Volvo S40 1.6 (1998)

Verreweg de meeste fabrikanten kunnen voor hun zakelijke middenklasse-modellen een 1,6-liter motor aanbieden. Kijk maar naar de Japanse en de Franse merken, naar de modellen van de Fiat Groep en BMW, Ford, Opel en VW. Zo'n 1.6 is vaak een goedverkochte motorvariant en dus van belang voor de omzet van een merk. Ook Mitsubishi heeft er één voor de Carisma. Maar de S40, Carisma's tweelingbroer van Volvo, was tot voor kort afwezig in het lijstje.
Was, want onlangs is een S40 1.6 in de prijslijst opgenomen. Volvo heeft weinig ruchtbaarheid gegeven aan deze uitbreiding met een nieuwe basisversie. Waarom niet, vroegen wij ons af. Is-ie soms beneden de maat? Presteert hij niet goed? Enig napluizen leert dat de nieuwe motor afgeleid moet zijn van de aluminium 2-liter vijfcilinder uit de Volvo 850/S70. Daarvan heeft men kennelijk één cilinder geamputeerd. Boring en slag zijn immers gelijk aan die van de 2.0 20V. Ook de al langer aangeboden 1.8 en 2.0 vierpitters in de S40 zijn overigens afgeleiden van Zweedse vijfpitters (waarvan 2.0, 2.3 en 2.5 versies bestaan).
Extra nieuwsgierig stapten we dus achter het stuur van de S40, om de 105 pk-sterke motor aan de normale tests te onderwerpen. Wat je oren horen, wordt door de decibelmeter bevestigd: het is met 67 dB bij 100 km/h mooi rustig in de 1.6, terwijl het geluidsniveau van 70 dB bij 120 km/h niet uit de toon valt.
De nieuwe aluminium 16-klepper van Volvo heeft een maximum koppel van 143 Nm bij 4200 tpm en laat zich graag van een soepele kant zien. Hij is niet sportief, niet onrustig, maar allerminst traag. De (relatief) kleine nieuweling heeft er absoluut geen moeite mee om vlot te reageren op de commando's van een bestuurder met tijdgebrek. Hij accelereert ruim binnen de door de fabriek opgegeven 13 s naar 100 km/h: de klok wijst keer op keer 12,2 tikken aan. De tussenacceleratie, ofwel de inhaalproef van 80-120 km/h verloopt in '4' netjes in 13,7 s.
De 20 seconden die het in '5' kost, zijn echter veel te lang; inhalen in die versnelling is af te raden. Je merkt op de snelweg wel dat in 'vijf' de puf eruit is. Tijdens de testperiode wil je graag uit de motor halen wat er in zit en dat heeft een ongunstige invloed op het brandstofverbruik. Maar met een gemiddelde van 1:10 is deze basis-S40 toch echt niet zuinig, al zal hij onder normale omstandigheden heus 1:11 wel halen.

Aangenaam gevoel
Herhaaldelijk is de S40 geprezen om zijn rijkwaliteiten. Die zijn bij de 1.6 onveranderd goed. Zijn onderstel is natuurlijk berekend op sterkere motorvarianten en dat merk je vooral bij het snelle bochtenwerk. De auto geeft geen krimp en je komt eigenlijk nooit in de gevarenzone terecht. De directe besturing geeft een aangenaam gevoel van controle bij snelle uitwijk-reacties. Ook al helt hij wat meer dan je op dat moment zou wensen.
Maar dat is nu eenmaal het karakter van de S40. Die is vooral afgestemd op comfort. De S40 is verder bij zijwind wat gevoeliger dan verwacht. De rest is eveneens bekend terrein: schakelen gaat prima, de remmen voelen zacht maar niet sponzig aan en doen in samenwerking met ABS precies waarvoor ze zijn aangenomen.
Qua uitrusting kun je met Volvo alle kanten op. Standaard is hij voorzien van onder meer ABS, bestuurdersairbag, zijbags en centrale portiervergrendeling. De tweede airbag heeft nog steeds een prijskaartje (zo'n f 750). We blijven erover
zeuren: hij hoort er in een Volvo gewoon -p te zitten!
Een aangename verrassing daarentegen is een beslist handige veiligheidsgordel voor de boodschappen in de bagageruimte. Verder was de testauto voorzien van de Comfort-Line (f 1500), met onder meer elektrisch bediende zijruiten vóór en een in hoogte verstelbare bestuurdersstoel, en het Family-Line pakket voor de bescherming van kinderen achterin.
Met deze 1.6 mikt Volvo vooral op mensen die uit de duurdere versies van de oude 400-serie komen. Voor hen is de prijs van f 43.900 een minder grote stap dan de nog 2000 gulden duurdere 1.8, voorheen de goedkoopste S40. En om de kleinere motor hoef je 't niet te laten, want daarmee is het zeker geen behelpen.