Test: Mazda 3 e-SkyActiv-G 150

Terwijl de hele wereld naar turbomotoren met de inhoud van een (voordeel)pak melk grijpt, blijft Mazda de atmosferische motor trouw. Niet zonder reden, want hoewel het niet altijd werkt, blijken de tweeliters van Mazda geregeld even zuinig of zelfs nog spaarzamer dan de turbo’s van de concurrentie. Daar staat wel tegenover dat de daadkracht bij lage toerentallen in verhouding tot het turbogeweld toch wel een beetje tegenvalt. Daardoor is de SkyActiv-G met 122 pk in de praktijk vaak niet sneller dan een turbomotor met 20 pk minder. Tijdens de modeljaarwissel van de 3 voegde het merk echter een nieuwe motor toe, de SkyActiv-G 150. Die moet het gat overbruggen tussen de 122 pk instapper en de innovatieve SkyActiv-X met 186 pk.

De test-Mazda heeft een handbak en we doen de tussensprints in de laagst mogelijke versnelling. Dan blijken de prestaties van de 3 prima. Die 150 pk zit er wel in en bovendien geeft het veel voldoening om er eens lekker voor te gaan zitten. In de laatste 2.000 toeren leeft de tweeliter helemaal op, hangt dan heerlijk aan het gas en in combinatie met de fantastisch schakelende zesbak kun je dan echt je lol op.

Het raffinement van cilinderuitschakeling en mild-hybrid-ondersteuning is onmerkbaar present. Dat doet verder niets af aan het feit dat de viercilinder onderin nog altijd wat loom aanvoelt. Geen wonder ook, het maximale koppel van 213 Nm bij 4.000 toeren per minuut is precies hetzelfde als bij de SkyActiv-G 122. Het oorspronkelijke probleem blijft dus bestaan, al weet de 150 pk-versie wel te enthousiasmeren. Dit in tegenstelling tot de keuzes die Mazda aanbiedt voor de transmissie. De handbak verdient alle lof, de ouderwetse zestraps automaat zouden wij laten staan.

Plezierig sturen

Behalve om zijn atmosferische motoren staat Mazda ook bekend om de bovengemiddeld sportieve rijeigenschappen en de 3 doet die naam eer aan. De lay-out is relatief simpel met een McPherson- voorwielophanging en een torsiestaaf achter. Mazda verstaat echter de kunst om meer te doen met minder. Ja, de achteras wil wel eens hoorbaar aanwezig zijn op oneffenheden, maar verder rijdt de 3 heerlijk. Het comfort is prima, de wegligging uitstekend en de besturing kraakhelder. Dat maakt het besturen van de Mazda tot iets plezierigs op zichzelf. Alleen de remmen vergen enige gewenning. De vereiste pedaaldruk is opvallend hoog, al vertraagt de auto vervolgens wel keurig.

Op het onderdeel ruimtegebruik excelleert de Mazda 3 bepaald niet. Zo heeft de kofferbak bijvoorbeeld niet zo veel inhoud en maar wel een stevige drempel, terwijl de stilistisch interessante C-stijl veel van het daglicht voor de achterbankzitters wegneemt. Het ruimteaanbod voor de passagiers aldaar is trouwens ook niet zo riant. Voorin revancheert de Mazda zich deels. Hoewel de afwerking net niet van topniveau is, ziet alles er wel verzorgd uit en dankzij een van BMW afgekeken controller laat het multimediasysteem zich tijdens het rijden trefzekerd en dus veilig bedienen. Wel is het systeem niet zo uitgebreid en niet zo mooi en dat geldt eveneens voor het deels digitale instrumentarium. Daarbij missen we wat ondersteuning voor de bovenbenen. De rest van de stoel ondersteunt prima, voor langere ritten is de zitting echter net wat te kort. Op dat soort vlakken is Mazda nog net niet premium.

Maar goed: dat pretenderen de Japanners ook niet, gezien de prijsstelling. De nieuwe motor wordt alleen geleverd in combinatie met het Sportive-uitrustingsniveau en kost dan in combinatie met de handgeschakelde transmissie € 31.490. Vrijwel alles wat er op de testauto zit, met uitzondering van de metallic lak, is dan meteen standaard aanwezig. Van de meest gangbare veiligheidssystemen en 18-inch lichtmetaal tot stoel- en stuurverwarming en elektrisch inklapbare buitenspiegels: het is aanwezig. Dat de Mazda 3 scherp geprijsd is ten opzichte van veel concurrenten en dan ook nog eens zo riant in zijn spullen zit, geeft wel te denken. Zelfs als de nieuwe versie van die auto zijn oorspronkelijke probleem niet op weet te lossen.