Test: Seat Altea XL Stationwagon (2006)

Wanneer we het vliegveld van Barcelona uitlopen om onze testauto van vandaag - een Altea XL Stationwagon - op te pikken, is het even zoeken om hem te vinden. Poeh, wat lijken de Seats van tegenwoordig op elkaar! De XL verschilt alleen door een anders gelijnde achterkant van zijn broertjes Altea en Toledo. Wanneer je vandaag de dag een Seat-showroom binnenloopt, moet je je best doen om de modellen van elkaar te onderscheiden. Het is ook wel verwarrend: in principe is de XL Stationwagon een Altea met een grotere kofferbak, voor jonge gezinnen die genoeg hebben aan vijf zitplaatsen, maar meer ruimte nodig hebben dan een Leon te bieden heeft. Vijf zitplaatsen? Ja, waar andere fabrikanten ervoor kiezen om de 'extra large'-versie van hun midi-MPV van zeven stoelen te voorzien, houdt Seat stug vast aan de bestaande stoelopstelling. Voor mensen die een zevenzitter willen, is er de Alhambra, zo redeneren de Spanjaarden. De XL moet het dus puur van zijn grote kofferbak hebben. Maar, horen we u denken, zou de Altea die rol niet gewoon moeten vervullen? Ja, maar zoals we uit eigen ervaring met onze Altea-duurtester weten, is de kofferbak daarvan bepaald niet overbemeten. Er is echter nog een reden waarom de XL op de wereld is gezet, al geeft niemand bij Seat dat toe: de 'apart' gestileerde Toledo is om het voorzichtig te zeggen geen verkooptopper en diens rol zal op termijn hoogstwaarschijnlijk door deze nieuweling worden overgenomen.

Prettiger op het netvlies

En we moeten zeggen, de XL ligt stukken prettiger op het netvlies dan die Toledo. De vreemde knik ter hoogte van de achterruit heeft plaatsgemaakt voor een doorlopende daklijn en een kofferklep met brede achterlichten à la Leon. De toevoeging 'Stationwagon' die de Nederlandse importeur de XL meegeeft, is te rechtvaardigen, hoewel hij hoger is dan de gemiddelde stationcar in het C-segment. Wat dat betreft, zit hij tussen MPV's en stationwagons in. Net zoals de Peugeot 307 SW, bijvoorbeeld.

De XL is tot de achterwielen nagenoeg identiek aan de gewone Altea en heeft ook dezelfde wielbasis, maar de overhang achter is bijna negentien centimeter langer geworden. Dat zorgt naast een wat 'uitgerekt' overkomend uiterlijk zoals gezegd vooral voor extra binnenruimte. Het is geen verrassing dat de kofferbak het meeste profiteert van de groeistappen. Waar de normale Altea 409 liter te bieden heeft, kun je in de XL 532 liter bagage kwijt. Kijk, daar kun je wat mee. De bak is bovendien mooi gelijkmatig van vorm en lekker diep. Zo kun je ook eens een kinderfietsje vervoeren, om maar eens wat te noemen. Of de halve Intertoys, zoals ouders in de zomervakantie gewend zijn te doen. Een grote kinderwagen schuif je eveneens zo naar binnen en dan hou je nog genoeg ruimte over. Ook over de bewegingsvrijheid van de inzittenden valt niet te klagen. De Altea XL heeft een achterbank die over een lengte van zestien centimeter is te verschuiven, waarmee je kunt kiezen voor extra beenruimte of bagageruimte. Zelfs met een lengte van 1,90 meter kun je in het eerstgenoemde geval probleemloos 'achter jezelf' zitten. Verder vind je achterin vliegtuigtafeltjes en een 12-voltaansluiting voor spelcomputers en andere elektronica om kinderen zoet te houden tijdens lange ritten. Schuif de bank in de achterste stand en je krijgt een reusachtige 635 liter bagageruimte, genoeg om een mountainbike op te slokken.

Puike zit

Ook voorin hebben we geen klachten over de zitplek. 'Onze' Sport Up-uitvoering heeft de beschikking over lekker zittende sportstoelen, die uitstekende zijdelingse steun bieden. De zit is echter wel Duits-hard. Je zit net een tikje hoger dan in een normale hatchback, maar je zit niet zo 'op de bok' als in sommige MPV's. Nee, op dit vlak doet de Seat zijn sportieve imago eer aan. Voor een familieauto zit je gewoon puik. Het dashboard geeft evenmin reden tot klagen, of het moet de wat sombere kleurstelling zijn. Geinig is de 'carbonlook' waarmee het is afgewerkt. De ergonomie is, zoals het een VW-product betaamt, dik voor elkaar.

We nestelen ons in de sportstoelen en draaien de sleutel om. Eerst gaan we op pad met een tweeliter TDI die is gekoppeld aan de DSG-bak met dubbele koppeling. De krachtige TDI-motor heeft geen enkele moeite met de toch bijna 1.500 kilo zware Altea XL en brengt de gang er lekker in. Het riante koppel in combinatie met een laag testverbruik van circa 6,5 liter per 100 km laat het storende turbogat en brommerige motorgeluid vergeten. Storend is wel dat de losbandige vermogensopbouw ook de DSG-bak soms kan verrassen. Net op het moment dat de turbo er bij zo'n 2.000 tpm lekker inkomt, besluit de bak om nog even een tandje terug te schakelen. En het opschakelen gebeurt evenmin altijd op momenten dat het gewenst is. Nee, wij zouden liever zelf de regie in handen houden en de handbak nemen. De XL beschikt zeker voor MPV-begrippen over een uitstekende wegligging. Door de straf afgestelde vering gaat hij strak door een bocht heen, je hebt beslist niet het gevoel in een 'busje' te rijden. Dat is mede te danken aan de voor MPV-verhoudingen lage zit. Het onderstel is keurig neutraal en voorspelbaar en weet toch ook nog wel degelijk voor rijplezier te zorgen. De besturing is eveneens dik voor elkaar. Hij is prettig direct en heeft een redelijk sterk zelfcentrerend effect, wat bijdraagt aan het gevoel met een kleinere en lichtere auto te sturen. Iets meer gevoel zou hij overigens wel mogen bieden.

Flinke kluif

We gaan ook nog even een blokje om met de 2.0 FSI, die alleen leverbaar is met zestraps Tiptronic-automaat. In tegenstelling tot de eerdergenoemde DSG-bak is dit er eentje van het conventionele soort, met koppelomvormer. Dat merk je onder andere aan het feit dat hij langere schakelpauzes heeft, maar hij schakelt ook subtieler. In het heuvelachtige achterland van Barcelona weet de 150 pk sterke tweeliter te overtuigen met veel koppel en goede prestaties. Bovendien is de motor redelijk stil; het grote interieur van de XL werkt gelukkig niet als klankkast. Helaas hebben we niet met de 102 pk sterke 1,6-litermotor kunnen rijden, maar we denken dat die een flinke kluif zal hebben aan de zware XL. Dat blijkt ook wel uit de dertien volle seconden die hij nodig is om de 100 km/h te bereiken. In principe heb je aan deze motor natuurlijk wel voldoende om gewoon met het verkeer mee te komen, maar dan heb je weinig reserves. In Nederland wordt de XL zelfs geleverd met de 85 pk sterke 1,4-litermotor. Hoewel er van die versie nog geen prestatiecijfers beschikbaar zijn, kunnen we nu al één raad geven: niet doen. Deze motor is echt niet toereikend en lijkt vooral bedoeld om met een scherpe prijs van bijna 21 mille als 'showroomlokkertje' dienst te doen.

Bye bye Toledo?

In eerste instantie wordt de XL Stationwagon vanaf eind deze maand leverbaar met de 1,6-liter benzine plus de 1,9- en 2,0-liter TDI-motor met respectievelijk 105 en 140 pk. In januari volgen dan de hierboven genoemde 2.0 FSI en de tweeliter TDI met 170 pk. Dan wordt ook een nieuwe 1,8-liter FSI turbomotor leverbaar, die een gezonde 160 pk levert. Het lijkt ons aannemelijk dat deze motor de rol van de ongeblazen tweeliter FSI op termijn gaat overnemen. En dan komen we weer uit bij de vraag die we ons in het begin van dit verhaal stelden: wat voegt de XL toe? Tja, het blijft jammer dat Seat niet van de gelegenheid gebruik heeft gemaakt om hem van zeven stoelen te voorzien, want daarmee zou hij zich echt onderscheiden van de overige modellen. Nu beschikt hij niet over de interieurflexibiliteit die sommige van zijn rivalen wel bieden. Aan de andere kant is hij slechts E 1.000 duurder dan de gewone Altea en daarvoor krijg je dan een auto met een flink grotere bagageruimte. En dan vragen we ons toch af waarvoor we dan de Toledo nog nodig hebben. Het lijkt erop dat de harmonieus gelijnde XL zijn ietwat onooglijke broertje langzaam de showroom uit zal gaan werken.