Uitvoering

320Ci Cabrio Executive

Versnellingen

5, Handgeschakeld

Bouwjaar

2001

Jaar van aanschaf

2018

KM-stand bij aanschaf

209.000 km

KM-stand laatst

210.000 km

The obvious choice

210.000 km

5 februari 2019

Mijn ouders hebben beiden niets met auto's. Mijn vader is verstokt Volvorijder en doet zijn huidige XC60 enkel van de hand als hij technisch total loss zou zijn, wast hem zelden en kwam er onlangs pas achter dat hij een vijfcilinder heeft. Mijn moeder heeft dertien jaar in dezelfde Corsa gereden waarna ze een gebruikte MINI One kocht, puur omdat hij er zo leuk uit ziet. Toen ik mijn eerste auto kocht, een niet al te bescheiden Mercedes 500SE van 30 jaar oud, was ik al bijna bang dat ik op straat werd gezet. Mijn liefhebberij voor auto's is nooit geheel begrepen. De enige auto die thuis echt gewaardeerd werd was de auto die ik zelf juist het meest veracht heb in mijn automobiele carrière.

Zoals bijna al mijn auto's kocht ik mijn BMW 320Ci in een opwelling, maar een opwelling als deze was zelfs voor mij ongekend. Op een mooie zomerdag besloot ik dat mijn prachtige Daimler na een half jaar plezier wel weer eens plaats mocht maken. Waarom? Geen idee. De volgende auto moest eens een cabrio worden. Een XK8 viel voor mij meteen af, als het geen R is zijn de wielkasten zo groot dat je erin kunt kamperen, en met vier man in zo'n auto is nog moeilijker dan een biljartbal in je neus stoppen. Voor een XJS geldt dit laatste helaas ook. Volgens kenners is er maar één echte vierpersoons cabrio, en dat is de 3-serie. Voor eens in mijn leven besloot ik eens naar andere mensen te luisteren en naar een E46 te gaan kijken.

In Limburg stond een 320Ci uit 2001 met net twee ton gereden in de Individual-kleur Sepiaviolett met een beige lederen interieur. De prijs was netjes en op de foto's zag de auto er netjes uit. Ik ben er meteen heen gereden en heb na een korte proefrit de deal gesloten. Ik legde iets bij op mijn Daimler, de BMW zou een nieuwe multiriem, APK en twee voorbanden meekrijgen. Mijn Daimler liet ik alvast daar, mijn nieuw aangeschafte BMW zou ik over drie weken, na mijn vakantie in Engeland ophalen.

Meestal krijg ik pas spijt van een auto als ik er al een tijdje in gereden heb. Bij mijn BMW was dit anders. Als je in de Cotswolds bent en je ziet hier en daar een Jag door het prachtige landschap glijden, gaat als petrolhead vanzelf je hart sneller kloppen. God, wat miste ik mijn Jaguar nu al. Nadat ik bij New Forest Classics in Beaulieu had staan kwijlen bij een XJS wist ik al dat dat de BMW bij thuiskomst geen lang leven gegund zou zijn. Dat het zó zou tegen vallen en dat het zó kort zou duren had ik echter niet verwacht.

De dag na thuiskomst haalde ik mijn BMW op. Hij stond, nog steeds onder een beetje stof, in de showroom naast "mijn" Daimler. Ik nam de sleutels in ontvangst en reed toch nog vol goede moed met het dakje open naar huis.Na een knap uurtje kwam ik, met pijn in mijn rug door de vreselijke stoelen, thuis aan.

Toen ik de BMW even wilde gaan wassen zag ik tot mijn grote schrik dat de temperatuurmeter in het rood wees. Tijdens de snelwegkilometers had ik dit niet gemerkt dus het moest de koelvin zijn. De verkoper moet dit gemerkt hebben, dus ik nam meteen contact op. Onmiddellijk schoot deze man in de verdediging en hij was in zijn geheel niet bereid mij te helpen. Niet geheel professioneel maar ik had geen zin in getouwtrek dus legde dit naast me neer en bestelde zelf een gebruikte koelvin.

Na twee maal de verkeerde koelvin in huis te hebben gehad kreeg ik uiteindelijk de goede. Precies op tijd voor mijn tripje naar de Ardennen. Helaas gaf de nieuw geplaatste koelvin na een dag ook de geest, juist toen ik voorbij Luik was. Als je blijft rijden is er niets aan de hand, dus dit deed ik maar. In de heuvels ontdekte ik echter het volgende minpunt aan de 320: 170 PK is absoluut niet voldoende om lekker mee te kunnen rijden. Als het om Freude am fahren gaat, sla je met deze auto volledig de plank mis. In de Ardennen rijdt de Mini met 75 PK van mijn moeder nog beter.

Mijn E46 was niet echt goed op de snelweg en op binnenwegen zelfs nog slechter. 3500 toeren bij 120 slaat helemaal nergens op en met zo ontzettend weinig vermogen in een zware auto zorgt ervoor dat je op stuurmanswegen ook niet uit de voeten kunt. 170 PK en de meest waardeloze stoelen waar ik ooit op gezeten heb zijn voor mij de grootste minpunten aan deze auto, samen met de slechte kwaliteitsbeleving. Alles kraakt, ratelt en bonkt als je over een wat slechtere weg rijdt, mijn huidige Starlet zit zelfs beter in elkaar. De kunststoffen die in het interieur gebruikt worden zijn ook niet van al te beste kwaliteit, het voelt allemaal goedkoop aan en ziet er na achttien jaar niet meer al te best uit. Ook de pech die ik met de auto had in de eerste dagen dragen bij aan mijn ontzettende haat voor deze auto. Ongetwijfeld is een 330 een betere auto, maar een 170 PK 320Ci is op geen enkel vlak een goede auto in mijn ogen. Van het staal waarvan hij is gemaakt had men beter koelkasten kunnen maken.

Mijn ouders vonden hem zoals gezegd wel leuk, want het dak kon open en hij rijdt 1 op 11. Als je niets om snelheid, comfort of betrouwbaarheid geeft is een 320Ci dus wellicht wel een goede keus.

Ik heb 21 dagen en circa 2000 kilometer met mijn BMW gereden waarna ik hem heel snel weer omgeruild heb voor een Jaguar. Met zo'n auto krijg je ten minste nog plezier voor je geld.

3,5