Pontiac Solstice (2007)

autoreview

16 december 2014 om 23:24

Uitvoering	Solstice
Versnellingen	5, Handgeschakeld
Bouwjaar	2007
Jaar van aanschaf	2014
KM-stand bij aanschaf	33.532 km
KM-stand laatst	38.000 km

Concept Car voor op straat

38.000 km
16 december 2014

In 2002 werd door het Amerikaanse merk Pontiac een concept car van een kleine roadster onthuld. Deze luisterde naar de naam Solstice en was getekend door de man die later de Tesla model S zou tekenen. Het was een eyecatcher eerste klas, met zijn glooiende vlakken en grote mistlampen. Zeker voor het kwakkelende merk Pontiac betekende het concept een radicale omslag van het design, zonder de aloude merkwaarden en stijlkenmerken te verliezen. Na de introductie van de Solstice Coupe Concept waren de reacties zo overweldigend dat het merk bijna verplicht was de sportieve wagentjes in productie te nemen.

Dat was echter makkelijker gezegd dan gedaan. Pontiac en heel GM kwakkelen en hebben grote behoefte aan volumemodellen. Bovendien is de markt voor dergelijke sportwagens binnen de VS (Pontiac werd immers vrijwel nergens anders gevoerd) niet geweldig groot. Toenmalig GM-CEO Bob Lutz besloot echter tegen de critici in te gaan en nam het wagentje in productie. Binnen recordtijd welteverstaan. De hele auto werd van vormconcept naar realiteit omgevormd in niet langer dan 27 maanden (marktintroductie 2005). En binnen deze tijd moest zelfs een heel nieuw (achterwiel aangedreven) platform worden ontwikkeld.

Het zal dan ook niemand verbazen dat er een hoop onderdelen zijn hergebruikt uit de rijke schappen van GM en partners. Zo is de basismotor een Ecotec van Opel, komen de stoelframes van een Opel Corsa, zijn de binnen- en buitenspiegels afkomstig van een Fiat Barchetta, komt de airco uit de Hummer H3 en vind het stuur zijn oorsprong in een Corvette. En ook de styling doet aan die Amerikaanse klassieker denken. Bij het vertalen van concept naar realiteit hebben de designers opmerkelijk weinig concessies hoeven te doen en dat is dan ook de reden van onze fascinatie met dit model. De Solstice is met een andere styling ook gevoerd als Opel GT, Saturn Sky en Daewoo G2X, maar de Solstice is de enige met een afwijkende body. Toch doen geen van allen zo de koppen draaien als de Solstice (ook al komt dat vast doordat de auto nooit officieel in Nederland is verkocht). De auto was een verkoopsucces maar kon helaas niet voorkomen dat het merk Pontiac door GM werd opgeheven tijdens de economische crisis.

Onze fascinatie voor de auto heb ik in een eerdere weblog al aangekaart, dus het werd tijd om te beschrijven hoe de auto bevalt in de dagelijkse praktijk, zeker na onze vorige auto, een Honda S2000. Om toch maar even met het uiterlijk te beginnen; het is wonderbaarlijk om te zien dat deze auto toch al 10 jaar oud is. Het model ziet er nog steeds uit als een concept car en heeft de jaren bijzonder goed gedragen. GM heeft de moeite genomen om speciaal voor de complexe plaatdelen van de Solstice het hydrovormen ontwikkeld, wat een techniek is welke autofabrikanten deze dagen almas gebruiken om hun modellen scherper vorm te geven. GM heeft het echter gedaan om de grote stukken plaatwerk een vloeiende, gespierde vorm mee te geven. Schoonheid is gelukkig in het oog van de aanschouwende, maar het exterieur van de Solstice behoort wat mij betreft tot het mooiste wat er ooit in autoland is gemaakt.

Er is echter een forse concessie die gemaakt moet worden voor al het bovenstaande. Dankzij de korte ontwikkelingstijd en het voortrekken van de styling in plaats van packaging is er een groot, praktisch item ontstaan; de brandstoftank. De auto is aangedreven op de achterwielen (zoals het hoort), maar omdat de motor voorin ligt en de passagiers in het midden, is de brandstoftank op de enig overgebleven plaats neergezet. Midden in de bagageruimte dus. De ruimte die overblijft is het best te omschrijven als dat van een VW Up, maar dan lager en met een grote trolley in het midden. Vrij nutteloos dus. En mocht je open willen rijden; vergeet dan de bagageruimte maar helemaal, want het dak vouwt zich precies over de tank heen. Ruimte voor enkele jassen is wat er overblijft. Mocht je dus op vakantie willen gaan met deze auto, pak dan licht en rij met de kap dicht naar de bestemming. Of ga naar een nudistencamping...

Het dak openen is ook al zo'n bijzondere exercitie. Om te beginnen moet de kofferklep open. Het dak is met twee vinnen bevestigd op deze kofferklep, die schieten los bij het openen daarvan. Daarna moet je plaatsnemen in de auto om een beugel bovenaan de voorruit los te draaien. Uitstappen weer om het dak met de hand in de kofferruimte te vouwen. Een Amerikaans postuur komt daarbij goed van pas, aangezien er flink gestouwd moet worden om het dak passend in die brievenbus te drukken. Sla daarna met een flinke klap de kofferdeksel weer dicht en het open feest kan beginnen. De kap sluiten gaat (uiteraard) in de omgekeerde volgorde, waarbij opgemerkt moet worden dat het bevestigen van de vinnen op de kofferdeksel ook de nodige spierkracht vereist. Een ander klein aandachtspunt zijn de deurrubbers. Die klappen dubbel bij het sluiten van de kap, waardoor er water door de zijruit naar binnen kan druppelen. Is ons nog nooit gebeurd, maar het staat wel slordig.

Het dashboard van de Solstice is typisch Amerikaans. Grote, vriendelijk ogende vlakken kunststof stralen je tegemoet. Als je ze aanraakt zijn de vlakken echter niet zo vriendelijk meer, want het hele dash is werkelijk snoeihard. De bediening is echter doodeenvoudig en het zit kraakvrij in elkaar. De ruimte is prima voor elkaar, ook al zijn er wat weinig opbergvakken. Tussen de stoelen zit een aardig vak en het dashboardkastje is van prima grootte, maar dat was het dan ook. Wel zijn er maar liefst drie bekerhouders aanwezig. Twee tussen de voorstoelen en eentje aan de bijrijderskant van de middentunnel. Echter, ondanks de wat goedkope materiaalkeuze is het interieur een heerlijke plek om te zijn. Het geheel smoelt simpelweg erg prettig en dit is een van die rare auto's die gewoon goed voelt. Bovendien zit je heerlijk in die Corsa-stoelen en het sportwagen-gevoel wordt ernstig versterkt door de hoge middentunnel. Het Corvette-stuur houd lekker beet en geeft een goed zicht op de duidelijke klokken. Wel even wennen is de kilometer-aanduiding in mijlen, maar gelukkig is er bij deze auto binnen die teller een kleine kilometeraanduiding opgenomen. Al met al dus een interieur wat kwalitatief misschien niet geweldig is, maar qua design en uitstraling lukt het de auto wel je een geweldig gevoel te geven.

Wanneer je de motorkap opent (tegengesteld, een tegenwoordig vergeten vrolijkheidje bij de meeste sportwagens!) vind je een 2.4 Ecotec met 173pk. Niet een geweldig aantal stampende veulens, maar meer dan genoeg om de nog geen 1400kg wegende auto te versnellen. Deze Solstice is een automaat, maar dan wel een van de beste die ik ooit gereden heb. De bak schakelt snel, soepel, op tijd en (wanneer je vlot versneld) spectaculair. Welke modus je ook kiest, altijd is de bak bij de les en door de koppeling iets te laten slippen voorkomt de automaat snelheidsverlies tijdens het opschakelen. Het is wat wennen, maar wat een heerlijke bak is dit. Dat semi-sportieve karakter van de motor heeft echter wel zijn weerslag op de kosten; je haalt rond de 400 km op een tank, wat neerkomt op 1:8... Ga dus niet naar een verre nudistencamping, want je loopt leeg op de reis.

Zeker voor een Amerikaan is de auto absoluut sportief te rijden, want het onderstel is geweldig. Stevig, koersvast en lichtvoetig genoeg om hem lekker te kunnen zetten, maar de besturing is voor het mooie net iets te zwaar en te vaag. Hij is echter wel precies en dat is toch het belangrijkste. Kort gezegd vinden we de auto gewoon heerlijk rijden. Hij heeft niet dat hardcore sportieve van de S2000, maar hij is wat rauwer, lomper, minder verfijnd en daardoor wat makkelijker ontspannen te rijden. Wanneer je de kap open doet ga je toch wat rustiger aan doen en dan is de Solstice een typische Amerikaanse cruiser. De auto vangt hobbels prachtig op en filtert in de besturing de onaangename oneffenheden weg. Hij laat de berijder ontspannen, heerlijk voor zomerse avondritten langs de Zeeuwse dijken en Zuid-Hollandse polders.

Wat betreft de kosten; heel veel Pontiacs Solstice staan er in Nederland niet te koop, maar de aanschafprijzen zijn vergelijkbaar met die van een Mazda MX-5. Onderhoud hebben we nog niet gehad, maar aangezien de auto technisch identiek is aan de Opel GT kan een Opel-dealer het onderhoud uitvoeren en zijn onderdelen prima te verkrijgen.

Als je op zoek bent naar een technisch verfijnde auto is de Solstice niet aan je besteed. Ook niet op het moment dat je de meest snelle, sportieve roadster zoekt. Maar mocht je gevoelig zijn voor iets aparts wat verbazingwekkend lekker rijd en voor goede prijzen te koop is; sla dan de Pontiac Solstice niet over. Het gevoel dat deze auto je bied. De ontspanning, het aparte en die oogbalbeschadigende schoonheid van de styling. Daar staat wat mij betreft geen maat op.