Test: Seat Ibiza Cupra (2013)

In een ideale wereld zou Seat het sportieve broertje zijn van de Volkswagen-familie. De VW's zouden er zijn voor het 'lekkere doorsnee spul', voor voordeel en bovengemiddeld veel ruimte zou je aankloppen bij Skoda, en mensen met luxewensen worden op hun wenken bediend door premiumzusje Audi. De realiteit is anders: Audi is inderdaad de meest luxe van het stel, Skoda biedt daadwerkelijk relatief grote auto's voor weinig geld en Volkswagen speelt de rol van goede middenmoter met verve. Maar waar zit Seat? Welbeschouwd hangt de Spaanse tak er een beetje tussenin…

Neem nu de Ibiza Cupra. Technisch is deze compacte vlotterik grotendeels gelijk aan de Volkswagen Polo GTI en de Skoda Fabia RS. Ook na de facelift bestaat de aandrijflijn uit een 1,4-liter benzinemotor die met hulp van een mechanische compressor én een turbo 180 paardenkrachten aan de wielen aflevert. En bij die motor krijg je altijd een automatische DSG-versnellingsbak met zeven verzetten. Op motorisch vlak onderscheidt de Cupra (van Cup Racing) zich dus nog steeds niet van zijn familieleden.

Wat uitstraling betreft is dat een ander verhaal, want als je het ons vraagt is de Ibiza Cupra een geslaagder ontwerp dan zijn neefjes. De facelift veranderde weinig aan het sportieve uiterlijk en dat is maar goed ook, want met z'n geprononceerde bumpers, subtiele extra luchtinlaatjes onder de grille en behoorlijk aanwezig 'diffusor' achter belooft de dikste Ibiza een hoop lekkers. Het design van de standaard aanwezige 17-inch wielen is overigens nieuw. Recht van achteren trekt de centraal geplaatste uitlaat tot slot volop de aandacht, al is het wat knullig dat er – zodra je goed kijkt – twee iele pijpjes in dat gat blijken te zitten. Hoe het ook zij, visueel gezien is de Ibiza Cupra een dik ding.

Min drie tienden

Even terug naar de motor. Wat vermogen betreft heeft de Cupra er dus niets bij gekregen, waardoor hij nog steeds relatief laag op de ladder staat in vergelijking met concurrenten als de Citroën DS3 Racing en de Opel Corsa OPC, die het allebei met zo'n 210 paarden doen. Qua prestaties loopt de Ibiza echter wel aardig in de pas, want door aanpassingen zoals het verlagen van de interne frictie van de motor sprint de Cupra tegenwoordig in 6,9 seconden vanuit stilstand naar 100 km/h. Vóór de facelift liep de stopwatch door tot 7,2. Ter vergelijking: de Corsa doet dit trucje in 6,8 tellen. Naast sneller is de Seat ook zuiniger geworden; tegenwoordig neemt hij elke honderd kilometer genoegen met een halve liter benzine mínder dan voorheen.

Al met al geeft de Cupra dus weinig reden tot klagen over zijn prestaties. En ook de manier waarop de motor zijn kracht aflevert, is simpelweg overtuigend. De dubbele luchttoevoer werkt uitstekend: de compressor wordt aangedreven door een riem en blaast dus al extra lucht in het inlaattraject vanaf het eerste moment waarop de motor in actie komt. Hierdoor heb je al bij lage toerentallen lekker wat kracht paraat. Tegen de tijd dat de toerenteller 3.500 aangeeft, draait ook de uitlaatgasturbo volop mee en kom je werkelijk nooit kracht te kort. Het bruikbare toerengebied van deze TSI is zodoende enorm, en dat maakt de Cupra altijd goed bij de les. En hij klinkt ook nog eens smakelijk…

Het is wel jammer dat de DSG het feest een beetje verpest; als het buurjongetje dat de kaarsjes op de taart al uitblaast voordat de jarige dat kan doen. Met de souplesse van de bak is niets mis en tijdens 'normaal' gebruik is het heerlijk om zo'n fijne automaat aan boord te hebben, maar áls je eens wat ruiger wilt spelen met je Ibiza valt de transmissie door de mand. Ja, je kunt zelf schakelen met de flippers achter het stuur en in de S-stand blijft-ie lekker sportief in de versnelling staan, maar zelfs in die meest diehard setting gedraagt de DSG zich te netjes. Nooit wordt-ie een bullebak, zelden geeft-ie een brute klap bij het overschakelen. Een DSG in een Cupra is alsof er een roltrap is aangelegd op een klimwand. Ontzettend makkelijk in het dagelijks leven, maar ook een tikkie spektakelloos…

Verwachtingspatroon

Die parallel kunnen we doortrekken naar het rijgedrag van de Cupra. De auto staat 15 millimeter dichter bij het asfalt dan 'normale' Ibiza's en de veren en dempers zijn van een stugger type dan bij de vorige Cupra, maar desondanks is het onderstel niet ontzettend scherp. In bochten hangt de auto bijvoorbeeld meer in zijn veren dan je zou verwachten bij de sportiefste jongen van de klas, terwijl de reacties niet zo vlot zijn als je soms hoopt. De besturing voelt behoorlijk stevig, maar de Cupra verandert niet bovengemiddeld gretig van richting zodra je aan het nieuw vormgegeven sportstuurtje draait. Een Renault Clio RS, om een goed voorbeeld te noemen, reageert beduidend lichtvoetiger.

Dit karakter deed ons afvragen of wij met te hoge verwachtingen in de vernieuwde Cupra zijn gestapt. Als je het bravourebakkie ziet staan, bereid je jezelf immers voor op een meeslepende rijervaring. Maar welbeschouwd blijft die uit. Hoe meer kilometers je maakt met deze auto, hoe meer je voelt dat hij niet gemaakt is voor het keiharde werk. Daar is hij te zacht voor. Te vergevingsgezind. Maar dat is aan de andere kant ook weer zijn kracht, want ondanks zijn 180 pk biedt de Cupra zowaar comfort op snelwegtempo en hoef je geen nieuwe ruggenwervels te bestellen zodra je wat verkeersdrempels tegenkomt.

Al met al merk je aan alles dat deze auto moet appelleren aan een grote groep kopers. Een te hard onderstel, snaarstrakke besturing of een uitdagende handbak zou immers wel eens klanten af kunnen schrikken… Rationeel gezien begrijpen wij die keuze, want Seat kampt al met kwakkelende verkopen en kan zich niet permitteren om in een supersportieve nichehoek te gaan zitten. Anderzijds is het toegankelijke karakter van de Ibiza Cupra jammer, want een meer diehard afstelling had een leukere auto neergezet die zich bovendien meer zou onderscheiden van andere hete hatchbacks. Echt sportief is deze Seat dus niet, zie het meer als een geslaagde vorm van rap vervoer voor alledag.