Menu
| Versnellingen | 5, Handgeschakeld |
|---|---|
| Bouwjaar | 2005 |
| Jaar van aanschaf | 2019 |
| KM-stand bij aanschaf | 106.491 km |
| KM-stand laatst | 119.118 km |
Het werd weer tijd voor een auto in het duizend-euro-duizend-kilosegment en op de Rover 200 of 25 had ik al langer een oogje. Ik vind het bolle modelletje wel leuk en het formaat spreekt me heel erg aan. Hij is groter dan bijvoorbeeld een Polo uit die tijd maar weer kleiner dan een Golf. Ik zocht een vijfdeurs en dan het liefst met den 1.6-motor. Dan wordt het meteen al moeilijk, want vijfdeursen zijn er niet zo veel. En éénpuntzessen ook niet. Het moet een gezinsauto ter vervanging van mijn Fiat Panda. Ik zocht een auto die wat meer allround is en wat beter kan meekomen op de snelweg. We moeten er voortaan immers ook mee op vakantie. Bovendien heb ik nog nooit een Engelse auto gehad – en dat moest er natuurlijk een keertje van komen.
Omdat ik vlug vervoer moest hebben, kocht ik deze van ná de facelift. Die van daarvoor vind ik een leuker model en het liefst had ik er ook eentje gehad in beschimmelde boterhammengroen. Dat is de kleur die het best bij deze Rover past. In zijn nieuwe jas oogt de Rover wat serieuzer en het Firefrost Red op mijn auto geven hem iets ouwemannenachtigs. Ik heb hem inderhaast gekocht op een regenachtige donkere winteravond. Dat doe ik nooit meer. Toen ik ‘m voor het eerst in het daglicht zag, schrok ik me dood. Er zitten zo veel kleine deukjes in dat de portieren wel lijken op een poffertjespan.
Lekker sturen
Het rijden in de Rover valt niks tegen. Het stuurt lekker direct en het onderstel is prima. Het kan niet anders of er heeft wel een Ford Fiesta bij de ontwikkelingsafdeling op de parkeerplaats gestaan. Verder is de auto opmerkelijk ruim voor zijn formaat – flinke kofferbak ook. De stoelen zijn prima geschikt voor iemand met lange benen. Het interieur is een soort van grijs-beige. Het doet nog het meeste denken aan het sfeertje in een tandartsenpraktijk. Voor gezelligheid moet je zelf zorgen - zal ik maar zeggen. Natuurlijk ontbreekt ook het paneeltje hout van de plasticboom niet. Da’s lekker koddig. Dat soort lulligheid – ik houd er van. De materialen doen een beetje denken aan een Koreaanse auto uit die tijd. Veel hard en krasgevoelig plastic. Maar het moet worden gezegd: niets rammelt, alles is netjes afgewerkt en alles doet het (weer). Alle vooroordelen over Rover, kun je hier overboord gooien. Grappig is dat mijn auto in 2006 voor het eerst op kenteken is gezet. En dat terwijl Rover in april 2005 stopte met de productie. Die heeft dus een tijdje staan wachten op een eigenaar.
Na aanschaf heb ik hem een grote beurt laten geven, de distributieriem is vervangen en ik heb er vier nieuwe Michelins ondergezet. Dat heb ik gedaan bij Rovee Veenis in Assendelft waar ze MG Rover specialist zijn. Daar barsten ze van de kennis en de prijzen vind ik heel erg vriendelijk. Bovendien hebben ze een paar slopers staan waarvan ze onderdelen afplukken. Tientjeswerk allemaal. Mijn Twenty Five kreeg er nieuwe mistlampjes en een ventilatieroosters van. Ook is er een nieuwe BCU (Body Control Unit) ingekomen. Er waren een paar rare storingen: de interval van de ruitenwissers deed niks, de auto ging niet op slot en het linker portierraam ging niet naar beneden. Kwestie van een paar honderd piek en dan doet -ie het weer. Het dakhemeltje hing ook. Dat heb ik voor honderd piek in de Nigeriaanse BTW opnieuw laten bekleden bij de bekleder.
Traag, lawaaiig en zuipen
Maar nadelen heeft de auto ook. Hij is traag, lawaaiig en hij heeft een dorst dat mij erg doet denken aan zijn landgenoten die ik bij vrijgezellenfeesten wel eens door de stad zie wandelen. Als je heel voorzichtig doet, is 1:13 mogelijk. We hebben het hier over een auto van duizend kilo met iets van 100 pk – dus dat vind ik toch wat teleurstellend. Toen de techniek was onderhouden en er nieuwe banden op zaten, werd hij wat stiller, maar nog steeds lawaaiig. Nu heb ik een anti dreunmat van een diesel op de kop getikt om het motorlawaai wat minder te maken. Die komt er binnenkort op.
Dan het gebrek aan snelheid: vooral boven de 100 km/u gebeurt er in de Rover helemaal niks meer. Mijn auto hoeft geen lanceerinstallatie te zijn, maar hier gaat de naald van de snelheidsmeter door zijn kastje alsof het altijd een lome zondagochtend is. Als je volgas geeft, houdt het bij 140 km/u helemaal op. Nu ben ik dus net als met de Panda, veroordeeld tot een plek tussen de Meriva’s en Golf Plussen op de rechterbaan. Invoegen en inhalen moet je echt een beetje plannen. De trekkracht is echt nul. Toeren maken, dure benzine, nieuwe olie, nieuwe filters – niks helpt. Het lijkt wel of hij is afgeknepen. Nu heb ik begrepen dat een gasklephuis van de 1.8 uit de MG ZR hem vlugger kan maken. Die heb ik dus ook gescoord en ligt klaar voor montage. Ik hoop maar dat de Rover daarmee wat meer lucht krijgt en beter zijn best gaat doen, want anders wordt het een kort genoegen ben ik bang. Mocht -ie beter gaan bevallen, dan mag hij langs de deukjesuitwrijver en wil ik nog best een paar jaar met mijn Bubble doen.
Hoe is het verder gegaan met die lome Rover? Aan mij heeft het niet gelegen, want ik heb er mijn best voor gedaan: het gasklephuis was best een succes. Daarvan kreeg de motor voelbaar meer zuurstof en op de rollenbank ging -ie er zomaar vijf pk op vooruit. Maar lekker vlot op de snelweg was hij nog steeds niet. Dus liet ik de ECU opnieuw programmeren. Daarbij werd tien procent vermogenstoename beloofd en tien procent minder verbruik. Na alweer een rondje op de rollenbank bleek echter dat er één pk werd vermist. Ik zit nu op een totaaltje van 109. Het brandstofverbruik is wel iets verbeterd. Dat is nu 1:14. Maar toen we in de zomer met een dakkoffer er op naar Frankrijk reden, zoop -ie schaamteloos 1:10. Net voorbij Antwerpen stonden we al weer bij het tankstation.
Verder liet ik nog het dakhemeltje plakken. Dat zag er voor honderd piek weer schitterend uit. Totdat de auto deze zomer voor het eerst in dertig graden een dagje op de parkeerplaats stond. Ik stapte in en voelde weer de aai over mijn haren: het hemeltje was weer volledig ingestort. De bekleder heeft netjes mijn geld teruggegeven. Volgens hem bestaat er geen lijm die op de dakplaat blijft plakken. Juist toen ik besloten had niet meer te investeren en de Rover te rijden totdat ik had gespaard voor iets knaps, kwam de APK. Daarvoor moest er nog even voor vijfhonderd piek in de remmerij worden geïnvesteerd. Tsja, soms tref je het niet.
Jammer dat de Rover 25 precies zo’n ‘net niet’-auto is. Want het had zo mooi kunnen zijn met zijn fijne onderstelletje en goede besturing. Verder is het formaat me op het lijf geschreven Hij is precies groot genoeg voor mij. Verder is hij altijd heel erg betrouwbaar geweest; hij heeft nooit een slag gemist. Dus mocht je met de beperkingen van de 1.4 kunnen leven, dan kun je er echt een heel leuke budgetauto aan hebben. Binnenkort krijgt deze Twenty Five een schop. Wellicht zie je hem binnenkort op Marktplaats. Sla je slag, zou ik zeggen.
Geef uw mening over schrijfstijl en bruikbaarheid. Bij tenminste vijf binnengekomen waarderingen zal de gemiddelde beoordeling getoond worden.
