Mercedes-Benz X-klasse - Test

Mercedes-Benz heeft zich nooit gewaagd aan het concept van een pick-up, uitgezonderd een paar opengewerkte versies van de G-klasse, een reeks in Zuid-Amerika geleverde 220D’s en de multifunctionele VRC-Concept uit 1995. Hoewel deze vooral functionele auto’s gevoelsmatig misschien moeilijk zijn te rijmen met de statige hebberigheid die het merk wil opwekken, houdt men zich in Stuttgart al wel jaren bezig met bedrijfsauto’s. Voor de Citan nam Mercedes-Benz nota bene een Renault Kangoo als basis. Die grote stap werd enkele jaren geleden gezet en nu durft Mercedes het wel aan om een echte pick-up op de markt te brengen – maar dan een die je een SUV-gevoel zou moeten bezorgen. Wie het weet, herkent direct de Nissan die als basis voor de X-klasse heeft gediend. Dat betekent echter niet dat we te maken hebben met een Navara die met Mercedes-sterren is aangekleed. Hoewel de X-klasse wegens overcapaciteit bij de Nissan-fabriek in Barcelona naast de Navara van de band loopt, kon de bodemgroep van de X-klasse toch 5 centimeter breder worden gemaakt. Mercedes claimt dat hierdoor geen plaatwerkdeel van de Navara kon worden overgenomen, iets wat wij wagen te betwijfelen; de basisvorm van dat model blijft immers intact.

De X-klasse heeft een geheel eigen Mercedes-front, dat de auto een imponerend voorkomen geeft. Daaraan draagt de uiterlijke opsmuk van de geteste Power-uitvoering overigens aanzienlijk bij. Dat de achterzijde in vergelijking tot de neus wat anoniem voor de dag komt, is teleurstellend, maar begrijpelijk. Veel meer dan naast de laadklep geplaatste verticale achterlichtunits kun je een pick-up immers ook niet geven zonder aan het gebruiksgemak te tornen. Verder is de spoorbreedte zowel voor als achter enkele centimeters groter dan bij het origineel. Aanpassingen als deze moeten samen met wijzigingen aan de ophanging, vering, demping en stuurinrichting het Mercedesgevoel waarborgen. Daarover straks meer.

Mercedes-Benz levert de X-klasse alleen met van Renault-Nissan afkomstige dieselmotoren, waarbij de 220 d met een 163 pk sterke 2,3-liter viercilinder en achterwielaandrijving de basisversie is. Optioneel is er 4Matic-aandrijving. De momenteel krachtigste diesel en tevens de krachtbron van onze testauto, is de 190 pk sterke variant van de 2.3. Deze 250 d is eveneens leverbaar met 4Matic-vierwielaandrijving en stuurt zijn vermogen in dat geval via een zeventraps automaat naar de achterwielen, tenzij je het differentieel in 4H of 4L zet. Wie zich afvraagt hoe het komt dat de testauto met zijn achterbank en niet-verlengde laadbak toch het kenteken van een bedrijfsauto heeft: de X-klasse krijgt vanuit de fabriek altijd een N1-typegoedkeuring, wat betekent dat de auto in ons land direct een ‘grijs’ kenteken krijgt. De testauto is echter een personenversie, waarover de volle bpmmep is afgedragen. Je kunt overigens bij Mercedes-Benz aankloppen voor een bpmvrije X-klasse, die dan in plaats van een achterbank een tussenschot in de (nog altijd vierdeurs) cabine heeft.

BASIS

Direct na het starten doet de 2,3-liter diesel met twee turbo’s weinig zijn best om zijn bedrijfsautoroots te verbergen; het blok nagelt er rauw op los! Dat past misschien bij de verschijningsvorm van de auto, maar het valt moeilijk te rijmen met de sterrenstatus van Mercedes. Gelukkig is het ongemak van korte duur, want eenmaal op temperatuur valt op hoe de Mercedesingenieurs hun best hebben gedaan met het aanbrengen van extra geluiddempend materiaal. De relatieve rust en stilte in de cabine zijn bij snelheden tot 100 km/h namelijk voorbeeldig te noemen voor een auto uit dit segment. Overmatige trillingen dringen niet tot het binnenste door.

De 190 pk sterke dieselmotor functioneert afdoende in het dagelijks verkeer, iets wat we aan het hoge koppel van 450 Nm te danken hebben. Een sprint naar 100 km/h in 11,4 tellen is voor een auto als deze namelijk prima, al voelt de vierpitter op tussensprintjes onderbemeten. Vergeet niet, deze 250 d 4Matic legt ruim 2,2 ton in de schaal, wat zo’n 275 kilo meer is dan de Navara met dezelfde krachtbron. Daarbij helpt de zeventraps automaat niet; de bak is niet van Mercedes, maar van Nissan. Hij is niet altijd even goed bij de les en je moet hem soms een beetje helpen door wat gas terug te nemen. Storend wordt het niet, maar ook hier geldt dat het niet strookt met wat je van een Mercedes-Benz met een stevig prijskaartje verwacht.

Aanpassingen aan de stuurinrichting zorgen wel voor een fijn karakter. De besturing is natuurlijk niet messcherp, maar de X-klasse laat zich directer door het stadsverkeer loodsen dan een Navara. Het feit dat ook de X-klasse over een ladderchassis met een starre achteras beschikt, heeft tot gevolg dat de auto zonder belading wat springerig met oneffenheden en drempels omgaat. Dankzij de eerder aangehaalde rust in het interieur, ontpopt de X-klasse zich vooral op de snelweg als een uitstekende reisgenoot, al neemt het windgeruis boven snelheden van 100 km/h wel toe. Een stijvere stabilisatorstang weerhoudt de koets van overmatig hellen tijdens pittig bochtenwerk. Die bochten weet de Benz zonder veel onderstuur te nemen. Het hogere gewicht van de X-klasse heeft MercedesBenz ertoe bewogen de trommelremmen achter te vervangen door geventileerde schijven, die de auto meer dan adequaat tot stilstand brengen. Het door Mercedes opgegeven gemiddelde gecombineerde verbruik van 1:12,7 haalden we niet; wij kwamen tot 1:10,9 met de kanttekening dat we relatief veel filekilometers hebben moeten maken. Leuk is dat we onderweg veel duimpjes en geïnteresseerde blikken van de bestuurders van de Mercedes V-klasse scoorden.

INNERLIJK

Met een druk op de afstandbediening krijg je toegang tot een op het eerste gezicht echt Mercedes-Benz-interieur. Typische onderdelen in Mercedes-stijl zijn de vier ronde ventilatieroosters, het stuurwiel, het fraaie instrumentarium, het infotainmentscherm en de ronde draaiknop om dat te bedienen. Wie intensiever rondneust, zal echter ontdekken dat de basis van de auto niet in Duitsland, maar elders ligt. De uit de Navara overgenomen, lange automaatpook ademt bijvoorbeeld niet bepaald het Mercedes-gevoel. Ook de knoppen voor de klimaatregeling en het differentieel komen rechtstreeks uit de Navara.

Onze testauto is als gezegd de Power-uitvoering, wat de meest luxueuze van de drie beschikbare uitrustingsniveaus is. Dit betekent dat onder meer de bovenste delen van zowel het dashboard als de deurpanelen zijn afgewerkt met gestikt kunstleer. Het geheel oogt erg fraai, maar staat in schril contrast met de knalharde onderzijde van het dashboard. Dat zijn we niet van Mercedes-Benz gewend! Toegegeven: het is eenvoudig te reinigen en dat is belangrijk bij een auto als deze.

Op ergonomisch vlak laat de X-klasse wat steekjes vallen. De middenarmsteun is helaas te laag en te ver naar achteren geplaatst en het ontbreekt aan genoeg aflegmogelijkheden in het interieur. Leuke details zijn het in de binnenspiegel verwerkte kompas en het elektrisch bedienbare achterruitje, waarvan de knop onhandig is verstopt naast de stuurkolom. De in onze testauto gemonteerde elektrisch verstelbare en met kunstleer beklede stoelen zitten uitstekend. Het vinden van een fijne zitpositie vergt wat oefening, omdat de stuurkolom - een tegenvaller - niet axiaal verstelbaar is. Ook achterin is het wat ruimte betreft prima toeven, ook al zit je hier wel erg rechtop.

Wat uitrusting betreft: de topversie Power heeft alle mogelijke toeters en bellen standaard. Volautomatische airco, chroomafwerking, elektrisch verstelbare stoelen en een uitgebreid audiosysteem met acht luidsprekers dat prima klinkt – het is allemaal aanwezig. Hetzelfde geldt voor Keyless Go en een spoor- en verkeersbordassistent, die beide hebben bijgedragen aan de bereikte NCAP-score van vijf sterren.