Frankrijk gereden 3200 probleemloze km’s (zomer 2003, toen het zo warm was, weet u nog).

veel voorkomende problemen bij dit type auto:
* raammechanisme laat het afweten na +/- 20 jaar
* roest (afhankelijk van tectyleren eerste eigenaar, dat kon je toen zelf doen)

NB. na het ’niet nader te noemen waterincident’, veroorzaakte een kennis een tweede waterincident. Beide keren was de auto natuurlijk ontzettend smerig. Maar na dat schoongemaakt te hebben en de carburateur een beurtje te geven, kon er gewoon weer gereden worden. (hoe bedoel je onverwoestbaar)

De gebruikskosten:

De auto weegt 690 kg dus valt binnen een zeer goedkope wegenbelastingklasse.
onderhoud is minimaal, ik doe het een en ander zelf, ben hier niet voor opgeleid maar het is net iets moeilijker dan technisch lego. De verzekering kost ook niet veel gezien de leeftijd en de nieuwwaarde van de auto.
qua verbruik kan het nogal wisselen.
Ikzelf heb ooit 1 op 9 gereden met de auto. Maar daar moet je heeel erg je best voor doen. Een gemiddeld gebruik van 1 op 16 à 17 is meer iets waar je vanuit kunt gaan. Op zijn zuinigst heb ik er 1 op 19 mee kunnen rijden. Een vriend, besmet met hetzelfde virus van dezelfde auto heeft 1 op 22 kunnen halen.

Conclusie:

Een fijne (gedateerde) auto om in te rijden, mits in goede staat onverwoestbaar, zuinig, goedkoop, vlot, need i say more?

Heb je ook zo’n auto, wil je mij erover vertellen, graag.
Heb je ook zo’n auto, wil je er van af, ik hou me aanbevolen!

PROBLEMEN

30 januari 2008

In de jaren dat ik deze auto’s gereden heb, heb ik 1 keer stil gestaan omdat er een vacuumslangetje los was geraakt.
1 keer was de schakelaar voor de radiator-ventilator stuk.
Er is een keer een wiellager stuk gegaan.

8,5