Test: Opel Insignia 2.0 Turbo

Saai is het momenteel zeker niet bij Opel. Na de overname door PSA ging het nieuwe moederbedrijf vrijwel direct over in Stellantis, een gigantisch Amerikaans-Europees concern met een enorm breed merken- en productportfolio. Grappig genoeg is zo’n uitgebreid merkaanbod precies waar General Motors, waartoe Opel bijna negentig jaar behoorde, sterk in was. In de Verenigde Staten hield ‘The General’ er een onmogelijk lange rij merken en submerken op na, waarvan de auto’s zich vaak vooral van elkaar onderscheidden door een dun marketinglaagje. Toch leverde het ‘oude’ Opel voor Europeanen meer diversiteit op, omdat het Amerikaanse GM-aanbod hier niet of nauwelijks werd verkocht. Opel wás hier in zekere zin GM, dus is dat concern na de verkoop van het merk nagenoeg uit Europa verdwenen. Samen met de Astra is de huidige Opel Insignia het laatste overblijfsel uit de lange periode onder Amerikaans regime. Dat geldt nog steeds na de facelift van Opels topmodel, want ook de vernieuwingsronde komt nog helemaal uit de koker van GM. De herziene neus is namelijk ook te vinden op de Buick Regal, zij het sinds de facelift alleen nog in China. De Insignia deelt nieuwe koplampen met een opvallende uitloper aan de onderkant met die Regal en leent ook diens strakgetrokken voorbumper en aangescherpte grille.

Karakterverschil

Groter nieuws is er in de vorm van een reeks nieuwe benzine- en dieselmotoren. Hoewel, ‘reeks’ ... op benzinegebied blijft de keuze in Nederland beperkt tussen de dikste GSi met 230 pk en een iets minder heftige variant met 200 pk. Dat is nog altijd bovengemiddeld veel, maar een model van dit slag is zo langzamerhand bijna een nicheproduct. De nieuwe 2,0-liter viercilinder is gekoppeld aan een even frisse negentraps automaat en sleurt de Insignia in dik zeven tellen (nog iets sneller dan de fabriek belooft) van nul naar honderd. In de praktijk blijkt het ook een fijne aandrijflijn. Motor en bak zijn direct vanuit stilstand bij de les, presteren gaat met veel gemak en het geluid blijft binnen de perken, al heeft de vierpitter in koude toestand wel een rauw randje. Indrukwekkend is ook hoe de negenbak het toerental beperkt: bij 100 km/h noteren we 1.500 toeren per minuut en dat komt de rust aan boord flink ten goede. Het verbruik ongetwijfeld ook, al is de Insignia bij gemengd gebruik geen zuinigheidskoning.

De Opel betrekt zijn bestuurder goed bij het rijden, al komt dat deels door de relatief lage en betrokken zithouding. Hij is niet superstraf gedempt, waardoor hij dwarsrichels keurig gladstrijkt. Eigenlijk rijdt de auto erg prettig, zeker in vergelijking met een vergelijkbaar geprijsde SUV. Hij biedt veel comfort én veel stabiliteit en zekerheid, een combinatie die door hoogpotigen zelden in deze mate wordt bereikt.

Kofferbak

De behoudende inborst van deze auto wordt aan de binnenkant het duidelijkst. Het dashboard is erg traditioneel van opzet en uitzonderlijk grote touchscreens, overdadige hoeveelheden sfeerverlichting en andere moderne fratsen schitteren door afwezigheid. De meeste functies krijgen gewoon een eigen knoppencluster mee en dat werkt ronduit heerlijk. Of het nu gaat om de sterkte van de dashboardverlichting of de hoogte van het head-up display, alles is in één handeling bereikbaar. De auto krijgt bovendien gewoon een stel analoge meters mee, al is tussen die klokken wel een vrij groot kleurenscherm te vinden. Dat is uitgebreid en overzichtelijk. Opel biedt zelfs de keuze uit een olietemperatuurmeter en een voltmeter voor de accu, voor wie graag op de hoogte is. De Insignia heeft een infotainmentsysteem van – hoe kan het ook anders – General Motors. Het verzet op grafisch gebied geen bakens, maar is wel prettig overzichtelijk en vooral razendsnel. Fijn, zeker in vergelijking met de wat trage en onoverzichtelijke systemen in de Stellantis-Opels. Wat materiaalgebruik betreft kan de Opel de toets der kritiek doorstaan. De lage zit en het donkere plafond van de Insignia leveren een knusse sfeer op, maar het zicht naar achteren is behoorlijk beperkt. Qua ruimte kan het ermee door. De Insignia is achterin zeker niet krap, maar zet op dit punt geen nieuwe maatstaven. Hij slaat echter terug met zijn laadruim. Achter de achterbank kan 490 liter, waarbij het ruim door de grote liftback-achterklep prima bereikbaar is. Met de achterbank plat verdwijnt er vermoedelijk zo een fiets in de Opel.

Wie de verleiding van een SUV kan weerstaan, blijkt vaak een betere deal te kunnen scoren. Dat geldt ook voor de Insignia, al is dat zeker geen koopje. De testauto is een Ultimate, die zich de topversie mag noemen. Dan moet je alsnog bijbetalen voor onder meer het leer, het Bose-audiosysteem en tal van andere zaken die voor dit geld eigenlijk wel standaard zouden mogen zijn. De testauto moet het dan nog doen zonder een achteruitrijcamera of elektrisch verstelbare stoelen. De Insignia heeft daarentegen wel de fantastische matrix-ledlampen.