Test: Lexus RC 300h (2016)

Wat van ver komt, is lekkerder. Als dat oude gezegde ruim genoeg is om 'ver' te mogen uitleggen als 'ver verleden', dan kunnen we met hoge verwachtingen instappen in de Lexus RC. Het is al weer ruim twee jaar geleden dat dit model in Tokio debuteerde als sportcoupé van de IS. Weer anderhalf jaar eerder konden we in Parijs de LF-CC concept car bewonderen, die toen voornamelijk werd gepresenteerd als voorbode van de volgende IS. In het herfstige Parijs van 2012 spraken we al de stille hoop uit dat die volgende IS ook, zoals de concept, als coupé het levenslicht zou zien en onze gebeden werden verhoord. Vorig jaar al maakten we kennis met de RC F, die het goden als de BMW M4 en Audi RS5 lastig moet maken, nu pas heeft Lexus ook een RC voor de minder opgefokte automobilist klaar. De gewone RC is er met een tweeliter turbomotor en een hybride aandrijflijn en het zal je niet verbazen dat laatstgenoemde in ons fiscale klimaat de eerste bij voorbaat kansloos maakt; de Nederlandse importeur zet alleen de 300h op de prijslijst en die auto kiezen we vandaag dan ook.

Twee gram te veel

De aandrijflijn deelt de RC met zijn vierdeurs broer, de IS. Dat betekent dat je een 2,5-liter vier-in-lijn krijgt met directe inspuiting en Atkinson-cyclus (door met de timing van de inlaatkleppen te spelen wordt de compressieslag ingekort, wat een hoger rendement oplevert) die middels een planetair tandwielstelsel gekoppeld is aan een synchroon elektromotor met permanente magneet, waarna het geheel via een continu variabele transmissie naar de achterwielen wordt gestuurd. Dat geheel is maximaal 223 pk. Opmerkelijk is dat de RC en IS weliswaar dezelfde motor en transmissie hebben, maar dat de IS wel binnen de 21%-grens weet te blijven, terwijl de RC met 108 g/km net twee grammetjes te veel de lucht in blaast. De importeur vertelt ons desgevraagd dat ze met die bescheiden aantallen van de RC niet in Tokio hoeven aan te komen met de vraag of ze er een paar gram vanaf kunnen knijpen. Dat is natuurlijk jammer, maar die nog steeds bescheiden 108 gram is nog steeds goed voor een relatief lage BPM. Dat is natuurlijk jammer, maar begrijpelijk en die 108 gram is nog steeds goed voor een relatief lage BPM.

Vanbinnen heeft Lexus vooral een sportieve sfeer gecreëerd door de brede middentunnel heel schuin te plaatsen. Het infotainmentsysteem bedien je via een touch pad, wat al een stuk beter werkt dan de muis-achtige oplossing die we in ander modellen van het merk aantreffen. Rechts van de pook zit een mooie aluminium draaiknop waarmee je kiest tussen Normal, Eco en Sport. In die laatste stand is de linker klok een toerenteller, anders is het een meter die het energieverbruik aangeeft. De stoelen voor zitten prettig en laag, achterin moet je het natuurlijk niet al te ruim verwachten.

Glad gestreken

Eenmaal onderweg valt al gauw op hoe bijzonder het karakter van deze auto is. Op het oog is de RC een bijna intimiderende predator, maar hij voelt vooral zijdezacht aan. De hybride aandrijflijn is, mede dankzij de elektrische hulp in de lage toeren, lekker krachtig, maar het komt er allemaal mooi geleidelijk in, waarbij de continu variabele transmissie het geheel nog verder glad strijkt. Daardoor mis je de snelheidssensatie, maar je krijgt er een erg comfortabel rijkarakter voor terug. Zelf schakelen kan overigens wel middels de paddles aan het stuur, in dat geval faket de CVT een zestal geprogrammeerde overbrengverhoudingen voor je. Opvallend is ook de mooie balans van de auto; de accu's liggen achterin, waardoor het gewicht mooi over beide assen verdeeld is. Daardoor is hij altijd mooi neutraal. Verwacht van de achterwielaandrijving overigens geen drifttalent; daarvoor zijn de reacties op het gas veel te indirect.

Veel RC-en zullen we op onze wegen nooit zien, maar dat is misschien maar goed ook. Deze eigenzinnige coupé is voor de liefhebber alleen maar aantrekkelijker wanneer hij een beetje exclusief blijft.