Uitvoering

Punto 0.9 TwinAir Lounge

Versnellingen

6, Handgeschakeld

Bouwjaar

2012

Jaar van aanschaf

2014

KM-stand bij aanschaf

46.150 km

KM-stand laatst

51.782 km

Comfortabel oudje

51.782 km

22 maart 2014

De afgelopen twee maanden heb ik me met een tijdelijke leenauto verplaatst; een Fiat Punto. Een dikke 5000 kilometer verder mag hij plaatsmaken voor een DS3, maar niet zonder review.

Ik kreeg deze Punto onder mijn hoede met de teller op ongeveer 46.000 km en gezien de krassen op de zijkant en slijtsporen in het interieur heeft ‘ie al enigszins geleden. Ook al tonen ze goed de kwaliteit van de auto aan, ik zal zo veel mogelijk om deze zaken heen proberen te schrijven.

Omdat het zo logisch is beginnen we met het uiterlijk. De Grande Punto is ontworpen onder het bewind van Julius Caesar, maar net zoals de wijn uit hetzelfde land draagt hij de jaren met verve. Met enkele subtiele facelifts tussendoor is er eigenlijk sinds 2005 niets verandert aan het exterieur. De Maserati-achtige neus toont nog steeds lekker sportief en de heldere achterlichten staan ‘m goed. Dit exemplaar is een vijfdeurs, waar ik niet bepaald een fan van ben (daarover later meer) en de deuren openen wijd en licht genoeg voor een fijne instap. De knop om de kofferklep te openen wil echter nog wel eens dienst weigeren. Gelukkig zit er een losse knop op de sleutel.

Die sleutel (met hipsterbaard) geeft toegang tot een interieur wat flink verandert is sinds 2005. Sterker, bij de transformatie naar Punto Evo (die met de muilkorf) in 2004 is er een compleet nieuw interieur gekomen. Heel hip en modern in pianolak uitgevoerd om te verbloemen dat het materiaal goedkoop en knetterhard is. Het ziet er echter meer dan prima uit en de panelen zitten zeer strak in elkaar. Het brede paneel wat over het dashboard is uitgespannen heeft een wat rare vezelstructuur wat scherp aanvoelt, maar bij indrukken blijft het paneel zelf nog wat mee te geven. De rest van het dashboard is echter van gerecyclede Kliko. Zeker het paneel van de airco ziet er ernstig veroudert uit.

Het functioneert echter meer dan prima. De bediening is bijzonder logisch en de displays (ouderwets oranje) zijn goed afleesbaar. Misschien heeft het ermee te maken dat ik eerder een Alfa Romeo MiTo heb gehad, maar in de periode dat ik de Punto reed heb ik geen enkele keer het instructieboekje te hoeven raadplegen. Minder te spreken ben ik over de stoelen. Deze kunnen ruim genoeg versteld worden, maar de zitting is ernstig te kort. Ik ben ongeveer 1,90 m, maar zeker de helft van mijn bovenbenen worden niet ondersteund. Bovendien zijn de zittingen erg vlak, waardoor je ook aan de zijkant te weinig steun hebt. De rugleuning beschikt wel over redelijke wangen, maar bij de leukere dijkweggetjes wordt je flink over de stoel verplaatst. Dit probleem heeft de MiTo overigens ook.

De klokken hebben een typisch Zuid-Europese schaalverdeling van oneven aantallen, wat in het begin wat wennen is, maar eigenlijk mijn voorkeur heeft. Dat heeft te maken met dat ik het belangrijker vind om in 30- en 50km zones me strak aan de snelheid te houden, dan op de snelweg. Wel wat hinderlijk is dat de boordcomputer je verplicht om iedere keer dat je contact maakt, naar het radiokanaal te kijken. Nu staat dat kanaal al groot op de middenconsole te schijnen, dus waarom zou je dat nog eens op de boordcomputer willen zien? Je bent dus “genoodzaakt” iedere rit het schermpje op jouw persoonlijke favoriet te zetten.

Nu klinkt het misschien alsof ik het interieur net zo’n fijne plek vind als het uitvak bij Feyenoord-Ajax, maar ik vind het oprecht een bijzonder prettige omgeving. Het ademt rust en heeft toch zo’n ongrijpbaar Italiaanse touch. Bovendien is het er lekker ruim. De bijrijder kan zijn/haar benen ruim strekken en ook op de achterbank heb je prima de ruimte. Met een lengte van 1,85 m kan je achter elkaar zitten zonder je hamstrings af te scheuren. Ook de kofferbak biedt meer dan genoeg ruimte voor de wekelijkse boodschappen. Niet voor een zevenkoppig gezin natuurlijk, maar vier grote tassen passen er prima naast elkaar.

Dan het rijden. In dit exemplaar ligt de 0,9L TwinAir motor. Jazeker, de tweecilinder. Het is een wat ruwe motor vlak na het starten, mensen in de omgeving dachten zelfs dat de uitlaat gescheurd was, maar wat een heerlijk machientje is dat. Hij beschikt over 85pk, wat niet bijster veel is, maar hij versnelt er ruim voldoende mee. Daarbij produceert hij een wat onbehouwen, maar enthousiaste brom wat stiekem wel voor een glimlach zorgt. De motor hangt prima aan het gas, maar je merkt wel dat hij wat beknepen is in de tweede versnelling. Je zit daar sneller dan je verwacht in de toerenbegrenzer en die komt er niet bepaald zachtzinnig in. Overigens is er wel een enorm verschil wanneer de Eco-knop geactiveerd is. Dan is werkelijk al het leven uit de motor verdwenen en is het net zo actief als een beer tijdens de winterslaap. Voor het verbruik op de snelweg doet die Eco-knop overigens werkelijk niets, sterker, dan is hij iets onzuiniger. Voor het beste verbruik is het aan te raden in de stad de Eco-knop aan te zetten, maar op de snelweg uit.

Schakelen en opnieuw beginnen. Dat is overigens geen onverdeeld genoegen. Ik beschik over schoenmaat 44, maar mijn linkervoet blijft vaak hangen achter het dashboard. Dat heeft te maken met de te kleine voetensteun, waardoor je tenen achter het dashboard verdwijnen. Op het moment dat je wilt koppelen, is het noodzakelijk om eerst je voet of te verdraaien, of naar onder te verschuiven, alvorens je het zonder te haken op kan tillen. Het schakelen zelf gaat licht en soepel, niets mis mee.

De Punto stuurt meer dan behoorlijk. De Continental-banden willen nog wel eens grip verliezen in snelle doordraaiers, maar het onderstel ondervind daar nauwelijks last van. Op de grens is ‘ie uiteraard onderstuurd, meer dan gemiddeld, maar je moet ‘m wel flink uit de pan geven wil het echt te gek worden. En je merkt dat de Fiat daar helemaal niet van gediend is. Dit is een voornamelijk op comfort afgestemde auto en zo hoor je hem ook te rijden. Zowel de motor als het onderstel voelen veel beter op hun plek als je er met beleid mee omgaat en het is dan ook een fijne auto voor de meer ontspannen bestuurder.

Wat betreft het zicht rondom; dat is prima, maar hier komt mijn persoonlijke bezwaar tegen vijfdeurs auto’s om de hoek kijken. Buiten het feit dat ze voor mij geen toegevoegde waarde hebben, zit de b-stijl ook constant in het zicht bij het van rijbaar veranderen. De spiegels zijn groot genoeg om de zijkant te beslaan, maar bij het om de schouder kijken zie ik in de Punto alleen maar hard, wit kunststof, omdat ik met mijn hoofd vrijwel naast de stijl zit. Na altijd driedeurs te hebben gereden is het erg wennen, maar het is uiteraard geen verwijt aan de Punto.

Het verbruik van de Punto is vrij goed voor een tweecilinder. In de tijd dat ik de Punto reed heb ik vrijwel alleen maar snelweg gereden (inclusief trips naar België) en het gemiddelde verbruik kwam uit op 1:14,5. Het is niet wereldschokkend, maar de driecilinder Up! die ik hiervoor reed verbruikte meer.

Al met al moet ik zeggen dat ik met veel plezier in de Fiat heb gereden. Een zeer prettige auto met een leuk, pittig motortje en best lekkere rijeigenschappen. Je merkt dat de jaren beginnen te tellen, maar je kunt het veel slechter treffen in dit segment.

7,5