Volvo 850 2.0i (1995)

De Volvo 850 heeft een typisch, wat hoekig gelijnd profiel, zoals we van Volvo gewend zijn. De auto"s zijn daardoor wat overzichtelijker dan hun klassegenoten; de Estate wint nog duidelijk van de sedan. Toch is er iets merkwaardigs aan de hand, want als de 850 rijdt, ziet hij er ineens veel sportiever uit. Een bijzonder fenomeen dat zo kenmerkend is voor deze Volvo.
Vanaf het modeljaar 1995 heeft de sedan andere rookglas achterlichten gekregen. Was voor ons niet nodig en gelukkig zijn de opvallende achterlichtpalen van de Estate aan de vernieuwingsdrift ontsnapt. Desondanks blijft zo"n 850 een heel goed ogende auto met een eigen smoel.
De tweeliter vijfcilinder heeft twee kleppen per cilinder en levert 126 gezonde paarden aan de krukas. Ook zijn grootste koppel van 172 Nm mag gevoeld worden, maar het bijbehorende toerental van 4800 is voor een dergelijke auto wel hoog. Onderin is er niet zo veel trekkracht voorhanden en dat merk je bijvoorbeeld bij de inhaalacceleratie van 80 naar 120 km/h in de 4e en 5e versnelling die erg veel tijd kost. Ongemerkt trek je dan ook verder door; de motor zit er niet mee, want hij draait probleemloos hoge toeren en de vrolijk zoemende vijfpitter blijft opmerkelijk stil. De 2.0 doet een kleine 12 seconden over het sprintje naar 100 en haalt een top van 195 km/h. Vanaf zo"n 90 km/h overstemt wind- en bandengeluid het gerucht uit de machinekamer. Het verbruik schommelt rond de 1:10, hetgeen niet bijzonder is voor een dergelijke auto en ook iets hoger dan dat van de 2.5-tienklepper.

Prima rij-eigenschappen
Zoals we van Volvo"s 850 gewend zijn, heeft ook deze versie weer een puike wegligging. Verschillen met de sterker gemotoriseerde varianten zijn er natuurlijk wel: bij de 2.0 valt de tractie op nat wegdek betrekkelijk zelden weg als je fors gas geeft bij het uitkomen van een bocht. Onder normale omstandigheden stuurt hij fantastisch: direct en voldoende licht met een goed gevoel. De 2.0 blijft heel lang neutraal. Het schakelen gaat prima: de posities van de diverse versnellingen zijn eenduidig en de schakelbewegingen niet te lang. Ook de koppeling laat zich vanzelfsprekend bedienen. De in noodsituaties door ABS ondersteunde remmen roepen evenmin klachten op: goed doseerbaar met een forse vertraging zonder te hoge pedaaldruk.
Om de goede wegligging te kunnen realiseren heeft Volvo het onderstel iets stugger afgestemd dan bij de concurrentie gebruikelijk. Richels komen wat harder door dan je zou verwachten, maar verder is er niets mis met deze afstemming. 
We zijn ook goed te spreken over de stoelen. Ze bieden een subliem zitcomfort. Je moet vreemd in elkaar zitten om geen goede zit te kunnen vinden in de 850: het stuur is verticaal en horizontaal verstelbaar, de stoel in hoogte en natuurlijk behoren ook horizontale en rugverstelling tot de mogelijkheden. Beide voorstoelen hebben voorts een lendesteun om de zit te perfectioneren. Voorin biedt de 850 voldoende ruimte voor bestuurder en passagier; ook met een schuifdak zit je nog niet met je kruin tussen de geleiding. Op de achterbank biedt de auto zo"n 8 centimeter vrije ruimte tussen knie‰n en voorstoel, niet bijzonder in deze klasse. In de sedan zit je met je hoofd net tegen het dak; de Estate biedt extra centimeters om nog wat speling te houden.
Volvo levert alle 850 modellen standaard met een eenvoudige uitrusting die je kunt uitbreiden met een pakket extra"s voor een gunstige prijs. ABS, centrale vergrendeling en uitgebreide instelmogelijkheden voor de rijpositie zijn standaard, maar de ramen voor en de spiegels moeten gewoon met handkracht worden versteld. Onze 850 2.0 was opgetuigd met het Sports-Line-pakket en dat ziet er ineens veel vrolijker uit.
Met de tweeliter-uitvoering komt Volvo tegemoet aan de wensen van veel kopers die een goedkopere 850 willen. Het is een heerlijke reiswagen waar we niet veel negatieve punten aan hebben kunnen ontdekken. Met een pakketje erbij is-ie helemaal af, maar overschrijdt dan wel de inmiddels magische grens van zestig mille.