Renault Mégane RN 1.9 dTi (1998)

Diesels, dat zijn maar saaie typen. Brave werkpaarden, dat wel, maar zonder een greintje pit. Waar of niet waar?
Niet waar. Kijk maar eens naar de auto in deze test. Daar kunnen niet zo brave bestuurders, ook op de snelweg, beste bonnen mee scoren, want een top van 183 haalt de Renault Mégane 1.9 dTi wel. En daarmee doet hij niet onder voor zijn gemiddeld gemotoriseerde broertjes die op benzine lopen.
Maar accelereren dan; dat schiet toch niet op. Nou, dat valt reuze mee. Om te beginnen klokten we snellere tijden dan in de technische specificaties worden vermeld. Zo had de Mégane geen 12,3 maar 11,6 seconden nodig om vanuit stilstand naar honderd op te trekken. Ook inhalen verloopt vlot. De Mégane 1.9 dTi heeft in het vierde verzet 10,1 seconden nodig om van 80 - 120 te versnellen. In 'vijf' doet hij 14,3 s over de tussensprint.

Niet lawaaiig

Diesels zijn lawaaiig. Dat weten we toch allemaal. Ze maken onbeschaafde vrachtwagengeluiden. Dat is verleden tijd. De automobielfabrikanten zijn er de afgelopen jaren in geslaagd de diesel goede manieren bij te brengen. Het typische 'nagelen' is hooguit tijdens de koude start hoorbaar en dan nog vooral voor mensen buiten de auto. In het interieur ligt het geluidsniveau beslist niet hoger dan bij een vergelijkbare auto met benzinemotor. De cijfers laten daar geen misverstand over bestaan: de naald van onze geluidsmeter wees bij 100 kilometer constant het getal 67 aan. Liep de snelheid op naar 120, dan ging de wijzer verder naar 70,5 dB.
Diesels zijn zuinig.
Dat is waar. Een dieselmotor verbrandt zijn voedsel efficiënter en vollediger dan een benzinemotor. Een diesel doet dus langer met een liter en direct ingespoten diesels zijn nog matiger drinkers dan hun collega's met indirecte inspuiting. Neem de 1,9 liter turbo-dieselmotor van Renault. Die verbruikt - volgens de oude norm - gemiddeld 5,95 l/100 km. Als direct ingespoten turbodiesel verstookt hij maar 5 liter, en levert bovendien nog hogere prestaties. De dT is goed voor 68,5 kW/95 pk en 176 Nm; de dTi komt aan 72 kW/100 pk en 200 Nm.
En hoe rijdt dat nu?
De besturing is afgestemd op de smaak van de Europese chauffeur die niet van een sterke bekrachtiging houdt. Via het stuurwiel heb je een niet al te direct contact met de weg. Maar deze diesel kent dan ook geen sportieve pretenties, al is hij best vlot. Dat er een zware dieselmotor voorin ligt, voel je wel. Speciaal in - wat sneller genomen - bochten. Dan merk je dat deze versie meer onderstuur vertoont - hij heeft een sterkere neiging om rechtdoor te gaan - dan zijn benzinegestookte broers. De combinatie van een zware motor en een nadrukkelijk op comfort afgestemde vering heeft tot gevolg dat de Mégane 1.9 dTi in bochten overhelt. De Franse wagen zorgt voor comfortabele ritten over slechte bestrating. Bestuurder en passagiers voelen wel wat er onder de wielen door gaat, maar vering en demping vangen schokken goed op. Hij schakelt op z'n Europees. De pook laat zich keurig van de ene versnelling naar de andere verzetten, maar bij de bewegingen door het schakelpatroon voel je een lichte weerstand.
Hoe gaat het er in het interieur aan toe?
Het dashboard laat 'organische', vloeiende en afgeronde vormen zien. Je zit op comfortabele fauteuils die huiselijk aandoen. De zetels zorgen overigens voor goede steun van opzij. Ook op langere ritten zit je prettig. Renault heeft de Mégane voorzien van flinke portiervakken. Kleinere vakken vinden we in het dashboard en vóór de versnellingspook. Mensen die op de achterbank meereizen hebben voldoende plaats voor hun benen en genoeg centimeters boven de kruin. De Fransen monteren achterin een rolgordel voor de middelste passagier, maar hoofdsteunen achter maken geen deel uit van de standaarduitrusting. Een achterbank met een in ongelijke delen omklapbare zitting en leuning biedt mogelijkheden tot uitbreiding van de bagageruimte.
Al met al is de Mégane, ook als turbodiesel, een goed alternatief in de kleine middenklasse.