Mercedes-Benz SL R107 (1979)
autoreview
Signalement
| Uitvoering | SL R107 |
|---|---|
| Bouwjaar | 1979 |
| Jaar van aanschaf | 2005 |
| KM-stand bij aanschaf | 131.500 km |
| KM-stand laatst | 145.000 km |
ERVARINGEN
Al van toen ik jong was droomde ik van een SL type 107, auto’s van een tijdloze schoonheid. Enkele jaren geleden ging ik op zoek naar een degelijke 107, maar het heeft me toch een dikke zes maand en vele kilometers gekost om een goede 107 te vinden. Er is namelijk heel wat te koop maar je moet goed opletten.
Begin november 2005 vond ik bij een verzamelaar dan toch een SL die er bijzonder goed uitzag. Een mooie grijsblauwe 280 SL uit 1979 met een donkerblauw similileder interieur en iets meer dan 131.000 kilometers op de teller. De auto was reeds van in het begin in het bezit van dezelfde familie: eerst had de moeder er enkele jaren mee gereden en daarna had de zoon hem overgenomen. Wegens tijds- en plaatsgebrek werden enkele auto’s uit de verzameling verkocht, waaronder de 280 SL.
Op het eerste zicht zag de auto er goed uit, nergens roest te bekennen, ook niet aan de spatborden die bij auto’s uit die periode nogal roestgevoelig zijn. Bij een grondige inspectie van alle naden, het kofferdeksel, de motorkap en de deurdrempels was er geen roest te vinden. Dat zat dus al goed. Het interieur zag er al even voortreffelijk uit. De simililederen zetels zagen er uit alsof er nauwelijks in gezeten was. Heel wat anders dan de soms doorgezakte en afgeleefde lederen interieurs die ik reeds in verschillende andere SL’s had gezien.
Toen ik een proefritje mocht maken, was ik op slag helemaal verliefd. De wagen reed uitstekend: zacht en soepel alsof hij vers uit de fabriek kwam. Ook dat was een verademing na de ritjes die ik met andere SL’s had gemaakt en waar je zo voelde dat er wat scheelde. Onnodig te melden dat ik na de proefrit nauwelijks bedenktijd nodig had en dat de koop dus een feit was. Toen ik enkele dagen later de wagen ging ophalen vertrouwde de eigenaar me toe dat hij de wagen eigenlijk met spijt in het hart verkocht en hij vroeg me om er goed voor te zorgen. Hij vroeg me eveneens om, wanneer ik de wagen ooit zou verkopen, eerst toch nog even naar hem te bellen. Hij wou absoluut dat de wagen bij een liefhebber zou blijven en niet zomaar aan gelijk wie verkocht zou worden.
De auto zal echter niet zo gauw terug te koop staan, want intussen heb ik hem bijna 4 jaar in mijn bezit en ben ik nog veel enthousiaster over mijn 280 geworden dan vlak na de aankoop. Wat een heerlijke auto is dit! Je kan er uren rustig en comfortabel in cruisen, te danken aan de soepele en krachtige motor en aan de heerlijke automaat. In de zomer is het zalig om met open dak te rijden en omdat ik geen windscherm heb kan ik ten volle genieten van het cabriogevoel. Met de kap open val je natuurlijk wel op in het straatbeeld, maar zeker niet meer dan met een moderne cabrio en dat vind ik wel een pluspunt want ik heb de auto gekocht uit liefhebberij en niet om mee te pronken. Een 107 is geen protserige auto maar integendeel een prachtige verschijning voor de echte autoliefhebber. Het enige nadeel is dat ik zo gehecht ben aan mijn wagen dat ik hem niet alleen wil achterlaten. Ik zoek bij een stop steeds naar een plaats waar ik de wagen in het zicht kan parkeren. Ik ken dus alle tavernes met terras en parking voor de deur uit de wijde omtrek reeds van buiten. Maar een gezellig terrasje doen met zicht op je 107,.... er zijn ergere dingen in het leven.
Voor de winter is er een hardtop in dezelfde kleur, maar uiteraard haal je een dergelijk juweel van een auto enkel buiten bij droog weer. In de winter rij je dan ook maar zeer sporadisch op één van de weinige droge en zonnige winterdagen en enkel omdat het beter is dat een auto geen maanden stilstaat.
Ik ben ook aangenaam verrast door het verbruik, namelijk 12,5 liter per 100 kilometer. Naar de huidige politiek correcte normen natuurlijk veel, maar voor een auto uit 1979 met een zescylindermotor en een automaat is dat zeker niet overdreven.
Uiteraard vraagt een klassieker wat meer onderhoud en aandacht dan een moderne auto. Regelmatig moet je dus eventjes bij de specialist passeren om het één of het ander te laten vervangen. Toen ik de auto enkele maanden had heb ik hem grondig laten inspecteren. Men kwam tot de conclusie dat de auto in uitstekende staat was. Wel dienden de motorsteunen, de remkabeltjes en nog wat kleinigheden vernieuwd te worden. Gedurende de hele zomerperiode heb ik volstrekt probleemloos rondgereden. Ook de technische keuring in november vorig jaar verliep zonder problemen.
Enkele weken later voelde ik echter een duidelijk vermogensverlies en draaide de motor niet meer zacht, hij daverde zelfs bij stationair toerental. Men stelde vast dat één van de zes cylinders niet meer werkte omdat er iets mis was met de onsteking. Dit werd vakkundig opgelost en tegelijk werden alle bougies vervangen en de kleppen terug afgesteld. De motor draait sindsdien opnieuw zijdezacht. Bij deze gelegenheid werden ook de remblokjes vernieuwd en werd een klein gaatje in de uitlaat gedicht. De uitlaat werd enkele maanden nadien volledig vernieuwd.
Mijn SL beschikt niet over airco, elektrische ramen of verwarmde zetels en dat vind ik zeer goed. Ondanks de legendarische degelijkheid van Mercedessen uit die tijd kan alles wat er op zit ook kapot en trouwens, in de zomer de raampjes manueel opendraaien heeft toch iets nostalgisch... het hoort gewoon bij een klassieker! Het enige elektrisch bediende is de antenne van de radio en inderdaad, dat motortje was dan ook kapot. Gevolg was dat de antenne niet meer naar beneden kon en op een mooie morgen bleef ze, ondanks mijn voorzichtigheid, toch haken aan mijn garagepoort. De antenne brak dus af. Nu steekt er een nieuw motortje in en kan de antenne weer netjes opgeborgen worden.
Uiteraard heb je dus regelmatig kosten maar dit hoort er nu eenmaal bij als je met een klassieker wil rondrijden. Zolang het niet om erge zaken gaat maar om normale gevolgen van ouderdom en slijtage heb ik daar geen problemen mee.
Voor diegenen die ook een 107 zouden willen kopen kan ik wel de raad geven om goed en geduldig uit te kijken. Er is heel wat aanbod op de markt maar je moet goed uitkijken. Let goed op roest, een bekend euvel bij auto’s uit de jaren zeventig. Let ook op voor de Amerikaanse variant, de versies met dubbele, ronde voorlichten en brede bumpers. Heel wat van die auto’s worden wel omgebouwd naar de Europese variant zodat je enkel aan de teller in miles kan zien dat het een Amerikaan was. Uiteraard zitten daar goede exemplaren tussen maar heel vaak hebben ze ontzettend veel miles gereden en weet je totaal niets over de voorgeschiedenis. Dus toch wel opletten! Ook met de Europese versies moet je natuurlijk uitkijken, want niet iedereen is even zorgzaam met zijn wagen en sommige exemplaren hebben reeds heel wat eigenaars gehad.
Toch is en blijft een 107 een fantastische klassieker: ongelooflijk mooi, comfortabel, snel en krachtig, en zeer degelijk.... En als je genoeg geduld hebt om rustig uit te kijken naar een exemplaar waarmee het liefde op het eerste gezicht is, kan je misschien ook zoals ik op je intuïtie vertrouwen en een goede koop doen.....
PROBLEMEN
Geen echte problemen, enkel onderhoud en vervangen van versleten onderdelen:
- remblokjes
- bougies
- motorsteunen
- uitlaat
- Betrouwbaarheid
- Prestaties
- Comfort
- Kosten
- Zou u weer een auto van dit merk kopen? ja
Beoordeel deze review
Geef uw mening over schrijfstijl en bruikbaarheid. Bij tenminste vijf binnengekomen waarderingen zal de gemiddelde beoordeling getoond worden.
Had je deze auto's al gezien?
Lees ook
Hyundai Genesis Coupé 3.8 (2012) - Als de nieuwe Genesissen rijden als deze Coupé belooft dat veel
BMW 1-serie vanaf 2019 (F40) - Occasion aankoopadvies
Beter dan het origineel - Tesla Model Y vs. Xpeng G6
Toen Eelco de Caprice voor het eerst zag liet de sedan hem niet meer los, dit is zijn tweede
