Opel Zafira OPC (2007)

De voornaamste troefkaart van zevenzitters zit 'm zonder twijfel in hun enorme veelzijdigheid. Met Opels vernuftige Flex-techniek verdwijnen de zesde en zevende stoel in één soepele handbeweging voorover in de vloer. Drie tellen werk, als je tenminste eerst even ruimte schept door de tweede zitrij uit de weg te schuiven.
In de zevenpersoonsstand is de overgebleven bagageruimte echter minuscuul. Passagiers op rij drie zullen met hun tas op schoot moeten blijven zitten en sowieso
behoorlijk meegaand moeten zijn om een flinke rit te doorstaan, maar het gaat. De tweede zitrij is een stuk comfortabeler, vooral door de stoelen zelf. Mooi groot, voldoende hoog en met veel ruimte rondom. Geen passagiers en veel spulletjes mee te nemen? Dan klap je de zitting (verkeerd om) overeind en schuift het hele spul strak tegen de rug van de voorstoelen aan.

Dynamisch tintje
De opgefriste en vernieuwde Zafira ziet er niet alleen vanbuiten maar ook vanbinnen
een slag moderner uit dan voorheen. Het zacht aanvoelende dashboard met alu-kleurig middendeel en koolstofvezel accenten straalt sportiviteit op niveau uit. De volbloed Recaro-sportstoelen zijn werkelijk super. Ze omsluiten je helemaal. Ook het sportstuur ligt uitstekend in de hand. Aluminium pedalen geven er een passend dynamisch tintje aan.
Minpunten zijn er ook. Ronduit hinderlijk is het beperkte zicht schuin links vooruit en vlak voor de auto. De dubbele A-stijl is een enorme sta-in-de-weg en het hoge dashboard helpt ook niet erg mee. Nog zo'n detail waar we nooit aan zullen wennen,
is de tamelijk schreeuwerige afwerking van de meters.

Hitsig type
Het valt allemaal op zijn plek zodra je een stukje gaat sturen. Het is bijna onvoorstelbaar dat je in een MPV zit. De OPC raffelt bochtencombinaties af alsof ze er niet zijn. Hij is gemakkelijk met het gas te beheersen, strak en zonder al te veel rolbewegingen van de carrosserie. De grip is indrukwekkend, maar toch zal een echte sportbolide hem in beweeglijkheid aftroeven.
Al was het maar vanwege zijn hoogte en niet bepaald bescheiden gewicht.
De 240 pk sterke Opel-turbo heeft een dermate hoog specifiek vermogen dat het bijna niet anders kan of de echte power komt er tamelijk fel in. Bij het nemen van een verkeersdrempeltje of in een bocht voel je bij iets te enthousiast gas geven dat de elektronica het spul in het gareel moet houden, omdat de boel anders gaat spinnen. Saillant detail in dat verband: de Opel krijgt naast het verlaagde
IDSPlus2-onderstel met elektronisch verstelbare dempers een geavanceerd
ESPPlus-stabiliteitssysteem mee.

Brandstofverbruik
Op de grote weg kun je de kracht van de OPC-turbomotor met speels gemak in de strijd gooien. Daar is hij zeker voldoende soepel, al merk je goed dat het meer een compromisloos sportieve auto is. Ook de vering is hard. Hoe comfortabel het er aan toe gaat, hangt een beetje van je rechtervoet af. Datzelfde geldt uiteraard voor het brandstofverbruik. Met een maatschappelijk redelijk aanvaardbare rijstijl noteer je 11 liter op 100 kilometer (1 op 9). Wie zich echter laat gaan, zal op 100 kilo-meter 18,7 liter (1 op 5,3) door de brandstofleidingen horen gorgelen. Met de kleine Opel-tank moet je dan na amper 300 kilometer al dringend tanken.