Volvo S40 1.8 Europa (1998)

• Gebruikersreview

• Meer
  • Linkedin
  • Pinterest
  • Print
  • Email
• Whatsapp
• Twitter
• Facebook

• 17 mei 2014

Bij deze mijn review van een volvo S40.

De aanschaf:
De vorige auto was overleden, 2 maanden na aankoop. Omdat de aankoopprijs ver onder welke garantienorm dan ook lag, gingen we met angst en beven terug naar de handelaar. Onnodig, want de handelaar bleek ons oprecht te willen helpen. Dus met minimaal bijbetalen, mochten we het wrak inruilen voor een s 40.

De Volvo zag er prima uit. De ANWB meldde ooit dat het een "wat formele" sedan is.
Een vriendelijk smoel, lichtmetalen velgen, duidelijk jaren '90. Geen spoilers of opsmuk.
2 kleine gebruikerssporen: 1 schaafje van een onoplettende vorige eigenaar (2) en een roestplekje op de motorkap door steenslag. Niks ernstigs.
Ik was letterlijk de eerste eigenaar die de asbak in gebruik nam.

Het rijgedrag:

Heerlijk rustig. De auto ligt als een dijk op de weg, slingert niet, zwabbert niet en de motor doet zijn werk in alle rust.

De rijeigenschappen.
Voor een 1.8 vind ik de prestaties wat magertjes. Ik wil binnenkort bougies en -kabels laten vervangen. Maar ik denk ook dat de vorige eigenaren erg tam waren met deze auto. De motor doet zijn werk, zoals gezegd in alle rust. Een strepentrekker is het niet (ook nooit voor bedoeld, denk ik). Meer een auto die qua karakter uitnodigt tot rustig cruisen over de nederlandse wegen. Hang ik een caravan erachter, dan wordt het helemaal rustig rijden.
Dit leidt overigens tot een voor die leeftijd een prima verbruiksopgave: 1:14 is me met meerdere tanks gelukt. Hang ik de caravan eraan is het 1:12.

Betrouwbaarheid:

Tot op heden niks geks. Wellicht wat preventief onderhoud. Over 50.000 km de distributieriem, en over niet al te lange tijd even naar de koppeling laten kijken.
Want die gaat met de franse slag. Een beetje gokken waar alle versnellingen zitten.
Wel moest ik binnen 1000 kilometer na aanschaf het knopje van de alarmlichten laten vervangen, want die was onderhuids afgebroken, waardoor ik als een malloot knipperend naar de dealer moest. Dit leverde me behoorlijk wat zweten op, want het leidde tot 3 bijna aanrijdingen op rotondes. Maar dat was voor minder dan 100 euro opgelost.

Verder voelt de auto heel solide.

Gebruikskosten:

90% van mijn brandstof wordt vergoed, dus daar zit ik niet zo mee.
50 euro per maand wegenbelasting.
50 euro per maand WA + verzekering.
75 euro per maand onderhouds reservering.

Op dit punt zit ik te twijfelen of ik de ANWB op zal zeggen, en bij de Volvo dealer in onderhoud zal gaan. De Volvo dealer rekent 250 voor een beurt, en dan krijg je er een jaar lang Volvo Assistance bij. Dat is een soort van wegenwacht van volvo, die ook europa dekking heeft.

Comfort:
De stoelen (half leer) zitten nog steeds erg goed, en zijn op meerdere manieren af te stemmen op de bereider.
Het stuur was bij aanschaf sleets, en heb ik een hoes overheen gedaan.
De spiegels zijn electrisch te bedienen, en ook te verwarmen, ik moet alleen nog het knopje voor die verwarming zien te lokaliseren.
Airco werkt erg goed. Koud is goed koud, en warm is goed warm.
Ontvochten doet hij als geen ander.

Jammer dat er geen middenarmsteun in zit, de aftermarket steunen zitten vaak bezopen in elkaar (bekerhouders aan de achterkant, wat heb ik daar als chauffeur aan?)en Volvo levert ze niet meer.

Zoals ik al zei: ik ben de eerste eigenaar die rookt in de auto, en dus viel het me op dat de asbak en het 12 volt stekkertje achter 1 klep zitten. Dat is nogal lomp, want als je iets wil opladen, moet je dus verrekte goed zorgen dat je peuk uit is, anders rij je de eerste 20 kilometer in een asbakwalm.
Peuken het raam uitschieten heb ik een broetje dood aan. Is gevaarlijk voor jezelf (hij zal maar terugwaaien). En voor anderen.

Verder niks geks.

Al met al een auto die ik denk ik met veel plezier een aantal jaar wil rijden.

• 24 mei 2014

Inmiddels ben ik een paar duizend kilometer verder.
Mijn betere helft vindt het belangrijk dat auto's een naam hebben, dus heb ik de auto maar Boris genoemd.
Boris omdat me dat doet denken aan een stokoude locomotief die altijd op het station van Heerlen het rangeren van intercity treinen voor zijn rekening nam. Die droeg ook de naam Boris.

Ik ben tot de volgende conclusie gekomen:
Boris is een auto die van verwennerij houdt, en daarmee dus ook beter presteert.
Als ik witte pomp benzine erin giet, varieert het verbruik van 1:12 tot 1:13. Giet ik er Shell benzine in, is dat 1:13,5 tot 1:14,5. Dit gemeten over meerdere tanks benzine. Nu scheelt de prijs tussen de tango en de shell hier in Tiel niet bijzonder veel dus ik vind het het wel waard. Want: de motor loopt met Shell brandstof rustiger, en lijkt minder te pingelen.

Inmiddels begint Boris wat fitter te worden, en wat directer op mijn commando's te reageren. Niet dat ik Boris over zijn kop jaag, maar ik hou ervan om ten minste de maximale snelheid op de snelweg te halen, en liefst met een marge van een 10 kilometer meer. En dat doet hij steeds soepeler. (Zonder dat dit een hoger verbruik tot gevolg heeft).

Wat luxe betreft. Ik begin steeds meer functionaliteiten te ontdekken.
Er zitten een soort van op de handrem lijkende hendels vlak naast de handrem. Die naar mijn mening niks deden met de stoel. Redenerende dat de auto 16 jaar oud is, ging ik er gemakshalve maar van uit dat ze stuk waren.
En omdat ik met een verstelbare rug- en lendesteun toch al heerlijk achter het stuur kroop liet ik het erbij.
Tot ik ergens op de A2 met 120 kilometer per uur bedacht dat ik eraan trok. En dus duwde ik erop. En dat had effect. Even schrikken als de stoel ineens achterover kantelt, zeker bij 120 kilometer per uur, maar dan heb je ook wat. Het rijden is nu echt een genot geworden. Ik stap volslagen fit uit. Zelfs na een lange rit van noord naar zuid.

Ik ben niet zo tevreden over de (nieuwe) Quadtracks (??) van Michelin die eronder liggen. De auto rijdt er verder goed op, maar ik vind het bandengeluid erg hard. En dat voor nieuwe banden. Maar goed, ik ben wel weer te krenterig om die te vervangen terwijl ze goed zijn.

Bij de aankomende beurt, ga ik de bougies en kabels laten vervangen.

Tot op heden verder niks geks.
Een prima kilometervreter, die bij mij in principe door de vele snelwegkilometers bij mij nauwelijks te lijden heeft. Gewoon rustig warm rijden, de auto het werk laten doen, en hij zal nog lang mee kunnen.

Ik begin steeds overtuigder te worden over deze Volvo.

Afscheid

• 233.000 km
• 11 februari 2015

Bijna een jaar in de Volvo gereden, maar het is tijd voor afscheid.
In het afgelopen jaar heeft de Volvo mij niet een keer laten staan. En voor die aanschafprijs is dat een hele nette score. Er is niks kapot gegaan, en het verbruik is altijd tussen de 1:13 en 1:14 blijven steken. Met de sleurhut erachter was dat tussen de 1:10 en 1:11.
Er kwamen wel iets van kosten aan voor de komende apk, denk ik, maar niet iets bijzonders. De auto was gewoon goed. Eigenlijk heel saai. (Maar zo ziet een S40 er ook uit: saai en degelijk).
En eigenlijk wilde ik nog niet eens echt afscheid nemen van Boris, zoals we hem liefkozend noemden, maar....

Er komt gezinsuitbreiding aan. Heel snel al. En ik sta niet bepaald bekend om mijn geduld. Dus om alvast eens te oefenen, heb ik de afgelopen tijd al eens geprobeerd wat er allemaal in de kont van Boris te proppen was. Dat ging best. Maar die kofferdeksel, en de opening naar al die ruimte, dreven me regelmatig tot radeloze woede. Die opening is te klein. Dus om een kinderwagen erin te krijgen, moest ik eerst alle troep er weer uithalen, dan kinderwagen erin (en dat ging niet snel, want ik moest hem niet linksom, niet rechtsom maar diagonaal en dan een beetje schuin houden), en dan maar zien dat de rest van de troep schadevrij.... Ik ben dus niet echt gezegend met een goed ruimtelijk inzicht, en gewoon alles in de kofferbak smijten lukt met een sedannetje niet zo best.
Vrouwlief zag me tobben, en vond het uiteindelijk toch niet zo'n heel erg gek idee om uit te zien naar iets anders, al was het maar om onze spruit in aantocht ernstige trauma's van schreeuwende vaders te besparen.

Volvo Boris gaat waarschijnlijk vanwege zijn leeftijd zijn laatste kilometers (kan best nog een tonnetje of wat bij) in Polen of Afrika verrijden.

Wat betreft comfort:
Prima. Stoelen zaten prima, en waren prima in te stellen. Wat veiligheid betreft was ik minder overtuigd, met maar één enkele airbag alleen voor de bestuurder.

Wat betreft prestaties: in het begin had ik het vermoeden dat de vorige eigenaars opa en oma waren, die de snelweg bijzonder eng vonden. In het afgelopen jaartje, is de auto zich wat meer gaan stellen naar mijn rijgedrag. Ik ben geen overdadige hardrijder, maar ik rij wel lekker door. En zo is Boris zich ook gaan gedragen. Alleen het rijden met een sleurhut bleef hij onprettig vinden. Ik heb met een caravan van 850 kilo toch nooit echt makkelijk de 90 gehaald. Dat was afzien. Wellicht een compressie dingetje. Maar verder een zuinige auto.

Wat betreft betrouwbaarheid: dik in orde. Op zijn tijd een slokje olie, en een nieuw filtertje her en der, en rijden maar. Geen kapotte zaken gehad.

Gebruikskosten: heb ik niet berekend. Maar ik heb veel collega's die auto's op hun zaak leasen, en die betalen tot wel 600 euro voor een nieuwe volvo V40. Per maand. De wegenbelasting is voor mijn volvo 50 euro, de verzekering was 40 (WA+) en de brandstof krijg ik voor 90% vergoed, dus die tel ik niet mee. Afschrijving was nagenoeg nihil, dus ik rij lachend al mijn leasende collegae voorbij.
Oke, het risico op ellende bij een 2e, 3e of 4e hands auto is wat groter dan bij een nieuwe leasebak, maar goed, daar betaal ik dan ook weer voor.

Ergo; Met veel plezier een jaartje in Volvo Boris gereden. Kan het iedereen aanraden.
De opvolger is een Ford Mondeo uit 2003. Ook weer met alles erop en eraan. Over een poosje, na wat kilometers zal ik daar een review over plaatsen.