Volvo 440 1.9 Turbo Diesel (1995)

Volvo heeft heel lang geaarzeld met het uitbrengen van een diesel in de 400-serie, kennelijk omdat de behoudende Zweden het onbehaaglijke gevoel hadden dat zo'n zware, luidruchtige stampmotor afbreuk zou doen aan het spreekwoordelijke Volvo-comfort. Toch staat er nu zo'n diesel op het programma en na een weekje rondkruisen in de 440 TD kunnen we volmondig beamen dat Volvo met de van Renault betrokken 1.9 turbodiesel een prima keus heeft gedaan. De motor gedraagt zich rustig, is ongedacht soepel en presteert in de 400 koets meer dan bevredigend. De rust is mede te danken aan de turbocompressor, die een gunstig effect heeft op het uitlaatgeluid - en ook de tussenkoeler, in de eerste plaats bedoeld voor een extra vermogensbonus, levert zijn bijdrage door een vermindering van het aanzuiggeruis. Bovendien heeft Volvo gezorgd voor een zeer trillingsarme motorophanging en een prima geluidsisolatie, want bij de gebruikelijke decibel-metingen in het interieur scoorde de testwagen vrijwel dezelfde waarden als een eerder gemeten 440 benzineversie.
Alleen op Autobahnsnelheid, zo rond de 160 km/h, merk je het verschil: onder hoge belasting laat de turbodiesel duidelijk horen dat een compressie van ruim 20:1 nu eenmaal hardere klappen veroorzaakt dan een ruwweg tot de helft gecomprimeerde benzinemotor. In ruil voor dat diepe gebrom laat de turbodiesel echter een sympathiek brandstofverbruik noteren: tijdens de testweek bedroeg dat gemiddeld 1: 14,7 en dat moet bij een wat minder veeleisende rijstijl dus gemakkelijk in de buurt van de 1: 16 kunnen komen. Dat is - samen met een gematigde literprijs en de duurzaamheid van het motortype - natuurlijk het belangrijkste argument om voor zo'n diesel-Volvo te kiezen. Je moet er in verband met ons straffe belastingregime wel flink wat kilometers voor onder de wielen laten doordraaien, maar dat is met een Volvo bepaald geen zware opgaaf.

Goede reiswagen
Vooral op de lange afstand onderscheidt de 440 zich van veel andere middenklassers door zijn dienstbare gedrag. De besturing vraagt weinig aandacht. Lange, snelle bochten worden bijna ongemerkt doorlopen, de remmen vertragen onder alle omstandigheden betrouwbaar en de soepele motor heeft genoeg reserve voor een pittig tussensprintje. Vooral als de makkelijk schakelende pook even in '4' wordt teruggelegd, bewijst de turbo in zijn optimale toerenbereik wat hij waard is: minder dan 11 seconden van 80 naar 120 km/h is voor elke auto in deze grootte- en gewichtsklasse een heel gunstig rapportcijfer.
Hoewel er op de wegligging van de 400-serie au fond weinig valt aan te merken, is het bochtgedrag toch wat minder geraffineerd dan we tegenwoordig met de gebruikelijke semi-onafhankelijke achterassen en multilink-ophangingen gewend zijn. De starre achteras overtuigt nog steeds door zijn onverbiddelijke spoorvastheid, maar op golvende wegen en bij enige overhang in de bocht vereist de besturing op hogere snelheid wel wat aandacht. Verontrustend is het niet, want met zijn vrij zwaar op de vooras drukkende diesel gaat de 440 TD bij te veel vaart gewoon stevig ondersturen. Maar het is even wennen voor je dat 'omslagpunt' hebt gevonden en bij plotseling gas-loslaten komt de achterkant zwieriger naar buiten dan absoluut nodig is.
Op zich is dat betrekkelijk onschuldig, maar je wordt toch even verrast als je na zo'n honderd onbezorgde snelweg-kilometers bij een afslag onverwacht wordt geconfronteerd met een sterk afknijpende uitvoegbocht. Met wat tegenstuur en gedoseerd gas-erop is zo'n situatie goed in de hand te houden, maar met een auto van de modernste lichting gaat zoiets meestal vanzelfsprekender.
Met zijn prettige stoelen, zijn flinke binnenruimte en zijn imponerende kofferruimte is de 440 in turbodiesel-uitvoering een heel fijne reiswagen in het middenklasse-segment, die zich ook uitstekend leent voor veeleisend zakelijk gebruik.
Volgens de laatste inzichten is hij echter tamelijk sober uitgerust; het gevolg van Volvo's nieuwste modelpolitiek, waarbij motoren en uitrusting naar wens kunnen worden gecombineerd. Maar het ontbreken van een airbag bij een Volvo valt eigenlijk niet goed te praten.
Zijn prijs is ten opzichte van de meeste concurrenten in ieder geval gunstig genoeg om het ietwat gedateerde, maar oerdegelijke basisontwerp letterlijk op de koop toe te nemen.