Test: Suzuki Vitara (2015)

Vorige week maakten we kennis met de Fiat 500X en nu al snuffelen we opnieuw aan een nieuwkomer onder de compacte cross-overs. Vorig najaar toonde Suzuki op de beurs van Frankfurt de iV-4 Concept. Een Japanse Evoque noemden wij dat studiemodel toen, en van die mening nemen wij vandaag geen afstand. En dat is ook helemaal niet erg, want je mag gerust stellen dat Land Rover met die auto trendsettend is (kijk maar naar Landwind) en er zijn beslist lelijker auto's om mee te worden vergeleken. De motorkap, die scherp om de randen heen is gevouwen, de lage, oplopende zijraampartij; het is allemaal niet zo extreem als bij de Evoque, maar beslist herkenbaar. En dat is belangrijk, want de concurrentie bestaat nu niet bepaald uit grijze muizen. De Renault Captur, de Nissan Juke, de Opel Mokka, de Peugeot 2008 en de al genoemde Fiat 500X zetten vooral in op een apart uiterlijk.

Je zou je kunnen afvragen wat een nieuwe Vitara te zoeken heeft op de prijslijst, omdat hij wel heel dicht in de buurt komt van de SX4, waarvan de inkt nog amper droog is. Suzuki zegt die vraag te begrijpen, maar vreest zelf niet zo voor kannibalisme. De SX4 is groter en vooral op praktisch gebruiksgemak gericht, terwijl de Vitara wat meer op de emotie inspeelt. Eigenlijk schurkt de SX4 vanaf de onderkant tegen de Nissan Qashqai aan, terwijl de Vitara meer richting de Juke neigt. De Vitara is ten opzichte van de SX4 korter, breder en hoger. De Vitara is redelijk voorzichtig, bijna conservatief vormgegeven. Mensen die echt iets mafs zoeken, kunnen beter in een Juke of een Captur stappen. Maar door zijn hoekige, robuuste lijnen is de Vitara wel de stoere bink in het segment. Het exemplaar dat wij rijden, heeft een wit dak, waarmee hij wat meer op zijn concurrenten lijkt. De aan de randen gevouwen motorkap, de koplampen en de (nep)roostertjes onder de A-stijlen zijn zoals gezegd de belangrijkste veroorzakers van Evoque-associatie.

Accenten

Het interieur van de Vitara is naar goed Japans gebruik tamelijk saai en fantasieloos, maar toch heeft Suzuki hier en daar wat leuke accenten toegevoegd om de sleur te doorbreken. Het paneel in het dashboard kan in verschillende kleuren worden uitgevoerd en het analoge klokje vormt een harmonieus geheel met de luchtroostertjes. De gebruikte kunststoffen zijn nogal hard en ogen goedkoop. Aan de afwerking schort hier en daar ook nog wel wat (zo sluiten de portieren moeilijk), maar dat durven we te wijten aan het gegeven dat we met een voorserie-auto rijden. De productie begint na de jaarwisseling pas. Wel zouden we Suzuki adviseren een andere leverancier te zoeken voor het navigatiesysteem. Het werkt allesbehalve intuïtief en bijzonder irritant is dat de oriëntatie van de kaart steeds verspringt van noord naar rijrichting en terug wanneer je in- of uitzoomt. Enthousiast zijn we daarentegen over de stoelen, die lekker stevig zijn en veel steun bieden. Omdat Suzuki niet de Vitara, maar juist zijn SX4 als de praktische van deze twee broers positioneert, zijn we extra verrast over de ruimte op de achterbank van de Vitara. Die is namelijk bijzonder royaal, zowel voor je benen als je kruin. De bagageruimte is uitstekend toegankelijk en is met zijn 370 liter iets bovengemiddeld in deze klasse. Door de uitneem-bare dubbele bodem kun je kostbaarheden uit het zicht houden of de laadhoogte vergroten.

Kortere wielbasis

Je zou wellicht verwachten dat de Vitara zijn bodemplaat deelt met de SX4, maar dat is toch wat te eenvoudig gesteld. De Vitara heeft een kortere wielbasis en ook de afstelling van de ophanging is aangepast. In de goede zin van het woord wat ons betreft, want de Vitara voelt dynamischer aan dan zijn grotere broer. Hij is een tikkie strakker en communicatiever en ook de besturing lijkt een fractie meer precisie te bieden, al missen we nog steeds feedback in het stuur. We rijden op de beroerd geasfalteerde wegen buiten Nice, en met al die gaten in het Franse asfalt weet de kersverse Vitara duidelijk uitstekend raad. De Vitara heeft de aandrijflijn wel in z'n geheel overgenomen van zijn grote broer. Dus net als bij de SX4 heb je in geval van de Vitara de keuze uit een tweetal motoren, één op benzine en één op dieselolie. Wij hebben voor onze kennismakingsrit voor de benzinemotor gekozen, omdat de Vitara met die krachtbron in ons land verreweg het grootste deel van de verkopen voor zijn rekening zal nemen. Het is een atmosferische 1,6-litermotor met multipoint-injectie, die 120 pk ophoest. Standaard is de motor gekoppeld aan een handgeschakelde vijfversnellingsbak. We hebben om kor te gaan te maken met een tamelijk conservatieve configuratie, en als zodanig voelt hij ook aan. Zolang je het blok een beetje op toeren houdt, weet de motor wel weg met de Vitara, maar overhouden doet het nooit. De transmissie is gelukkig netjes op het karakter van de motor afgestemd, want bij 130 km/h in zijn 5 draait de laatste 3.400 toeren per minuut en in dat gebied blijkt hij soepel genoeg om gemakkelijk te versnellen. Onze Vitara is uitgerust met het optionele All Grip 4WD-systeem, dat keuze biedt uit Auto, Snow en Sport. In Auto heb je voorwielaandrijving en worden de achterwielen alleen bij doorslippende voorwielen bijgeschakeld. In Sport gebeurt datzelfde, maar worden gasrespons en (indien van toepassing) de CVT scherper. In Snow rijd je permanent met 4x4. Dan is er ook nog een Lock-stand, die de systemen onder de 60 km/h nog alerter maakt.

Turbo

De diesel, die we niet hebben gereden, heeft eveneens 120 pk. Hij is echter gekoppeld aan een hand-geschakelde zesbak. Een nieuwe CVT-automaat met flippers voor zes (kunstmatige) verzetten is optioneel voor de benzinemotor en de diesel wordt ook leverbaar met het All Grip 4WD-systeem. Suzuki geeft veder te kennen dat het nog werkt aan een geblazen 1,6-liter benzinemotor. We zijn er vroeg bij, want de Suzuki Vitara komt pas in maart volgend jaar naar Nederland. Daarom kunnen we over prijzen dan ook nog niets zeggen.