TVR Chimaera 450 (2000)

De TVR Chimaera is alles behalve saai om te rijden. En hij is ook niet wat je zegt praktisch. We kunnen ons daarom ook niet voorstellen dat je een TVR met je verstand koopt - dat doe je met je hart. Want dit is wel iets heel bijzonders.
Wat bijvoorbeeld heel leuk is, is nonchalant de sleuteltjes naar iemand te gooien en zeggen "maak maar open, dan gaan we een stukje rijden". Je kunt gerust nog even een patatje gaan eten of een sigaretje roken, want het aanvankelijk zo gretige slachtoffer zal zich ongans zoeken naar een sleutelgat en een deurgreep. Laat die persoon dan rustig met hangende pootjes terugkomen. Loop naar de auto hou je hand onopvallend tegen de onderkant van de buitenspiegel. Een elektronische klik volgt en de deur springt open. Aan de onderkant van de spiegel zit namelijk een knopje verstopt voor het openmaken van de deur.
Zet die persoon, die zich intussen groen en geel ergert aan jouw hanige gedrag, gerust ook nog even in de auto en vraag hem of hij even wil uitstappen. Moet "ie de deur weer openmaken. En aan de binnenkant van het portier zit dus geen hendel, en ook geen knopje. Nee, om de deuren weer open te maken moet je op de middentunnel zijn. Daar zit een aluminium knop met twee pijltjes erbij, die moet je hebben. Draai hem linksom en het linkerportier gaat open, rechtsom... precies. "t Is even "n weet.
Het Chimaera-dak laat zich niet zo gemakkelijk openen. Aan de achterkant wordt het namelijk overeind gehouden door twee aluminium steunen die je door ze te "breken" laat inklappen. De achterkant van het dak vouwt zich achter de stoel op. Dan blijft er nog een hard stuk hangen aan de voorruitstijl, dat til je er eenvoudig uit en dat zet je in de kofferbak. Da"s ook weer zo"n leuke. Contact aan, op de ronde drukknop verstopt onder het stuur drukken en - hopla! - de klep is los. De koffer is zó diep dat het dak er rechtop in staat.
Achter het stuur kruipen is een hele toer. Het lijkt wel of de Chimaera gemaakt is voor dwergen op stelten. Het stuur zit dicht tegen je aan en de pedalen zitten ver weg. Daarbij komt dat de koppeling niet alleen zwaar gaat, maar ook een enorm lange slag heeft. Je hebt dus binnen no-time kramp in je linkerbeen te pakken.
Maar de echte, pure lol begint zodra je hem gestart hebt. Uit de twee dikke uitlaatpijpen komt een rustige roffel. Hard en donker. Het geluid wordt gemaakt door de 4,5-liter V8 van 285 pk. In een vlaag van sentiment vragen we ons af of er wel een mooier geluid is dan dat van een licht ploffende V8.

Brullen

We trappen het pedaal nog eens in. Bruuuul! Mmm, lekker. We zetten het aluminium pookje in één en laten eindelijk de koppeling los. De Chimaera schiet onmiddellijk weg; gelukkig is er de stoelleuning die je rechtop houdt. Bij 4000 toeren is het motorgeluid ontelbare keren harder dan bij stationair, maar vooral mooier. Deze brul overstemt alle andere geluiden die er zijn in de wereld. Snel door naar twee. Sjonge, dat zijn hele korte, maar hele kloeke schakelwegen. Gas weer vol intrappen en dan weer door naar drie. Dat schakelt precies. Voor je het weet (binnen vijf tellen), ga je dik over de honderd.
De TVR hobbelt dat het een lieve lust is. Het onderstel is gemaakt voor één ding: sportief rijplezier. Elk takje op de weg voel je en elke ribbel in de weg is een klap in je rug.
Natuurlijk heeft de Chimaera geen stuurbekrachtiging. Werken moet je. Het kleine stuurtje ligt lekker in de hand en is het begin van een heel precieze besturing. Want zoals het bij een sportwagen hoort, hoef je in een bocht nooit over te pakken, zo direct is "ie.
De TVR verlangt naar een snelle rit met veel bochten. En dan vlak voor het eind van de bocht even goed op het gas en - huppetee! - daar komt de achterkant opzij. Het is echt oppassen met die Chimaera! Maar wel ontzettend leuk - zolang het droog is.
Als je echt alleen maar puur naar het pure kijkt. Dus alleen maar een voortreffelijk onderstel en een beest van een motor met een machtig geluid, dan zit je vast aan de TVR. Dat is een auto die je nooit met goed verstand zou kopen, maar echt alleen maar omdat je hem wil, nee, moet hebben. Want oei, wat staat die mooi voor de garage. Rond aan alle kanten, laag bij de grond en via de motorkap kijk je door de luchtinlaten zo de motorruimte in. En wat te denken van het alu dashboard met de prachtige klassieke witte klokken. Dit is echt smullen voor de liefhebber. Je leeft immers maar één keer, geef hier, die Chimaera!