Renault Clio GT en RS (2009) - Test

Raar maar waar: er was geen geld meer over om nieuwe achterlichten voor de Clio RS te fabriceren. Renault Sport, de afdeling die verantwoordelijk is voor de sportieve modellen binnen het Renault-modellengamma, had het hele budget voor de super-Clio er al doorheen gejast en daarbij stonden nieuwe achterlichtunits duidelijk niet hoog op de prioriteitenlijst. Logisch eigenlijk; wat kan het een coureur nou schelen hoe z'n auto eruit ziet, als-ie maar harder gaat dan die van de concurrentie. En dat gaat-ie niet door andere achterlichten te monteren maar door het onderstel dusdanig te finetunen dat je er ongehoord hard mee de bocht door kunt. En dat kan met de Clio RS, vooral wanneer je de uitgeklede Cup- in plaats van de iets 'softere' Sport-versie neemt. De Cup is van alle overbodige luxe ontdaan, is daardoor 36 kg lichter en heeft verder een 15% harder onderstel, een dikkere stabilisatorstang en ligt 7 mm dichter op het asfalt. Zowel de Sport als de Cup hebben een grotere spoorbreedte en een iets langere wielbasis. De opvallendste aanpassingen aan de RS ten opzichte van z'n voorganger zitten 'm in de andere grille, waarbij die vreemde kronkel een flexibele splitter is die voor meer neerwaartse druk zorgt naarmate de snelheid toeneemt. Afgekeken bij de jongens van het F1-team. Een ander aerodynamische truc zit aan de achterkant, bij de diffusor. Die werd geoptimaliseerd, waardoor er nog meer downforce wordt gegeneeerd dan voorheen. De diffusor, waarbij de twee uitlaten nu prominent chroom omringd eruit priemen, maakt een achterspoiler overbodig. In Nederland krijg je die er echter toch bij, gewoon omdat het wel stoer staat. Ten opzichte van z'n voorganger kreeg de RS 15% stuggere dempers, waardoor er nog minder rol in de koets zit. Maar de meest interessante verandering zit 'm in de voorwielophanging, waar Renault een systeem toepast zoals Ford met RevoKnuckle in de Focus RS doet. De wielophanging scharniert daarbij onafhankelijk van de veerpoot. Dat betekent in de praktijk een rustiger stuurgedrag in de bochten, met name bij het uitaccelereren. Ondanks dat de Clio RS een mechanisch sperdifferentieel ontbeert, laat-ie zich in de bocht nauwelijks van de wijs brengen. Dankzij een lekker 'losse' achterkant kun je de RS mooi met het gas bespelen en 'm zodoende lekker positioneren voor of in de bocht. De besturing werkt mooi direct en met veel gevoel en de remmerij is dik in orde; tijdens onze rondjes over het circuit waren de Brembo's niet tot nauwelijks te betrappen op fading. Een geweldig leuk scheurijzertje, die het dankzij z'n 203 pk sterke hoogtoerige atmosferische tweelitermotor - die 0,7 l/100 km zuiniger is dan voorheen en 20% meer koppel levert onder de 3.000 tpm - telkens weer uitkraait van plezier, totdat een piepje de chauffeur er bij 7.500 tpm aan herinnert dat het volgende verzet ingelegd kan worden.

De gulden middenweg

Pure pret, zo'n RS, maar uiteindelijk slechts interessant voor een kleine club enthousiastelingen. Een rationelere investering zou de Clio GT kunnen zijn, die met z'n 128 pk sterke 1.6 zestienklepper de gulden middenweg bewandelt tussen een 'gewone' Clio en de supersportieve RS. Net als z'n grote broer is de 1.6 een liefhebber van toeren maken en bochten ronden. Dat laatste gaat uiteraard wat minder strak dan bij de RS maar is nog steeds bovengemiddeld goed dankzij een 15% harder afgestemd onderstel, een dikkere stabilisatorstang, hardere rubbers in de achterwielophanging en een directer reagerende stuurbekrachtiging. De GT is binnenin opgetuigd met sportstoelen en 'racepedalen' om het sportieve karakter te onderstrepen. Nu we het toch over het interieur hebben: Renault heeft onlangs een deal gesloten met navigatiefabrikant Tomtom en dat betekent dat elke Clio (op de RS Cup na) nu standaard een geintegreerd navigatiesysteem met 5,8-inch kleurenscherm aan boord heeft, een unicum in het B-segment. Daar zul je dan wel stevig voor moeten betalen, toch? Da's dan weer niet het geval. Sterker: de Clio is er over de hele linie juist goedkoper geworden. De navigatie bedien je met een bluetooth-afstandsbediening die netjes in een houdertje achter de versnellingspook staat. Dat kreeg de voorkeur boven een touchscreen omdat vanwege de relatief hoge en verre plaatsing van het schermpje (boven op het dashboard) niet iedereen er met z'n arm bij zou kunnen. Daarmee hebben we de grootse veranderingen binnenin wel gehad, aan de buitenkant ging de Clio grondiger op de schop. Om te beginnen is de auto ruim vier centimeter langer dan voorheen - de wielbasis bleef uiteraard wel gelijk - waardoor de Clio nu een iets langgerekter silhouet heeft. Het smoelwerk van de vernieuwde Clio oogt duidelijk anders dan voorheen en loopt nu meer in de pas met de andere nieuwe Renault-modellen. Aan de achterkant zien we gehermodelleerde achterlichtunits - alleen de RS heeft dus nog de oude exemplaren. Of de Clio er als geheel op vooruit is gegaan, blijft een kwestie van smaak.

Bread and butter

Behalve met hitsige GT's en RS'en had Renault ook nog een aantal 'bread and butter'-Clio's klaarstaan met onder de kap de 105 pk sterke 1.5 dCi met roetfilter. Hoewel dieselen de laatste tijd een beetje uit de gratie is geraakt, is de sterkste van de twee Clio-diesels (je hebt ook nog een 1.5 dCi met 85 pk) een bijzonder prettige reisgenoot. Het blok houdt zich keurig op de achtergrond en er is ruim voldoende trekkracht beschikbaar (240 Nm) om altijd lekker schakellui te kunnen doorrijden. In combinatie met het comfortabele veerkarakter dat de Clio nog altijd kenmerkt,maakt dat de 1.5 dCi tot een fijne reisgenoot, ook voor lange afstanden. Omdat deze versie voor de particulier nauwelijks interessant is, biedt Renault de 1.5 dCi 105 alleen aan voor de zakelijke markt. De versie met 85 pk, ook voorzien van roetfilter, is wel verkrijgbaar voor iedereen. De vernieuwde Clio staat vanaf 27 mei bij de Nederlandse dealers en Renault verwacht er dit jaar nog zo'n 3.000 exemplaren van af te zetten, waarvan bijna 90% benzinegestookte versies zullen zijn.